Απολαμβάνουμε τα μικρά θαύματα που μπορεί να συμβούν όταν μια ομάδα καλών μουσικών αναπνέει τον ίδιο αέρα και συντονίζεται σε κοινές ανάσες -με το πιάνο του Κώστα Ζουλιάτη να δίνει τις βασικές κατευθύνσεις...

Μια δουλειά με ποιητική αφετηρία, η οποία διαθέτει βάθος και ουσία που σπάνια συναντάμε στο σημερινό δισκογραφικό τοπίο...

Δέσμιο ενός φτωχού indie folk στυλ και των βαρετών φωνητικών του Phil Elverum, βγαίνει ασπροπρόσωπο χάρη στη βαθιά συναισθηματική καταγραφή του πώς ο Θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου διαλύει μια γνώριμη καθημερινότητα...

Πάνω σε τζαμαϊκανή βάση, χτίζει ατμοσφαιρικούς κόσμους και επικά τοπία, αξιοποιώντας τη συννεφιασμένη παράδοση που διατρέχει το αστικό και αγροτικό φάσμα της Βρετανίας...

Η φωνή της Debbie Harry παραμένει καθαρή και απολαυστική, αλλά η όποια φρεσκάδα του δίσκου ακυρώνεται, καθώς δεν βρίσκει μελωδίες να πατήσει...

Ένα ανερχόμενο ευρωπαϊκό ταλέντο στο πιάνο επισκέπτεται τις μαζούρκες του Σοπέν, προσφέροντας μια ενδιαφέρουσα ανάγνωση, εν μέρει βασισμένη και στη βιωματική σχέση που έχει μαζί τους...

Αν και δεν πετυχαίνει σε όλα του, ο δίσκος περιέχει κάμποσα τραγούδια υγιέστατα, όμορφα, που μιλούν με ανθρωπιά και ειλικρινές βλέμμα...

Βαριέσαι από τη μία με την υπερβολική προσκόλληση στα δεδομένα μιας μεσήλικης 1980s pop με μελετημένες rock εξάρσεις, θαυμάζεις από την άλλη την αβίαστη μελωδικότητα και τα καθάρια φωνητικά του Andrew Roachford...

Ασάφεια και έλλειψη οράματος για τους Βέλγους, που κλυδωνίζονται από τη μετριότητα καθώς προσπαθούν να συνδυάσουν το occult με τον τραχύ νορβηγικό metal ήχο, έχοντας ως φόντο τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία...

22 χρόνια μετά, δεν λαθεύουν εκφραστικά στον τρόπο με τον οποίον φτιάχνουν τις ατμόσφαιρες και τους παχύρρευστους θορύβους τους. Χάνονται όμως σε ασπόνδυλες αναπτύξεις και σε ξεψυχισμένα φωνητικά...

Μπορεί να σκοντάφτει εδώ κι εκεί, είναι όμως ένας πραγματικά ενδιαφέρον (και συχνά απρόσμενος) δίσκος, που εξερευνά με ευφυΐα το μεσοδιάστημα μεταξύ λόγιας και pop κουλτούρας...

Δεν εκπλήσσει μουσικά ο γκρινιάρης Pink Floyd με τον πρώτο του δίσκο εδώ και 25 χρόνια, βρίσκεται όμως σε φόρμα και τα λόγια του αποδεικνύονται σταράτα...

Η εμπειρία του να ζεις σε μία σύγχρονη και αντιφατική μεγαλούπολη σαν την Αθήνα, μέσα από ένα ψυχεδελίζον post-punk πρίσμα με κάμποση τσογλανιά...

Φαίνεται απίστευτο ότι έβγαλαν έναν δίσκο ατόφιας synth pop, τραγουδώντας για έναν εκπίπτοντα κόσμο, μέσω της εξίσου εκπίπτουσας ποπ κουλτούρας, η οποία από καιρό τρώει τις σάρκες της...

Ένα «μαύρο» άκουσμα πραγματικά διασκεδαστικό, που μπορεί να ενώσει τους πιουρίστες των αμερικάνικων τζαζ ρυθμών με το κοινό του Pharrell Williams...

Εδώ οι χαρακτηριστικές τους κιθάρες, εδώ και τα ρετροφουτουριστικά τους πλήκτρα: δεν λείπει η σπίθα από το νέο άλμπουμ της παρέας του Jason Lytle, απουσιάζει όμως η φωτιά...

Επιθετική electro pop με χαρισματικό πρωταγωνιστή τον Samuel T. Herring, η οποία γράφτηκε για νεορομαντικές ψυχές που δεν τις εξέφρασε ποτέ η άτεχνη ωμότητα του punk...

Χωρίς να πρόκειται για κάποιο ιδιαίτερο τόλμημα, δίνει μια πιο ποπ πλευρά των δύο καταξιωμένων τραγουδιστών, επενδύοντας σε καλά τραγούδια...

Δίσκος δίχως την παραμικρή έκπληξη, μα με περίσσια εμπιστοσύνη στο τι μπορούν να πετύχουν οι κελαρυστές ακουστικές κιθάρες και τα χαλαρά, καθησυχαστικά φωνητικά...

Χωρίς να μπορεί να χαρακτηριστεί αδιάφορο ή κακό, δεν αγγίζει τα ύψη προηγούμενων καταθέσεών του: μία που το ακούς και μία που κατευθύνεσαι προς το επόμενο άκουσμα...