Χέρια που αγγίζουν επιφάνειες ή εξερευνούν σώματα· χέρια που αδιαφορούν, δειλιάζουν ή αμφιταλαντεύονται· χέρια που, ως γνωστόν, είναι μαχαίρια, αλλά και χέρια που απελευθερώνουν, αποκαλύπτουν, προστατεύουν ή κηρύσσουν σιωπή.
Οι Fire! χρησιμοποιούν γενικά τους τίτλους των δίσκων και των συνθέσεων για να δώσουν μια ποιητική αύρα στην (ορχηστρική) μουσική τους. Το έκαναν π.χ. στον πρώτο τους δίσκο You Liked Me Five Minutes Ago (2009) ή στη συνεργασία τους με τον Oren Ambarchi το 2012 (όπου μάλιστα είχε εμφανιστεί ξανά ένα χέρι στον τίτλο In the Mouth – A Hand), το έκαναν στο προπέρσινο She Sleeps, She Sleeps, το επαναλαμβάνουν κι εδώ. Πρακτική η οποία νομίζω πως λειτουργεί στον βαθμό που της επιτρέπεται, δίνει δηλαδή στη μουσική μια αμυδρή κλίση προς την ενατένιση. Έστω κι αν η τελευταία εννοιολογείται πολλές φορές με τις αγωνιώδεις στριγκλιές στο βαρύτονο σαξόφωνο του Mats Gustafsson.
Σ’ αυτό το 6ο τους άλμπουμ (ή 10ο, αν συνυπολογίσουμε και τα 4 που έχουν κυκλοφορήσει ως πολυπληθής ορχήστρα), οι Fire! εμφανίζονται πιο ροκ από ποτέ. Με έναν δικό τους τρόπο, εννοείται, ο οποίος δεν γίνεται να αγνοήσει την άγρια εκείνη τζαζ που έχει γίνει πια σχεδόν ταυτόσημη με τον Gustafsson και χάρισε π.χ. στο She Sleeps, She Sleeps ένα από τα πιο πωρωτικά ανοίγματα δίσκου των τελευταίων ετών (το κομμάτι “She Owned His Voice”, και ειδικά τα 1-2 λεπτά της εισαγωγής του).
Αν όμως εδώ καθοδηγεί κάποιος από τους τρεις, αυτός δεν είναι ο Gustafsson, αλλά μάλλον ο Johan Berthling με το ηλεκτρικό (κατά κύριο λόγο) μπάσο του. Η χροιά του μπάσου, με τη βρωμιά και το βάθος της, χαράσσει τις βασικές κατευθυντήριες του The Hands, μεταξύ των οποίων η βαριά ψυχεδέλεια των πρώιμων Black Sabbath έχει σωστά επισημανθεί ως σημαντική. Επιπλέον, τα θέματα του Berthling είναι μικρά και παίρνουν μια κυκλική κίνηση, κάτι που βοηθάει τη μουσική να αποκτήσει έναν μετεωρισμό –πάντοτε ευπρόσδεκτος όταν νότες και ρυθμοί επιδιώκουν να συνομιλήσουν με το εντός μας, με έναν τρόπο που σκάβει κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων.
Βέβαια, η αλήθεια είναι πως σε ένα τρίο που λειτουργεί με τους δημοκρατικούς όρους των Fire! δεν χωράνε ιεραρχίες και καθοδηγητές: τα πάντα κρίνονται στο «μαζί». Αυτός ο μετεωρισμός π.χ. δεν θα μπορούσε ποτέ να επιτευχθεί, αν δεν τον συνεπικουρούσαν τα συνήθως κοφτά χτυπήματα του Andreas Werliin στα τύμπανα. Το κομμάτι “When Her Lips Collapsed” είναι ενδεικτικό· οι 6 όλες κι όλες νότες που επαναλαμβάνει ο Berthling δίνουν τον αρχικό στροβιλισμό, τα πράγματα όμως συνεχίζουν να μετεωρίζονται λόγω της αραιής ρυθμολογίας του Werliin, των χώρων που αφήνει μέσα στο μέτρο και των σποραδικών επιτονισμών του.
Εκεί πάνω πατάει το σόλο του Gustafsson. Το οποίο μπορεί εν πρώτοις να φαίνεται σαν ένας τσαμπουκαλεμένος ξενιστής για τον διαλογισμό της rhythm section, όμως στην πραγματικότητα είναι ο ιδανικός συνομιλητής της, εκείνος που θα φέρει στη συζήτηση τις εσωτερικές θύελλες και τους μέσα ανέμους. Και είναι περιττό να πούμε πως, αν ο όποιος διαλογισμός θέλει να είναι κατ’ ελάχιστο ειλικρινής με τον εαυτό του, οφείλει να συμπεριλάβει και αυτούς (αν δεν οφείλει να ξεκινά από αυτούς).
Το The Hands, πάντως, δεν μένει σταθερό στα παραπάνω. Αναδιπλώνεται και αναδιατάσσεται με διάφορους τρόπους, παρότι διαρκεί μόλις 32 λεπτά. Είναι πιο ευθύβολα ροκ στο εισαγωγικό “The Hands”, γίνεται πιο εσωτερικό στο “Touches Me With The Tips Of Wonder”, αλλάζει προς το ζωηρό στο “Washing Your Hand Ιn Filth” ή προς το πιο «τυπικώς» Fire! στο “Up. And Down” και μετεωρίζεται ξανά στο “To Shave The Leaves. In Red. In Black” με έναν τρόπο αντίστοιχο με προηγουμένως· για το δε τέλος, επιστρέφει στα εσωτερικά για να κηρύξει τη σιωπή στο “I Guard Her To Rest. Declaring Silence”. Πάντοτε όμως διατηρεί την έντασή του, είτε αυτή είναι υπόκωφη είτε πιο εξωστρεφής. Όπως διατηρεί και την υγρή του ανάσα, άσχετα αν γίνεται ψίθυρος ή αγγίζει τα όρια της κραυγής.
Ακούγοντας το The Hands (όπως και το She Sleeps, She Sleeps που προηγήθηκε), θα μπορούσαμε ίσως να πούμε ότι οι Fire! διάγουν την καλύτερη τριετία της πορείας τους. Υπονοείται όμως με κάτι τέτοιο μια σύγκριση η οποία αδικεί ό,τι προηγήθηκε –και οι δουλειές ως εκεί ήταν επίσης θαυμάσιες. Θα πούμε μόνο ότι είναι στα όρια του προφανούς ότι ένα τρίο σαν τους Fire! κερδίζει με τα χρόνια στην αμεσότητα της εσωτερικής του επικοινωνίας, κάτι που φυσικά αντανακλάται και στη δυναμική που αποκτά η ίδια η μουσική.
Θα πούμε επίσης ότι είναι μια ιδιαίτερα ευτυχής συγκυρία που ο καλός άνεμος τούς φέρνει στα μέρη μας στην περιοδεία του συγκεκριμένου άλμπουμ –όπου «καλός άνεμος» βάλτε εσείς τους ανθρώπους του Underflow, οι οποίοι θα τους φιλοξενήσουν εκεί στις 2 Μαρτίου. Είναι βέβαιο ότι ένας δίσκος σαν το The Hands ή ένα γκρουβ σαν αυτό που περιέχεται στο “When Her Lips Collapsed” έχουν μόνο να κερδίσουν από το ζωντανό και το επιτόπιο.
{youtube}7VsZvXkY_nc{/youtube}
