Στον 4ο δίσκο τους, οι Αμερικανοί Protomartyr δεν διαπραγματεύονται τις προθέσεις τους, όπως κάποτε· τις επιβάλλουν. Είναι σαρωτικοί, σχεδόν αυταρχικοί. Ο 40άρης frontman Joe Casey (που μοιάζει με τον Woody Harrelson στο True Detective) δεν ερμηνεύει τους στίχους, αλλά γδέρνει τις λέξεις: ξεσκίζει τη σάρκα τους μέσα από το βαρύτονο spoken word του, κηρύττοντας απαγγελτικά την έλευση ενός σύγχρονου Μεσαίωνα για την πατρίδα του.
Οι συνάδελφοί του δεν μπορούν λοιπόν να κάνουν κάτι άλλο, από το να χτίσουν την καταλλήλως βαριά ατμόσφαιρα ώστε να κοινωνηθούν οι ποιητικοί του συμβολισμοί. Έτσι, οι αιμοσταγείς κιθάρες του Greg Ahee ξεψαχνίζουν κάθε γωνιά της post-punk ιστορίας, η rhythm section των Alex Leonard (τύμπανα) & Scott Davidson (μπάσο) είναι ευφάνταστη, αλάνθαστη και ουσιαστική, ενώ η πλούσια παραγωγή του Sonny DiPerri (έχει δουλέψει με τους Animal Collective και Dirty Projectors, μεταξύ άλλων), γυαλίζει μέχρι να αστράψει το μέταλλο μίας μπάντας που φτάνει στο πιο ολοκληρωμένο δημιούργημά της.
To Relatives In Descent δεν έχει βέβαια τις συγκλονιστικές, μεμονωμένες στιγμές του The Agent Intellect (2015): λείπει λ.χ. το αντίστοιχο “Why Does It Shake?”. Η επιτυχία συνίσταται όμως στην αφηγηματική, ηχητική και αισθητική συνεκτικότητά του. Αναπόφευκτα, είναι δίσκος ποτισμένος με την αγωνία, τον φόβο και το υπαρξιακό άγχος που πυροδότησε η γέννησή του στην καρδιά του πρόσφατου εκλογικού εφιάλτη των Ηνωμένων Πολιτειών. Η μπάντα προέρχεται άλλωστε από το μετα-βιομηχανικό Ντιτρόιτ και στους προηγούμενους δίσκους της είχε ήδη εξερευνήσει ένα θεματικά συγγενικό έδαφος. Αυτά όμως που έμοιαζαν κάποτε με προφητείες, τώρα γίνονται η τρομαχτική πραγματικότητα.
Είτε πρόκειται επομένως για μία αλληγορική ιστορία ελπίδας –όπως αυτή στο “Night Blooming Cereus”, ένα κομμάτι που θα μπορούσαν να είχαν γράψει και οι Future Islands, αν είχαν μεγαλώσει με Joy Division– είτε πρόκειται για μία πραγματική, όπως εκείνη της υδάτινης κρίσης στο "Flint", όλες οδηγούν στα κεντρικά ζητήματα που πραγματεύεται το άλμπουμ: στην αναζήτηση της αλήθειας, στην ηθική παρακμή, και στο χρέος αυτής της γενιάς απέναντι στις επόμενες, σε μία καμπή κρίσιμη για την Ανθρωπότητα.
Η τελευταία διάσταση αποτυπώνεται σπαραχτικά στο “My Children”: η φωνή του Joe Casey ξεπροβάλλει σαν το παραμιλητό ψυχασθενή ανάμεσα στις οργισμένες κιθάρες, εξαπολύοντας προκλήσεις και καταλήγοντας στο κυνικό, μα τόσο αληθινό, συμπέρασμα «My children/They are the future/Good luck with the mess I left, you innovators».
Αλλά στο Relatives In Descent οι Protomartyr διευρύνουν και τη μουσική τους γκάμα. Δένουν όλο και περισσότερο δίσκο με τον δίσκο και, με το θάρρος που έχουν κατακτήσει, τολμάνε εδώ να ενσωματώσουν κι άλλα ηχητικά στοιχεία στο τελικό post-punk κατασκεύασμα. Στο “Don’t Go To Anacita”, ας πούμε, παίζουν σχεδόν pop punk, χωρίς όμως να χάνεται η απαραίτητη σοβαρότητα. Στο “Up The Tower” μεταλλάσσονται σε πειραματική noise rock μπάντα, ενώ το “Corpses In Regalia” θα μπορούσε να το είχε γράψει ένα made-in-zeros σούπερ γκρουπ της Νέας Υόρκης, στο οποίο θα μετείχαν μέλη των Interpol, Strokes και LCD Soundsystem.
Ακόμη πιο εντυπωσιακό, όμως, είναι το γεγονός πως το άλμπουμ δεν μπάζει από πουθενά: όλες οι γέφυρες μεταξύ των κομματιών μοιάζουν υπολογισμένες μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Ως κορυφαία ξεχωρίζουν τα περάσματα από το “My Children” στο “Caitriona” και από το “Night-Blooming Cereus” στο αντι-πατριαρχικό “Male Plague”· οι αιφνίδιες εναλλαγές δυναμικής σφίγγουν το στομάχι και δημιουργούν έναν ανεξήγητο θυμό, προς πάσα κατεύθυνση. Post-punk στα καλύτερά του, δηλαδή.
Πριν καν το καταλάβεις, ο δίσκος τελειώνει ακριβώς όπως ξεκίνησε. Το ρεφρέν του εναρκτήριου "A Private Understanding" (ένα από τα πιο σημαντικά τραγούδια της χρονιάς) γίνεται το mantra με το οποίο σιγοσβήνει το "Half Sister", υμνώντας την κυκλικότητα της τέχνης και της ζωής. «Τruth is the half sister/ that will not forgive/ She is trying to reach you» προειδοποιεί ο χαρισματικός Casey, μεταμορφωμένος πλέον σε θλιμμένο crooner.
Ανθρωπότητα σε παρακμή. Κοινωνία σε παρακμή. Ηθικές αξίες σε παρακμή. Αυτή είναι η αλήθεια του αμερικανικού γκρουπ. Το post-punk στάθηκε ανέκαθεν ως μία από τις πιο ισχυρές πλατφόρμες κοινωνικής κριτικής και αλλαγής. Μπάντες όπως οι Protomartyr, το επιβεβαιώνουν.
{youtube}yWdLpIITqsQ{/youtube}
