Δεν αναβιώνει εύκολα ένα γκρουπ ύστερα από 15 χρόνια σιωπής, ούτε από την τραγωδία του πρόωρου θανάτου ενός εκ των τριών μελών του, ούτε και από την κάκιστη υποδοχή του τελευταίου του άλμπουμ (3D, 2002). Πριν πάντως το τραγικό τέλος της ταλαντούχας Lisa "Left Eye" Lopes το 2002, οι TLC είχαν προλάβει να σαρώσουν τα charts με μια σειρά από πετυχημένα singles, ιδίως με την «αγία τριάδα» των "Scrubs", "Waterfalls" και "Creep". Σε αντίθεση όμως με τις Destiny's Child ή τις En Vogue, εδώ έχουμε ένα reunion που κανείς δεν ζήτησε. Πώς να περιμένεις άλλωστε επανένωση, με δύο από τα τρία μέλη ενός φωνητικού R'n'B γκρουπ;
Ωστόσο βρέθηκαν αρκετοί fans για να χρηματοδοτήσουν τη δισκογραφική επιστροφή των TLC μέσω του Kickstarter, πιθανά με την ελπίδα ενός νέου super hit που θα μονοπωλήσει τα ερτζιανά και τα clubs για τα επόμενα χρόνια. Όμως η ακρόαση μέχρι τα μισά του δίσκου είναι απ’ τα πιο αποκαρδιωτικά πράγματα που μπορεί να κάνει κάποιος, όχι μόνο αν έχει επενδύσει μερικά δολάρια, αλλά ακόμα κι αν ξόδεψε λίγα σεντς για να κατεβάσει τα νέα αυτά τραγούδια στη φορητή του συσκευή.
Τα πρώτα κομμάτια στο TLC είναι τόσο ανέμπνευστα και κιτς, όσο υπονοεί η γραφιστική του εξωφύλλου. Το πρώτο single “Way Back” είναι ένα παρωχημένο R’n’B νιαούρισμα με κουλές ιστορικές αναφορές στον Marvin Gaye και στον Michael Jackson –γιατί έτσι. To “It’s Sunny” είναι ένα ηλιόλουστo τίποτα, το οποίο χρησιμοποιεί sample από το κλασικό “Sunny” με τρόπο που θα έκανε τον Bobby Hebb να κρυφτεί από ντροπή. Το “Haters” ρίχνει ακόμα πιο χαμηλά το επίπεδο, όντας ένα αφόρητα girly τραγουδάκι για τις ανήλικες fans των Kardashians, ιδανικό για διαφήμιση παγωτού ή κάποιας σειράς μαγιό. Το “Perfect Girls” ολοκληρώνει αυτό που κάποτε θα λέγαμε «πρώτη πλευρά» με ένα ηθικό δίδαγμα του στυλ «αγάπησε αυτό που βλέπεις στον καθρέφτη» και «κορίτσια, αξίζουμε το καλύτερο!» τυλιγμένο σε europop νάυλον, ώστε να μη μυρίζουν τα συντηρητικά.
Μιλάμε δηλαδή για πλαδαρές συνθέσεις, τις οποίες ούτε ο R. Kelly δεν θα έσωζε στην παραγωγή: χαζά ξεπατικώματα και εκνευριστικές προχειράτζες, σε μια αρπαχτή ολκής από τη Rozonda "Chilli" Thomas και την Tionne "T-Boz" Watkins. Η βαθμολογία του δίσκου, ως εδώ, είναι 3 στα 10.
Αν όμως ο ακροατής έχει λίγη ακόμα υπομονή να προχωρήσει και μετά από εκείνο το σημείο, θα επιβραβευθεί με το “Start A Fire”, που χάρη στο mellow ακουστικό του ύφος και τις αρμονίες στα φωνητικά, έρχεται σαν φρέσκο αεράκι, κουβαλώντας νοσταλικό ύφος για τη δεκαετία του 1990 –όταν οι TLC έλαμψαν με τον μοσχοπουλημένο δίσκο CrazySexyCool. Το “American Gold” ακροβατεί με χάρη ανάμεσα στα πιο ενήλικα της Kate Perry και στα πιο corny της Alicia Keys, ενώ το “Scandalous” το διαπερνά μια ευπρόσδεκτη αίσθηση pop περιπέτειας και R'n'B αγωνίας. Επιπλέον, το “Aye Muthafucka” διαθέτει τη βρώμικη γκλαμουριά του Moulin Rouge, ενώ το "Joy Ride" έχει τη στόφα εκείνη της γνήσιας soul που παράγει αισιοδοξία.
Τελικά, λοιπόν, το δεύτερο μισό του δίσκου των TLC ανατρέπει (σχετικά) την αρχική απογοήτευση, οπότε διασώζεται και η βαθμολογία για το δίδυμο που καταγράφηκε ως το πιο πετυχημένο εμπορικά girl group, μαζί με τις Spice Girls. Όλα καλά μέχρι εδώ, αρκεί να μην πάρουν θάρρος και οι δεύτερες για ανάλογο comeback.
{youtube}ibR0rYNMJpI{/youtube}
