Tori Amos - Native Invader

Στο 15ο της άλμπουμ, η πολυγραφότατη μούσα της πιανιστικής μπαλαντοποιίας κατεβαίνει για λίγο απ’ τον θρόνο της «θεότητας της αρμονίας» (σε περίοπτη θέση επάνω στο έντεχνα καμωμένο σύννεφό της) και αποφασίζει να κοιτάξει λίγο την κατάσταση των πραγμάτων.

Λευκή ανωτερότητα, αμοραλισμός και οικολογικά εγκλήματα μαστίζουν την κοινωνία, ενώ ταυτόχρονα ο γάμος της βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή και χρειάζεται θεραπεία. Η Tori Amos μας κουράρει για το σύγχρονο, μαζικό τραύμα με 15 κεντημένα στο χέρι τραγούδια και ταυτόχρονα αυτοψυχαναλύεται για το συναισθηματικό τέλμα του γάμου της με τον Mark Hawley, ο οποίος παίζει κιθάρα και είναι σχεδιαστής ήχου. Πρόκειται για ένα σύνολο υψηλής εκφραστικότητας, που στοχεύει στο να μας ψιθυρίσει άβολες αλήθειες, όπως στο "Broken Arrow", ή να μας παρασύρει, όπως στο ταξιδιάρικο “Cloud Riders”, το οποίο λοξοκοιτάει στο soft rock της δεκαετίας του 1970.

Η Tori Amos εκφράζει απτά συναισθήματα μέσω της αποδραστικής δύναμης της μουσικής της. Η εξημέρωση της θηλυκής pop είναι η διανοουμενίστικη κατάκτησή της. Στο φετινό Native Invader τραγουδάει ξανά σαν το εκλεπτυσμένο εξωγήινο πλάσμα που γνωρίσαμε κάποτε, παραμένοντας ακαταμάχητη ακόμη και στις πιο αδύναμες στιγμές του δίσκου –όπως π.χ. στο “Benjamin”. Στο “Climp” θυμάται ξανά την αφηγηματική της folk δεινότητα, ενώ στην κατανυκτική ατμόσφαιρα του "Mary's Eyes" μορφοποιεί τις αναμνήσεις απ’ τη μητέρα της. Στο δε “Up The Creek” διαθέτει ένα νεύρο που φαντάζομαι πως άνετα θα το διασκεύαζε ο παλιός αγαπημένος της Robert Plant, αν μονάχα ο Hawley δεν πείραζε την οργανική φύση του τραγουδιού.

Ο Hawley, λοιπόν, αναδεικνύεται σε κινητήριο δύναμη του δίσκου καθώς εμπνέει παρηγορητικές μπαλάντες σαν το “Breakaway”, που μιλάει σε όλες τις ρομαντικές γλώσσες του κόσμου, το “Wildwood" –το οποίο σε στέλνει νοερά σε θολά τοπία της μνήμης– ή το “Chocolate Song”, που ξύνει με καθαρή εκφραστικότητα τις πληγές μιας φθαρμένης σχέσης («we used to make happy»). Από την άλλη, στις επιλογές του οφείλονται και οι αδυναμίες του άλμπουμ, είτε κοιτάξουμε το προβλέψιμο wah-wah της πεταλιέρας στο "Broken Arrow", είτε τον αχρείαστο κατακλυσμό από fuzz κιθαρισμούς στο "Wildwood”.

Έτσι είναι ο έρωτας, όμως· παρά τα βαρίδια που μας φορτώνει, μας παρέχει μια αίσθηση ασφάλειας. Το ίδιο νιώθουμε κι εμείς κάθε φορά που ένα νέο άλμπουμ της Tori Amos φτάνει στα χέρια μας: ένα αίσθημα ασφάλειας πως όλα θα πάνε καλά και πως, ακόμα και αν η πραγματικά σπουδαία στιγμή δεν έρθει ποτέ, θα μας συνδέει τουλάχιστον η ειλικρίνεια και τα τραγούδια θα σχηματίσουν μια ζεστή κουβέρτα για να μας προστατεύει.

{youtube}bzy9rv1yBkM{/youtube}