Θυμάμαι ότι ένα από τα αγαπημένα θέματα έκθεσης των καθηγητών στο λύκειο ήταν «ο ρόλος των πνευματικών ανθρώπων και η απουσία τους στην εποχή μας».
Στη νέα του περιπέτεια στα άδυτα του ψυχισμού της περσόνας και της πατρίδας του, ο Josh Tillman φοράει το Father John Misty κοστούμι του κριτικού, του παρατηρητή, του στοχαστή, του διανοούμενου της γειτονιάς, του τρελού που λέει αλήθειες, του απλού πολίτη. Και είναι τελικά αυτός ο παραπάνω πνευματικός άνθρωπος της Αμερικής της μετα-αλήθειας, σκέψης, βιωμένης εμπειρίας και πραγματικότητας.
Αν κάποιος κάνει λοιπόν το λάθος να προσεγγίσει τον δίσκο με πνεύμα διερευνητικό, την πάτησε άσχημα. Το 75λεπτο μανιφέστο του είναι κατά κύριο λόγο φλύαρο και μπουρδουκλώνεται πάνω στο κούφιο βάρος των αμέτρητων, ανολοκλήρωτων –τύπου ο σκύλος κυνηγάει την ουρά του– προβληματισμών του. Που τελικά πηγάζουν και εκβάλλουν στη λίμνη των δικών του φόβων, ανασφαλειών και δραμάτων.
Το Pure Comedy ηχεί ως ένας λαβύρινθος εγωμανίας και ανούσιων προκλήσεων, ο οποίος ξεκινάει από τον περίφημο εναρκτήριο στίχο του “Total Entertainment Forever” («Bedding Taylor Swift every night inside the Oculus Rift»), εξελίσσεται σε προσποιητό αυτοσαρκασμό στην εξαντλητική 13λεπτη, εγωκεντρική λούπα του "Leaving LA" («another white guy in 2017, who takes himself so goddamn seriously») και κορυφώνεται σε ένα ναρκισσιστικό παραλήρημα στο, κατά τ’ άλλα, συνθετικά πανέμορφο “A Bigger Paper Bag” με τη φράση «I’ve got the world by the balls, am I supposed to behave?/ What a fraud, what a con/ You’re the only one I love».
Όμως. Υπάρχει ένα τεράστιο όμως στην όλη διπολική και αμφίσημη, αυτο-αναφορική παράκρουση.
Γιατί, όσο κι αν εκνευρίζει η σισύφεια πάλη στα βάθη του υποσυνείδητου της Father John Misty περσόνας, οι αλήθειες που αραδιάζει αριστοτεχνικά εδώ κι εκεί δεν έχουν οπτική γωνία και συναισθηματικές αστάθειες: είναι ακλόνητες, πανανθρώπινες και διαχρονικές.
Αφήνοντας στην άκρη τα σπουδαία ερωτοτράγουδα του I Love You Honeybear (2015) μαζί με τη Phil Spector soul του, ο Tillman συνεχίζει εδώ από τον αφηγηματικό κορμό της δυάδας “Bored Ιn The U.S.A” και “Holy Shit”, υιοθετώντας παράλληλα έναν ήχο που παραπέμπει περισσότερο σε singers/ songwriters που πρωταγωνίστησαν στις αρχές των 1970s –όπως τον Elton John, τον Randy Newman και τον Harry Nilsson.
Έτσι, στο Pure Comedy κριτικάρει και επιτίθεται ανελέητα στην ηλίθια συμπεριφορά των ανθρώπων, αυτή που μας έχει φέρει στη σημερινή κατάσταση.
Στο ομότιτλο λ.χ. του άλμπουμ κομμάτι εξηγεί γιατί οι θρησκείες είναι ό,τι πιο ανούσιο και επικίνδυνο έχουμε επινοήσει –ειρωνικά, μαζί με τον ανθρωπισμό. Στο “Total Entairtement Forever” θίγει το θέμα της εμμονής της pop κουλτούρας με τη φθηνιάρικη διασκέδαση, ενώ στην α-λα-George Harrison power μπαλάντα "Ballad Of The Dying Man" επιχειρεί ένα εμπνευσμένο σχόλιο πάνω στην τροφή για εύκολη κριτική πίσω από τα social media. Και στο "Two Wildy Different Perspectives" τα βάζει με τα ψέματα των πολιτικών, ερμηνεύοντας όλα τα νέα του τραγούδια με μία φωνή πιο εκφραστική και εύθραυστη από ποτέ.
Συγκριτικά με το I Love You Honeybear, το 3ο αυτό Father John Misty εγχείρημα υστερεί, κυρίως μουσικά. Μόνο προς το τέλος του, εκεί όπου και ο ίδιος έχει πια λιποψυχήσει από το μεγαλομανές του saga, πλησιάζει τη χρυσή τομή μουσικής/στιχουργίας που μας χόρτασε με την προηγούμενή του δουλειά. Αναφέρομαι στη θεατρική americana των “Smoochie”, “The Memo”, “In Twenty Years or So” και κυρίως στο πιο ειλικρινές και ξεχωριστό τραγούδι του άλμπουμ, το “So I’m Growing Old Οn Magic Mountain”: μία νηφάλια εξερεύνηση του θανάτου, με νύξεις στο γνωστό λογοτεχνικό έπος του Thomas Man, γεμάτη από νοσταλγικές μελωδίες και ονειρικά, ψυχεδελικά synths.
Η εκτυφλωτική, συναισθηματική διαφάνεια του κομματιού αυτού, φέγγει πάνω στα κακώς κείμενα του υπόλοιπου κύκλου τραγουδιών που προηγήθηκε: δεν ξέρει κανείς πότε ο Josh Tillman εννοεί ό,τι τραγουδάει, πότε τρολάρει, πότε αυτοσαρκάζεται, πότε μιλάει σοβαρά και πότε διακωμωδεί.
Τελικά, πάντως, μας αφήνει με την εντύπωση πως δεν τον πολυνοιάζει να απαντήσει στο συγκεκριμένο ερώτημα. Αντιθέτως, κάνει ό,τι μπορεί με τις δηλώσεις του και τις εξω-μουσικές του ενέργειες για να θολώσει τα νερά και τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ τέχνης και performance.
Όταν όμως συνειδητοποιήσει πως οι ακροατές του μπορεί να είναι κι εκείνοι αληθινά άτομα με συναισθήματα και σκέψεις, κι όχι τυχαίοι, οι οποίοι βρέθηκαν κατά λάθος μπροστά στον καλλιτεχνικό αυνανισμό που ονομάζεται Pure Comedy, μπορεί να είναι αργά.
Ή, απλώς, μόλις τώρα ξεκίνησε το φαντασμαγορικό σόου του Father John Misty.
Είναι άλλωστε ο πνευματικός άνθρωπος της διπλανής πόρτας, που αξίζει στη γενιά μας.
{youtube}qzEGWZbLqzU{/youtube}
