Υπάρχει ένας διάλογος τα τελευταία χρόνια στον χώρο της μουσικής (και της τέχνης γενικότερα), που φαίνεται πως έχει αρχίσει να ατονεί και να αγνοείται σημαντικά από τους περισσότερους συμμετέχοντες σε αυτό το παιχνίδι.
Μιλάω για τη συζήτηση γύρω από την προσκόλληση των σημερινών ήχων στο παρελθόν και τις αντίρροπες δυνάμεις που προσπαθούν να μας ξεκολλήσουν από αυτήν τη λούπα. Φαίνεται όμως πως, αθόρυβα, το στερέωμα έχει αποδεχθεί τη μεταμοντέρνα φύση των καιρών και δίνει αβίαστα συγχωροχάρτι σε όλους τους retro αναβιωτές, στο όνομα της καλοπέρασης. Κι ενώ δεν θέλω να γίνω ο σπαστικός τύπος που θα χαλάσει τη φάση, χρειάζεται να επισημανθεί ότι δεν πρέπει να γίνεται τόσο αφιλτράριστα αποδεκτή η κατάσταση: όσοι έχουμε μία στοιχειοθετημένη άποψη για τα πράγματα, όταν δεν μιλάμε, γινόμαστε αυτόματα συνένοχοι στο βούρκωμα της μουσικής σε άλλες δεκαετίες.
Όταν λοιπόν ακούσει κανείς την 10η επίσημη κυκλοφορία του Ty Segall μέσα σε αυτό το συνειδητοποιημένο πλαίσιο, δεν μπορεί παρά να την αντιμετωπίσει σκεπτικά. Γιατί το Freedom's Goblin ηχεί ως χαμένο άλμπουμ από τα μέσα της δεκαετίας του 1970, το οποίο ξέθαψε μία από εκείνες τις δισκογραφικές επανεκδόσεων και obscure διαμαντιών. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι δίσκος που ηχογραφήθηκε το 2017, σε 5 διαφορετικά στούντιο των Η.Π.Α., από τη γνωστή συμμορία του Segall –απλώς με διαφορετικό όνομα σχήματος. Είναι ένα άλμπουμ παρόμοιο σε προσέγγιση με το Manipulator (2014), με τη διαφορά πως εδώ συμπυκνώνονται όλα τα κεφάλαια της rock 'n' roll ιστορίας όπως αυτή έχει ταξινομηθεί στο χαοτικό μυαλό του Segall, και όχι μόνο εκείνα που έχει εξερευνήσει μέσα από τις ως τώρα δουλειές του. Αν πάντως αποδράσει κανείς από την εν λόγω πραγματικότητα, τότε ίσως ακούσει το πιο ολοκληρωμένο έργο του Αμερικανού.
Με άλλα λόγια, ανάλογα την οπτική γωνία ακρόασης, το Freedom's Goblin είναι την ίδια στιγμή η πιο συντηρητική και η πιο φιλόδοξη κατάθεση του Ty Segall.
Συντηρητική, γιατί φαίνεται να αγνοεί (ή απλώς να μην ενδιαφέρεται) για τον παραπάνω διάλογο: με κάθε νέα του δουλειά, ο Segall ολισθαίνει χρονικά τη μουσική του σε ακόμη παλαιότερες δεκαετίες. Το μεγαλύτερο άλλωστε κατόρθωμά του δεν έχει να κάνει με την ποσότητα δίσκων που κυκλοφόρησε από το 2008 μέχρι σήμερα, αλλά με το ότι πέρασε την κληρονομιά του κλασικού rock σε μία γενιά που νόμιζε ότι η ιστορία της ηλεκτρικής κιθάρας ξεκινάει με τους Strokes και τους Interpol. Έγινε λοιπόν rock star στα λημέρια του indie μικρόκοσμου (χωρίς να έχει απαραίτητα την πρόθεση) και τον γαλούχησε με εντελώς παράδοξο και ανάποδο τρόπο στις σημαντικότερες τάσεις της χρυσής εποχής του rock 'n' roll. Αν όμως στις παλαιότερες δουλειές του υπήρχε ένα πνεύμα διαφύλαξης και εξερεύνησης, αυτό έδωσε σταδιακά τη θέση του σε μία μουσειακή αντίληψη.
Στο Freedom’s Goblin, αυτή η αντίληψη γίνεται εμφανής με τον πλέον προφανή και εκνευριστικό τρόπο. Πού να σταθεί κανείς, ειλικρινά; Στον σαμπαθικό φόρο τιμής “She”; Στη γλιτσερή funk του “Despoiler Of Cadaver”; Στο glam americana μελόδραμα του “Rain”; Στη «βρώμικη» διασκευή της disco επιτυχίας των Hot Chocolate “Every 1’A Winner”; Στα α-λα-Young Americans σαξόφωνα του "Lady’s On Fire"; Αν δεν ξυπνήσατε από κώμα 40 ετών, μάλλον δεν θα ενθουσιαστείτε και τόσο.
Από την άλλη, όλα τα παραπάνω (και ακόμη περισσότερα) μπορούν να αντιστραφούν και να πάρουν θετικό πρόσημο, αν ακουστούν σε ένα άχρονο πλαίσιο. Τότε, η επικότητα του “Alta” θα γοητεύσει, η rock 'n' roll τσογλανιά του “Fanny Dog” θα τσιτώσει, το country ρομάντζο του “Cry Cry Cry” θα συγκινήσει, η γκαραζοπάνκ υστερία του “Meaning” (από τη γυναίκα του Segall) θα έχει όντως νόημα, το σαν απρογραμμάτιστο τζαμάρισμα “Talkin 3” θα εξιτάρει και η ηχητική, στιλιστική και θεματική ελευθερία που χαρακτηρίζει το άλμπουμ θα οδηγήσει πολλούς να σκεφτούν πως εδώ έχουμε τη δημιουργική κορύφωση του Ty Segall.
Για άλλους ακροατές τα 19 τραγούδια του Freedom’s Goblin θα ενσαρκώσουν λοιπόν όλες τις παθογένειες του σύγχρονου rock· για άλλους, πάλι, θα δοξάσουν τα ιερά κείμενα της θρησκείας τους. Ίσως, αγαπητέ αναγνώστη, ήρθε η ώρα να επιλέξεις μεριά, γιατί η κατάσταση είναι κάπως οριακή. Εγώ, ας πούμε, με κάθε ακρόαση απολαμβάνω συνειδητά τον δίσκο όλο και περισσότερο, γιατί είναι ο ορισμός του διασκεδαστικού rock 'n’ roll. Γνωρίζω όμως πολύ καλά ότι δεν είναι και τίποτα παραπάνω. Εσένα, γιατί σου αρέσουν τα πράγματα που σου αρέσουν; Είναι μάλλον καιρός ο διάλογος αυτός να μπει στον τρόπο με τον οποίον ακούμε μουσική σήμερα.
{youtube}kvPVYkVzbQ4{/youtube}
