Mε το ομώνυμο ντεμπούτο τους (2012), οι Django Django μας συστήθηκαν ως μία μπάντα που σου ανοίγει την καρδιά. Για να τους ευχαριστηθείς, δεν χρειαζόταν να νιώθεις μέρος κάποιας hip κοινωνίας, ούτε να βρισκόσουν στο target group μιας μαζικής, ραδιοφωνικής κουλτούρας.
Με τον νέο του δίσκο, το βρετανικό συγκρότημα συνεχίζει να φτιάχνει ευπρόσδεκτα τραγούδια, τα οποία θέλουν να διαβούν τις διάπλατα ανοιχτές πόρτες των ακροατών χωρίς να τα κακοκαρδίσει κανείς. Το καταφέρνουν σε κάποια σημεία, με κόστος όμως κάμποσα περισσευούμενα κομμάτια πλήξης, που ξεδιπλώνονται αναιμικά στα αυτιά μας.
Το Marble Skies δεν έχει να δώσει καμιά ελπιδοφόρα απάντηση στη γκρίνια γύρω απ' το πόσο ομοιογενή ακούγονται τα καινούρια σχήματα της pop, εξαιτίας των ευκολιών της τεχνολογίας. Πρόκειται για ένα κράμα ελαφρότητας και ειρωνείας, το οποίο πατάει επάνω σε μελωδίες που δεν πρόλαβαν ποτέ να γίνουν ολοκληρωμένα τραγούδια.
Σαφώς και είναι αγνοί και καλόγουστοι οι Django Django και διαθέτουν ευφυές attitude. Αγαπάνε την ψυχεδελική pop των 1960s, αλλά με νεοκυματικά synths είναι μεγαλωμένοι. Δυστυχώς, όμως, σε πολλά σημεία, το ψυχαγωγικό τους όραμα ακούγεται νωθρό, σαν αποκύημα της αμαρτωλής μουσικής βιομηχανίας των αρχών της δεκαετίας του 1980. Αυτή η προβλεψιμότητα τους αδικεί, ειδικά σε τραγούδια όπως το “Surface Τo Air”, όπου συμμετέχει η Rebecca Taylor στα φωνητικά. Πρόκειται για ένα κομμάτι που θαρρείς ότι το έγραψαν με αποκλειστικό σκοπό να βρεθούν με το ζόρι στο εξώφυλλο του Rolling Stone.
Στις μεσόρυθμες στιγμές τους είναι που ακούγονται πιο ελκυστικοί. Το “Champagne” έχει ενδιαφέρον electro-funk κορμό, ενώ το “Fountains”, που κλείνει τον δίσκο, είναι περιπετειώδες. Στις καλές στιγμές ανήκει και το “Tic Tac Toe”, όπου οι Django Django ακούγονται σαν συγκρότημα της σχολής των New Romantics που αναγκάστηκε να γράψει το θέμα μιας τηλεοπτικής σειράς γουέστερν.
Η αλήθεια είναι πως τα στολίζουν πολύ τα τραγούδια στο Marble Skies, καθώς έχουν προσέξει λεπτομερώς πολλές γωνίες και καμπύλες σε επίπεδο παραγωγής. Δεν ξεπετάνε τίποτα, πράγμα βεβαίως ευπρόσδεκτο στην εποχή που η DIY αντίληψη περί «φτωχού πλην τίμιου» αρχίζει και γίνεται κατεστημένο. Ωστόσο, είμαι σίγουρος ότι το άλμπουμ θα βρει γυρισμένες τις πλάτες του κοινού στο οποίο στόχευε ώστε να γίνει κοινωνός της φάσης του.
Ας μη βιαστούμε πάντως να εγκαταλείψουμε το τρένο των Django Django. Πιστεύω ότι έχουν καλούς δίσκους μπροστά τους.
{youtube}T9lGlbTMOXg{/youtube}
