Moonspell - 1775

Πριν λίγο καιρό βρέθηκα στη Λισαβόνα, για επαγγελματικό ταξίδι. Στο σύντομο διάστημα που είχα ελεύθερο έκανα μια περιήγηση στα αξιοθέατα και θυμάμαι ότι η πρώτη κουβέντα του ξεναγού ήταν ότι το χρονικό της πόλης χωρίζεται σε 2 μέρη: πριν και μετά τον καταστροφικό σεισμό του 1775. 

Για την ιστορία, στις 9:20 το πρωί της 1ης Νοεμβρίου 1755, ανήμερα της εορτής των Αγίων Πάντων για τους Καθολικούς, η Λισαβόνα συγκλονίζεται από την οργή του Εγκέλαδου. Ακολουθούν τσουνάμι και φωτιές, που σχεδόν ισοπεδώνουν το καμάρι της αποικιακής Πορτογαλίας. Οι σεισμολόγοι στις μέρες μας υπολόγισαν ότι το μέγεθος του σεισμού ήταν 9 βαθμοί της κλίμακας Ρίχτερ. Πάνω από 100.000 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους, αριθμός που αντιστοιχεί στο μισό του πληθυσμού της πόλης και στο ένα τρίτο του πληθυσμού της Πορτογαλίας, εκείνη την εποχή.

Δεν μου έκανε λοιπόν καμία εντύπωση που οι Moonspell αποφάσισαν να ετοιμάσουν concept άλμπουμ για τον σεισμό αυτόν. Στην αρχή σκέφτονταν να είναι EP, αλλά κατέληξαν σε κανονική κυκλοφορία, ενώ για τη γλώσσα που θα χρησιμοποιούσαν ήταν ξεκάθαρο από την αρχή, ότι έπρεπε να ήταν τα Πορτογαλικά. Μόνο έτσι θα μπορούσαν να αποδώσουν τον επικό τόνο που ήθελαν.

Για να τον πετύχουν, βέβαια, θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν μια ορχήστρα, όπως κάνουν δεκάδες άλλα συγκροτήματα του ευρύτερου rock/metal φάσματος. Τελικά, όμως, το μόνο που χρειάστηκαν ήταν η βοήθεια του παλιού τους γνωστού John Phipps στις ενορχηστρώσεις, ο οποίος ομολογουμένως τα κατάφερε καλά, αφού σε αρκετά σημεία είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι τα χορωδιακά μέρη προέρχονται από υπολογιστή και όχι από κανονικό φωνητικό σύνολο. Όπου δε χρειάστηκαν γυναικεία φωνητικά, υπήρχε και πάλι εύκολη λύση: απευθύνθηκαν στη Mariangela Demurtas των Tristania –τη σύντροφο δηλαδή του τραγουδιστή Fernando Ribeiro.

Σε γενικές γραμμές, οι Moonspell έχουν κρατήσει εδώ την πεπατημένη με την οποία κατασκευάζονται συνήθως τα concept άλμπουμ. Υπάρχει δηλαδή η ήρεμη, επιβλητική εισαγωγή (“Em Nome Do Medo”), υπάρχει το «οργισμένο» “In Tremor Dei”, το συμφωνικό “Desastre”, το πιο αργό “Ruinas” και το «μεγάλο» κλείσιμο με το επικών τόνων “Todos Os Santos”, όλα δοσμένα με το γνωστό ύφος της μπάντας. Έμειναν μάλιστα –πολύ σωστά– σε μάξιμουμ πεντάλεπτα τραγούδια, δείχνοντας επίγνωση ότι, αν τα τραβούσαν παραπάνω, θα ξεχείλωναν, καταντώντας κουραστικά. Το δραματικό επίσης ύφος που διακατέχει το 1775 πετυχαίνει να μεταφέρει τον ακροατή στο παρελθόν, έστω κι αν η πορτογαλική γλώσσα ορθώνει ένα εμπόδιο στην κατανόηση του τι ακριβώς λέγεται σε κάθε κομμάτι.

Με αυτά και με αυτά, προκύπτει ένα Moonspell άλμπουμ με μερικά συμφωνικά στοιχεία και 2-3 τραγούδια που εντυπωσιάζουν, τα οποία πιστεύω θα βρουν θέση στις μελλοντικές τους συναυλίες· πρώτο και καλύτερο ανάμεσά τους, το “In Tremor Dei”. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι, ενώ οι προηγούμενοι δίσκοι βρέθηκαν στις πρώτες θέσεις των πορτογαλικών charts, το 1775 δεν μπήκε καν στο top-10 (έμεινε στο #11). Στα @@ τους, βέβαια, γιατί εκείνο που πραγματικά ήθελαν, το έκαναν. Κι αυτό τους τιμά.

{youtube}7vhPdKCNpGc{/youtube}