Το Room Of Shadows είναι ένα βαρύ συναισθηματικά άλμπουμ, τόσο γιατί αποτελεί το κύκνειο άσμα του μακαρίτη Terry Jones, όσο και γιατί πρόκειται για την τελευταία κυκλοφορία της βρετανικής μπάντας (γεγονότα που προφανώς σχετίζονται).
Η βαρύτητα του δίσκου γιγαντώνεται αν σκεφτούμε πως πρόκειται για την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά των Pagan Altar εδώ και 11 χρόνια, η οποία μάλιστα διαδέχεται το ομολογουμένως magnum opus των Βρετανών, Mythical & Magical (2006). Ο δίσκος ήταν ουσιαστικά έτοιμος από το 2014, αλλά ο θάνατος του πατέρα Jones, σε συνδυασμό με μια τάση προς την τελειομανία, οδήγησε στη φετινή επανηχογράφηση μέρους του υλικού, και στην κυκλοφορία του 3 χρόνια μετά τη συνθετική του ολοκλήρωση, υπό τα ηνία του υιού Jones, πλέον.
Οι Pagan Altar ανέκαθεν είχαν αναγνωρίσιμο ήχο, κάτι που οφείλεται στα τελείως ιδιαίτερα φωνητικά του Terry Jones, τα οποία χαρακτηρίζονται από μια άγαρμπα επική, σχεδόν αγροτική, χροιά –που είναι συνάμα και εξαιρετικά εύθραυστη– καθώς και στις «φολκίζουσες», σχεδόν πνευστές στον στροβιλισμό τους, μανιέρες της lead κιθάρας. Τα στοιχεία αυτά βασιλεύουν στο Room Of Shadows, που από τις πρώτες κιόλας νότες προδίδει την καλλιτεχνική του ταυτότητα. Εδώ κυριαρχούν τα μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια (άνω των 6 λεπτών άπαντα, πλην του αρκετά άμεσου “The Portrait Of Dorian Gray” και του “After Forever” outro), τα οποία ξεδιπλώνονται σε αρκετές πτυχές, κατά πλειονότητα σε μεσαίας ταχύτητας ρυθμούς. Το βουκολικό, επικό metal των Βρετανών δεν έχασε λοιπόν την ουσία του.
Έντεκα χρόνια είναι βέβαια πολλά, μα οι Pagan Altar του σήμερα δεν είναι φωτοτυπία των προ δεκαετίας συνθετικών και εκτελεστικών εαυτών τους. Μια άμεσα ανιχνεύσιμη διαφορά με το παρελθόν είναι η αύξηση των NWOBHM στοιχείων στον ήχο τους, όπως και των υποτονικών folk, εις βάρος του πιο ρωμαλέου doom. Η ματιά προς τα 1980s πραγματώνεται με γενναίες ποσότητες Iron Maiden περασμάτων στις κιθάρες, ενώ οι folk ανάσες βουτάνε στη σχετική βρετανική σκηνή των 1960s και 1970s. Όσο για τα φωνητικά του Terry Jones, ηχογραφημένα το 2014, παρουσιάζουν μια αμυδρή διαφοροποίηση με τον πρότερο εαυτό τους· ακούγονται κάπως πιο καταπονημένα, πιο εύθραυστα, χωρίς όμως αυτό να μειώνει την αποτελεσματικότητά τους. Το αντίθετο, μάλιστα: εδώ έχουμε τη φωνή ενός γερασμένου βάρδου μπροστά στο ετοιμοθάνατο τζάκι της ζωής του, ο οποίος χρωματίζει με αυθεντικό λυρισμό τους θρύλους που διηγείται.
Επικό metal που λίγη σχέση έχει με βαβουριάρικες, ογκώδεις κιθάρες και πολεμικό συναίσθημα: αυτό είναι το κύκνειο άσμα του Terry Jones και των Pagan Altar. Συγκινητικό, άγαρμπο σε σημεία, με κάποια κομμάτια (“Dance Οf Τhe Vampires”, “The Ripper”, το ομώνυμο) να σκιάζουν τα υπόλοιπα, το Room Of Shadows αποτυπώνεται ως ένα δακρύβρεχτα αυθεντικό έργο τέχνης. Παρά τα ελαττώματά του (ένα από τα οποία είναι οι συνθετικές εκπτώσεις σε σημεία, οι οποίες μεταφράζονται σε «κενούς» ενδιαφέροντος χώρους), το άλμπουμ στέκει επάξια πλάι στην υπόλοιπη δισκογραφία των Βρετανών. Και είναι σίγουρο πως θα αγγίξει όποιον νιώθει ένα σκίρτημα βλέποντας το πολύ όμορφο (τόσο σε θεματολογία όσο και σε στήσιμο) εξώφυλλο –ο δίσκος είναι πράγματι ένα ολιγοφώτιστο δωμάτιο γεμάτο με τη μυρωδιά μιας ηλικιωμένης φλόγας.
{youtube}MZxX7DOfyAM{/youtube}
