Η Lorde επιστρέφει με έναν ποπ δίσκο μετεφηβικών προβληματισμών.
Αν έχετε ήδη ξεκινήσει να μετράτε ...παλιοκουβέντες στην παραπάνω πρόταση, τούτη η δισκοκριτική δεν είναι για εσάς. Και καλά θα κάνετε να επιστρέψετε στην αναζήτηση του επόμενου φουκαρά που γεννήθηκε γέρος και τραγουδάει με προσποιητή σοφία και βλέμμα χαμένο στο καλοκαιριάτικο μούχρωμα.
Αν πάλι ενδιαφέρεστε να αντικρίσετε ένα βλέμμα κρυστάλλινο, σπινθηροβόλο και ευθύ, η νεαρή Νεοζηλανδή σταρ είναι ο άνθρωπός σας. Είναι βέβαια και ο άνθρωπος τον οποίον θέλει διακαώς να προσκυνήσει η διεθνής κριτική, γι’ αυτό και το ranking του Melodrama στο Metacritic ανέβηκε στο δυσθεώρητο 91%. Είναι γνωστοί, φυσικά, οι τρόποι με τους οποίους λειτουργεί το hype εκτός συνόρων (και εντός, αλλά εδώ οι περισσότεροι είναι ερασιτέχνες –στην καλύτερη). Πάντως το όλο buzz είναι ενδεικτικό ότι, πράγματι, κάτι τρέχει.
Είναι δυνατός δίσκος το Melodrama, το δίχως άλλο. Ξεκινάει μάλιστα με 4 κομμάτια της λογικής «πάρε και τούτο, πάρε και τ’ άλλο» –ένα γκανιάν σερί, δηλαδή. Το “Green Light” ανάβει πράσινο εξ αρχής, έτσι όπως κάνει υφολογικό ζιγκ ζαγκ, πριν αμολήσει το καλπάζον house πιανάκι του, το “Sober” συνεχίζει με διόλου ανάλογη του τίτλου διάθεση, το “Homemade Dynamite” έρχεται να σαγηνεύσει με τη γνωστή ποπ τακτική του τεμαχισμού των συλλαβισμών και το “The Louvre” παίζει καλά το χαρτί του χτισίματος και των εναλλαγών της ατμόσφαιρας.
Αλλά εκεί που έχεις χωθεί για τα καλά σε μια τρισδιάστατη ταινία σύγχρονη και λουσάτη, ξαφνικά η Lorde όχι μόνο σου παίρνει τα 3D γυαλιά, αλλά σου το γυρίζει και στο ασπρόμαυρο. Και δεν λέω, καλό είναι και το στιλάκι το κλασίκ, με το πιάνο και την κατερχόμενη μπασογραμμή (“Liability”), αλλά είναι κάτι δανεικό για τη Lorde, εξού και όπου το χρησιμοποιεί χάνεται κάτι από την καθαρότητα του προσώπου του άλμπουμ –στο “Writer In The Dark”, λ.χ., η νεαρά γερνάει απότομα και γίνεται φτυστή η Καιτούλα (η Bush, όχι η Γαρμπή).
Παρά τα μουσικά σκαμπανεβάσματα, στον στιχουργικό τομέα το Melodrama κατορθώνει τη συνέπεια. Εκεί η Lorde δίνει ρέστα, καταφέρνοντας να αποτυπώσει τις ανησυχίες της γενιάς της: μέσα σε ένα σκηνικό που μοιάζει με περιφερόμενο πάρτι, παρελαύνουν οι ερωτικές καραμπόλες, οι χωρίς αύριο κραιπάλες, τα φλερτ και οι ανασφάλειες της loveless generation, με τρόπο πολλές φορές αριστοτεχνικό –όπου τουλάχιστον βάζει καλά το χεράκι της και η μουσική. Είναι concept άλμπουμ το Melodrama, και μάλιστα με καλογραμμένο σενάριο.
Τα καταφέρνει λοιπόν η Lorde να επιστρέψει με μια δυνατή δήλωση, η οποία διαφοροποιείται αρκετά σε σχέση με το ντεμπούτο της Pure Heroine (2013), όχι μόνο υφολογικά, μα και ποιοτικά (προς τα πάνω). Σίγουρα δεν είναι ο καλύτερος δίσκος του γαλαξιακού έτους –όπως υπονοείται από πολλούς– ούτε είναι άλμπουμ που ανατρέπει εγκαθιδρυμένες λογικές ή ανακαλύπτει νέες οδούς. Η στιλάτη και λεπτοδουλεμένη παραγωγή του, όμως, η ανάσυρση των κατάλληλων εδαφίων από το Εγκόλπιον Της Ποπ και η χαρισματικότητα της ίδιας της δημιουργού του, εξασφαλίζουν ένα επίπεδο διόλου ευκαταφρόνητο.
{youtube}dMK_npDG12Q{/youtube}
