Η πληθωρική σαρώστρα των παθών επέστρεψε και πλέον είναι ελεύθερη να πατήσει στα πόδια της. Θεωρώ μάλιστα ότι η σόλο καριέρα της Beth Ditto έπρεπε να αρχίσει χρόνια πριν, καθώς πάντα είχα την αίσθηση ότι οι Gossip την κρατούσαν πίσω, οπότε δεν ξεδίπλωνε το ταλέντο της στο ακέραιο.
Πολλά έχουν αλλάξει στη ζωή της Ditto τα τελευταία χρόνια: παντρεύτηκε τον επί χρόνια καλύτερο φίλο της, λάνσαρε τη δική της γραμμή μόδας για extra large κυρίες και κυρίως απεγκλωβίστηκε από το electro punk συγκρότημά της, ώστε να ανοίξει φτερά προς όποια κατεύθυνση θέλει.
Με το αδιαπραγμάτευτο στυλ της, έχει αυτοχαρακτηριστεί «χοντρή, φεμινίστρια και λεσβία»: mια περιγραφή που δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης στην αυθεντικότητα της έκφρασης. Και πράγματι, η πολυδιάστατη προσωπικότητά της διαφαίνεται ξεκάθαρα σε αυτόν τον πρώτο σόλο δίσκο της.
Αλλού, η Ditto γίνεται η μποέμ κολλητή με την οποία μοιράζεσαι τα πάντα, χωρίς τον φόβο ότι θα σε κρίνει. Αλλού γίνεται η αινιγματική ιέρεια του LGBTQ κινήματος, που θέλει να τους πάρει όλους ο διάολος. Αλλού φαντάζει ως έκφυλη performer, έτοιμη για ολονύχτια ερωτικά καλέσματα. Αλλού είναι η χαμογελαστή «προχώ» τύπισσα που κατέχει αυτό που δεν κατέχουν οι ανυποψίαστοι –και το μοιράζεται υπόγεια μαζί σου. Αλλού είναι το καλό πνεύμα της πόλης, που οι κρετίνοι θέλουν να κυνηγήσουν ως μάγισσα. Αλλού είναι ακούραστη pop diva μετά από άγριο μεθύσι, η οποία δεν έχει χάσει όμως την αξιοπρέπειά της, παρά το χαλασμένο γκλίτερ. Αλλού είναι το πανκιό που θέλει να ξεκινήσει μια εξέγερση με οδομαχίες και αλλού, πάλι, θέλει να αποδείξει πως είναι ένα τρυφερό κορίτσι, που κουβαλάει ακόμα την επαρχία στην καρδιά. Μαζί της, δηλαδή, δεν βγάζεις άκρη.
Το “Oo La La” είναι ένα electro-punk καλούδι που θα ζήλευαν οι Blondie, ενώ στο “We Could Run” η Beth Ditto βγάζει τη Stevie Nicks που κρύβει μέσα της. Στο τρυφερό "Fake Sugar" μιμείται τις μελωδικές γραμμές του Paul Simon, ενώ στο “Love In Real Life” μιλάει για τα προβλήματα μιας μακρόβιας σχέσης με τρόπο που θα έκανε την Annie Lennox να σηκώσει το ένα της φρύδι με ενδιαφέρον. Στο “Lover” εκφράζει την ερωτική αβεβαιότητα με τρόπο που θα το έκανε μια δυναμική synth-pop μπαλάντα της Cyndi Lauper, στα μέσα της δεκαετίας του 1980.
Όμως κατά τη διάρκεια της ακρόασης του Fake Sugar, το πραγματικά σπουδαίο τραγούδι δεν έρχεται ποτέ.
Tο άλμπουμ αφήνει τελικά μια ενοχλητική αίσθηση: σαν χαλίκι στο παπούτσι, το οποίο δεν μπορείς να αγνοήσεις, όσο και να το θες. Την αίσθηση δηλαδή ότι τα τραγούδια γράφτηκαν «συνειδητά» και όχι με εκείνο το αυθόρμητο λάκτισμα που παρήγαγε την εκστατική dance pop του παρελθόντος ή το καψωμένο electro punk των Gossip.
Εξακολουθώ να πιστεύω ότι το ταλέντο της Beth Ditto δεν ξεδιπλώθηκε ακόμη στο ακέραιο. Ή μήπως τελικά οι Gossip δεν την κρατούσαν στ' αλήθεια πίσω;
{youtube}IPbiklLnDQo{/youtube}
