Ο Scott Stapp (των Creed) παίρνει τη θέση του μακαρίτη Scott Weiland, όλα είναι σωστά, δεν προκύπτει όμως και κάτι κατ' ανάγκη καλύτερο του πρώτου δίσκου...

Αφήνει πίσω τα σπουδαία ερωτοτράγουδα του I Love You Honeybear για έναν λαβύρινθο εγωμανίας και ανούσιων προκλήσεων, όπου όμως αραδιάζει αριστοτεχνικά αλήθειες πανανθρώπινες και διαχρονικές...

Μια καλοφτιαγμένη βουτιά νοσταλγίας στα 1990s, με ψυχρές κιθάρες, που όμως δεν φτάνουν στα κακοτράχαλα τοπία της παγωμάρας: σαν να κοιτάζεις τον χειμώνα μέσα από τη ζεστασιά του σπιτιού...

Τόσους δίσκους μετά, το τιμόνι των Καναδών εξακολουθεί να κρατά ο ακατάσχετος φορμαλισμός και η συνταγογραφημένη εξέλιξη των στιχουργικών και μελωδικών δρόμων...

Είναι δύσκολο να αποδεχτείς ότι ένας 75χρονος καταφέρνει να φτιάξει ένα γάργαρο συνονθύλευμα τόσο συγγενικό στον Fennesz, γεμάτο lap steel κιθάρες και ιδιόρρυθμα glitch κουμπιά...

Ενδιαφέρουσες ζυμώσεις με πειραματικό χαρακτήρα, σε έναν δίσκο-συγκατοίκηση ικανό να ανατρέψει τα δεδομένα με τα οποία τον πλησιάζεις...

Στον μόλις 2ο δίσκο τους εδώ και 15 χρόνια, κατορθώνουν να παρουσιάσουν ένα fantasy concept προσωπικής σύλληψης με την εύπεπτη επιφάνεια του σουηδικού μελωδικού death...

4 χρόνια μετά το αμφιλεγόμενο Reflektor, μοιάζουν αμετανόητοι στη διάθεσή τους για χορό, ενώ παράλληλα κριτικάρουν την εποχή της απεριόριστης πληροφορίας και της όλο και μικρότερης συναισθηματικής εμπλοκής με αυτήν...

Κρυστάλλινα ποτήρια με prosecco, παγωτό φιστίκι στα στενά του λιμανιού του Positsano και τηλεφωνικές (ερωτικές) εξομολογήσεις στην ατελείωτη αμμουδιά του παραθεριστικού κέντρου Passoscuro...

Φρεσκάρει τα δεδομένα, φτάνοντας στον πιο ενδιαφέροντα δίσκο του εδώ και αρκετά χρόνια. Για επανεκκίνηση ή για νέο ήχο, όμως, ούτε λόγος...

Πανάλαφρα ηλεκτρονικά αναπτύγματα «κεντημένα» σε μοντέρνο soul καμβά γεννάνε μερικά καλοκαιρινά τραγούδια-στολίδια, θυμίζοντάς μας ότι το lounge δεν χρειάζεται να είναι το καταφύγιο των άμουσων...

Παρά τα όσα ενθουσιώδη γράφονται και είναι από μόνα τους αντικείμενα μελέτης, αυτό το γενικώς καλό μα όχι πάντα ενδιαφέρον άλμπουμ απέχει εμφανώς από τις πολύκροτες δουλειές που υπόγραψε στο παρελθόν ο δημιουργός του...

Η καλύτερη μέχρι τώρα δουλειά του εγχώριου σαξοφωνίστα, που φανερώνει μεγάλη άνεση στο πώς ενσωματώνει όσες τζαζ ή φανκ παραδόσεις επικαλείται, χωρίς να χάνει την αντίληψή του για τα σύγχρονα δρώμενα...

Ένα φωτεινό μα δύστροπο σύνολο, που ξεχειλίζει από οργανωμένο χάος και ιδιόρρυθμες δονήσεις, ξεκινώντας τη «σπορά» για σοδειές που ακόμα ούτε καν φανταζόμαστε...

Αποχαιρέτησε τα εγκόσμια με έναν δίσκο-χρονοκάψουλα, όχημα μεταφοράς πίσω στη δική του νιότη, αλλά και στα πρώτα χρόνια ζωής του rock 'n' roll...

Εξαιρετικά άνισος δίσκος, ο οποίος ανατρέπει τελικά την αρχική απογοήτευση, διασώζοντας ένα reunion που κανείς δεν ζήτησε, ειδικά από τη στιγμή που δεν ζει πια η ταλαντούχα Lisa "Left Eye" Lopes...

Μαυρομεταλλικό πείσμα με νορβηγική καταγωγή, μεγαλειώδης θεατρικότητα και προμηθεϊκή λύσσα αιωρούνται πάνω από μια ετερόκλητη έκταση παραμυθένιων απολαύσεων...

Προσγειώνεται στο κεφάλι μας φλεγόμενος, μαινόμενος, (εξ)οργισμένος, διεκδικώντας τη δική του σπιθαμή γης, την ίδια όμως στιγμή ξοδεύεται και σε ένα άσκοπο νταηλίκι...

Με τον χαρακτηριστικό ήχο του σιτάρ, χτίζει μια περίτεχνη γέφυρα από από την ινδική χερσόνησο στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου, μα και έναν δίσκο με πνευματική και συναισθηματική διαύγεια...

Δεν είναι ο καλύτερος δίσκος του 2017, αποτυπώνει όμως γλαφυρά τις ανησυχίες της «loveless generation», παρελαύνοντας αριστοτεχνικά ανάμεσα σε ανασφάλειες, κραιπάλες και ερωτικές καραμπόλες...