Η χημεία ανάμεσα στο μπάσο του Tim Commerford, στα ντραμς του Brad Wilk και στις βιρτουόζικες κιθάρες του Tom Morello, δημιούργησε ένα απ’ τα πιο απολαυστικά σύνολα του σύγχρονου rock: τηv καταιγιστική rhythm section των Rage Against The Machine. Ο Morello χρησιμοποιούσε πάντα την ηλεκτρική του σαν όπλο στις οδομαχίες με τα όργανα της μηχανής, σαν disc jokey που έκανε σκρατς αλαφιασμένος, σαν τρελός επιστήμονας που εκστασιάζεται με τον ήχο της κιθάρας να βγαίνει με πιρουέτες απ’ τα ηχεία.
Η ιδέα να ανασυγκροτηθεί η τριανδρία σε ένα νέο rap-metal super group, με τον θρυλικό Chuck D και τον B Real στα φωνητικά, μας γέμισε αισιοδοξία. Ειδικότερα σε μια εποχή όπου το rock παρατηρεί τον κόσμο απ’ τη λήθη των κατεβασμένων MP3s και στέκει ανήμπορο να έχει παρεμβατικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις. Κι όλα αυτά ενώ οι εφιαλτικές αμερικάνικες εκλογές του 2016 απλώνουν ακόμη βαριά τη σκιά του φασισμού στον Δυτικό κόσμο, με το soundtrack διαμαρτυρίας να απουσιάζει.
Όμως, ακόμα και με φόντο τον σύγχρονο ακτιβισμό του Black Lives Matter και τις Antifa κοινωνικές ομάδες να δίνουν τη μάχη ενάντια στη μετατροπή της Αμερικής σε δικτατορία «λευκής υπεροχής», οι Prophets Οf Rage μοιάζουν περισσότερο με μηχανή που παράγει εύκολα σλόγκαν για κατανάλωση, παρά με επικίνδυνο συγκρότημα, το οποίο θα πολεμήσει με και θα πολεμηθεί από την εξουσία.
Δύσκολα θα φανταστούμε δηλαδή μια πορεία χιλιάδων προς την Ουάσινγκτον να υποστηρίζεται μουσικά με κάποιο από αυτά τα 12 τραγούδια, τα οποία μοιάζουν με συρραφή από συνθήματα γραμμένα σε πλακάτ («Stand up and rise like the tide»), ενώ θα έπρεπε να γίνεται το αντίθετο: απ' τον δίσκο να βρίσκουν τον δρόμο προς τις πορείες διαμαρτυρίας. «Everything is changed, yet nothing is changed» λέει ο Chuck D στο “Unfuck Τhe World” και το βιντεοκλίπ –σε σκηνοθεσία Michael Moore– μας δείχνει διαδοχικά τις προεδρικές ορκωμοσίες (Reagan, Clinton, Bush, Obama και Trump). Ένα μήνυμα ανασφαλές μέσα στην αμήχανη ιδέα του, παρά ώριμο σύνθημα συναγερμού.
Το σίγουρο είναι πως η στρατευμένη οργή των Prophets Οf Rage δεν θα έχει τον ίδιο συναισθηματικό αντίτυπο στους σημερινούς ακροατές, σε σχέση με εκείνο που άφησαν οι πρώιμοι δίσκοι των Public Enemy, των Cypress Hill και των Rage Against The Machine. Δεν υπάρχει πουθενά ένας αναρχικός ύμνος σαν το "Killing In The Name", ούτε η αίσθηση του «CNN των γκέτο» που κάποτε κραύγαζε "Fight The Power", κάνοντας ίσωμα την κοινωνία. Ακόμα και οι θεματικές σταθερές του B Real, στον οποίον οφείλεται το "Legalize Me", έχουν εκφραστεί απείρως πιο πειστικά σε κομμάτια όπως το "I Wanna Get High".
Εικοσιπέντε χρόνια μετά την κιθαριστική μολότοφ του πρώτου δίσκου των Rage Against The Machine και 30 χρόνια μετά το εμβληματικό It Takes A Nation Of Millions To Hold Us Back, που έχρισε τον Chuck D ως την επαναστατική φωνή της γενιάς του, τα συνθήματα είναι πιο επίκαιρα από ποτέ, αλλά έχουν υποστεί φυσιολογική φθορά δια της επαναλήψεως: oι Rage Against The Machine θέλουν να καταστραφεί το σύστημα, ο Chuck μισεί την αστυνομία και ο B-Real επιθυμεί τη μαριχουάνα νόμιμη.
Στα καλά νέα, τα "Radical Eyes", "Unfuck The World" και "Hands Up" θα έβρισκαν εύκολα τον δρόμο για έναν δίσκο των Rage Against The Machine. Το “Hail Τo Τhe Chief”, επίσης, υπογραμμίζει έξυπνα το ενδεχόμενο μιας κυβερνητικής σκυτάλης στον Mike Pence στην τερατωδία της νυν αμερικάνικης κυβέρνησης, ενώ το “Take Me Higher” ξεκινάει σαν μεταλλική διασκευή του “Fame” για να εξελιχθεί σε συνομωσιολογική προειδοποίηση για τις παράνομες παρακολουθήσεις του κράτους («Drones, they got ya tapped, they got ya phone»).
Μοναδικός κερδισμένος του εγχειρήματος είναι ο Morello, ο οποίος διεκδικεί τον τίτλο του πιο ευρηματικού κιθαρίστα της γενιάς του: κάποια σόλο εδώ, όντως μυρίζουν βενζίνη και δακρυγόνο. Είχε πολλά χρόνια να λάμψει το ταλέντο του σε ολοκληρωμένο δίσκο. Ας το παραδεχτούμε, πλέον, ότι η τσιριχτή μελαγχολία του αδικοχαμένου Chris Cornell δεν κούμπωσε ποτέ με το πυρακτωμένο funk του στους Audioslave. Σε φωνητικό επίπεδο, ο πάντα ικανός B Real συνεργάζεται άψογα με τον Chuck D –τουλάχιστον έκανε καλύτερη δουλειά απ’ ότι θα έκανε ο αλλοτριωμένος πλέον Flavor Flav.
Ο δίσκος μοιάζει με αποστειρωμένη και «φιλική» στο εφηβικό ακροατήριο εκδοχή της αφοπλιστικής ωμότητας ενός «Fuck you, I won’t do what you tell me», ενώ η παραγωγή του Brendan O’Brien περισσότερο θέλει να ικανοποιήσει τη στραβοχυμένη αδρεναλίνη του κοινού που θέλει να χτυπηθεί ομαδικά –αυτό που πιτσιρικάδες στα σχολεία λέγαμε «σχιζοφρένεια»– χωρίς να έχει τη δύναμη να κάνει τη λαοθάλασσα του Lollapalooza να πάρει αυθόρμητα φωτιά, όπως συνέβαινε παλιά. Δύσκολα δηλαδή ένα κομμάτι σαν το “Smashit” θα οπλίσει το χέρι ενός νέου για να ρίξει πέτρες στο αστυνομικό όχημα. Πιο πιθανό είναι να τον κατευθύνει στο κοντινότερο 1990s rock nostalgia party για να χορέψει με Beastie Boys και Red Hot Chili Peppers.
Δεν αρκούν οι καλές προθέσεις για την επανάσταση. Οι Prophets Οf Rage ήταν μια ονειρεμένη ιδέα επίκαιρου συγκροτήματος, αλλά μάλλον το βιάστηκαν το υλικό τους και κατέληξαν να ακούγονται σαν support γκρουπ για το main act, το οποίο θα ξεκινήσει τη συναυλία με το “Guerrilla Radio”, που είναι το τραγούδι που περιμένουν όλοι. Άσε που ο δίσκος μας θύμισε το πόσο μας λείπει ο Zack De La Rocha. Κάνοντάς μας να αναρωτιόμαστε τι θα έκανε με το συγκεκριμένο υλικό, αν έβγαινε για λίγο απ' την αυτοεξορία του.
{youtube}6ad4MH7fMLs{/youtube}
