Στην πρώτη και μοναδική έως τώρα επίσκεψή μου στο Όσλο, το 2010, ο μόνος δίσκος που αγόρασα ήταν το τότε φρέσκο Mirrium Occultum των Dødsengel –κάτι για το οποίο δεν μετάνιωσα ποτέ. Το αναρριχώμενο και άκρως δοξαστικό black metal του σχήματος αξιοποιούσε με τον καλύτερο τρόπο την κλασική μαυρομεταλλική παράδοση της Νορβηγίας, με αποτέλεσμα ένα από τα σπάνια αυτά διαμάντια που δεν ευτελίζουν τον όρο Occult.
Μετά από ένα μπαράζ EP κυκλοφοριών εντός πολύ μικρού χρονικού διαστήματος (4, σε περίπου 1 χρόνο), το φιλόδοξο Imperator του 2013 παρουσίασε ένα αρκετά διαφορετικό πρόσωπο, φανερά πιο πολυσυλλεκτικό. Ένα άλμπουμ που, αν και δύσπεπτο, κέρδισε το στοίχημα, δείχνοντας μια μπάντα που έχει όρεξη για δημιουργικό πειραματισμό, διατηρώντας παράλληλα αναγνωρίσιμο προσωπικό ήχο.
Fast forward στο τώρα (η ενδιάμεση περίοδος είναι ισχνή παραγωγικά και από άποψη ενδιαφέροντος) και στον 4ο δίσκο των Dødsengel, Interequinox: ένα άλμπουμ ικανού μεγέθους (περίπου 1 ώρα διάρκεια), που δεν διστάζει να τεντώσει αρκετά τα όρια του αναπόφευκτου πειραματισμού. Σκοτεινές, παραμυθένιες ακουστικές μελωδίες πιάνονται χέρι-χέρι με την άκρως αναγνωρίσιμη σιδηροδρομική χροιά της κιθάρας του Kark· μια κιθάρα που επιμένει να χτίζει εμβατηριακά leads (το “Opaque” είναι η πλέον χαρακτηριστική περίπτωση), βρίσκοντας πιστό σύντροφο στην εκλιπαριστικού τόνου ακραία χροιά της φωνής.
Τα γρήγορα σημεία των Dødsengel έδιναν ανέκαθεν μια αίσθηση προμηθεϊκής λύσσας και οριακά ανεκπλήρωτων επιθυμιών, σαν να αποκρυσταλλώνουν την αίσθηση της προσπάθειας μετατροπής του άλματος σε πτήση· το ίδιο συμβαίνει με τις πιο τραχιές στιγμές του Interequinox. Οι οποίες δεν είναι οι μόνες που υπάρχουν εδώ μέσα. Ο δίσκος διαθέτει Devil Doll-ίζουσες ελεγείες, φαντασμαγορικό rock (“Rubedo”), αργόσυρτη μεγαλειώδη θεατρικότητα, και heavy metal απολήξεις με ανατολίτικο αέρα (“Palindrome”). Τα φωνητικά εξελίσσονται εντός του καθαρού φάσματος σε μεγάλο εύρος, από οπερετικά έως θρηνητικά και ελαφρώς διαταραγμένης ψυχοσύνθεσης, α-λα-Mr. Doctor.
Όλο αυτό το κουβάρι δεν συνδυάζεται τέλεια, αλλά καταφέρνει να διατηρηθεί πάνω από την επιφάνεια της τρικυμισμένης θάλασσας του ντελιρίου, χάνοντας άθελά του λίγους πόντους λόγω της έλλειψης έκπληξης. Κάτι που αποτελούσε ατού των 2 προηγουμένων δίσκων της μπάντας.
Ο μύθος λέει πως όταν μια τρικυμία γκρέμισε τις στρατιωτικές γέφυρες του Ξέρξη, εκείνος διέταξε να μαστιγώσουν τη θάλασσα. Λοιπόν, αυτή η εικόνα του μαστιγώματος μιας φουρτουνιασμένης μάζας νερού είναι που απεικονίζει πιο πιστά την αίσθηση που αφήνει το Interequinox: μαυρομεταλλικό πείσμα και λύσσα να αιωρούνται πάνω από μια ετερόκλητη έκταση παραμυθένιων απολαύσεων. Αξίζει σίγουρα κάποιες προσεκτικές ακροάσεις, αν μη τι άλλο γιατί πρόκειται για σχήμα που καταφέρνει με το σπαθί του να έχει έναν πολύ ιδιαίτερο ήχο. Συν τοις άλλοις, η στήριξη προς όσους μουσικούς επηρεάζονται δημιουργικά από τους Devil Doll, είναι σχεδόν δεδομένη.
{youtube}eHaCASV41gU{/youtube}
