Η βαρυκόκκαλη μηχανή δισεκατομμυρίων της Disney και η αχόρταγη βιομηχανία-μέσα-στη-βιομηχανία της Marvel, επένδυσαν στο όραμα του κοφτερού μυαλού του Kendrick Lamar και του ανέθεσαν να ντύσει μουσικά την ταινία του πρώτου Αφροαμερικάνου υπερήρωα του σινεμά.
Στο Black Panther - The Album ο Lamar νιώθει άνετα να υπογράψει όχι μόνο το συνοδευτικό soundtrack μιας ταινίας, αλλά και της γενιάς του Black Lives Matter ολόκληρης. Μας συστήνεται λοιπόν σαν το alter ego του ήρωα και ραπάρει σαν παρανοϊκός ιεροκήρυκας της μαμάς Αφρικής («Κing of my city, king of my country, king of my homeland»). Ό,τι έκανε δηλαδή ο Curtis Mayfield για το soundtrack του Super Fly (1972), ο Marvin Gaye για αυτό του Trouble Man (1972) και ο Isaak Hayes για τον Shaft (1971), το επιχειρεί με αξιοθαύμαστη πειθώ και δεξιοτεχνία ο 30άρης ράπερ από το Compton, ο οποίος κρατάει τα ζουμερά συστατικά της κοινωνικής αφύπνισης και τη don’t-give-a-fuck συμπεριφορά των καλύτερων blaxploitation, όσων έλαμψαν στο βρώμικο περιθώριο της δεκαετίας του 1970. Συστατικά που πλέον δικαιούνται να ξεσπαθώσουν και στο mainstream.
Μετά από 4 στούντιο άλμπουμ και εντατική δουλειά, κάθε φορά που ο Lamar παρουσιάζει νέο υλικό, δείχνει ότι υπερίπταται κάμποσες χιλιάδες πόδια πάνω από τη macho παπαρολογία του σύγχρονου hip hop. Και όλα αυτά χωρίς να χάνει ποτέ το λαϊκό έρεισμά του. Εδώ, μαζί με τον αρχηγό της εταιρείας Top Dawg Entertainment, τον Anthony Tiffith, ανακατεύει την τράπουλα των προσδοκιών και έχει κάτι για όλους.
Κάνει τους απαραίτητους συμβιβασμούς στο "All Τhe Stars" με τη φιλική προς τα ραδιόφωνα φωνή της SZA και, πριν προλάβεις να επαναπαυτείς, επελαύνει στο "X" με τον Schoolboy Q και τον 2 Chainz. Τα τραγούδια που θα ακολουθήσουν αποτελούν ένα δειγματολόγιο του state of the art του μουσικού: το μπαλαντοειδές "The Ways" πατάει στη γρατζουνισμένη φωνή του Khalid· το "Opps" αναδεικνύει την ευρηματική ταχυλογία της Yugen Blakrok, η οποία φέρνει στο μυαλό την ηλεκτροφόρα Missy Elliott με τον τρόπο που «κεντάει» δίπλα στο electro soul ύφος του Vince Staples. H δε φωνή της Jorja Smith στο "I Am" στέκεται σαν φάρος απέναντι στις χαϊδεμένες Nicki Minaj αυτού του κόσμου. Ένα πραγματικό μπαράζ εκπλήξεων.
Το "Paramedic!" και το "King’s Dead" είναι γεμάτα με παχύρρευστα grooves, μαζί με ένα περιρρέον συναίσθημα κοινοτικής αλληλεγγύης, με ξεκάθαρους συνειρμούς ως προς τους πάλαι ποτέ niggaz with attitude. Η πραγματική αποθέωση, όμως, έρχεται στη συνεργασία με τον The Weeknd για το "Pray For Me": ένα κλιμακωτά καυλωμένο κομμάτι, όπου τα tribal φωνητικά και τα οργιαστικά κρουστά σε ρίχνουν στη δίνη με στίχους όπως «I fight the world, I fight you, I fight myself».
Το Black Panther - The Album είναι πολυπρόσωπο, σφύζει από περήφανες ιδέες και βρίσκει τον διορατικό Lamar να ακτινοβολεί με την αύρα του αρχηγού που ορίζει τις κινήσεις της φυλής του. Χλευάζει μάλιστα τα εύκολα «χολιγουντοδόλαρα» που έπεσαν στα πόδια του, μετά από συνεννοήσεις δισκογραφικών στελεχών και επενδυτών της Disney. Η ανάθεση του soundtrack ήταν ευφυής κίνηση, δεδομένου του άξιου περιεχομένου, καθώς από την ενορχήστρωση μέχρι τη σειρά των τραγουδιών, το σύνολο αποδεικνύεται σχεδόν αλάνθαστο.
Το hip hop όπως το ξέραμε, δεν κατοικεί εδώ. Έχει αντικατασταθεί με μία πωρωμένη nu-soul, η οποία νιώθει αγκαζέ με την παράδοση του four-on-the-floor. Ζήτω ο νέος βασιλιάς.
{youtube}K5xERXE7pxI{/youtube}
