Ξεθωριασμένες καρτ-ποστάλ από θερινές διακοπές με σκάφος στo Capri, κρυστάλλινα ποτήρια με prosecco ανά χείρας χορεύοντας σε κρεμαστούς κήπους στον γκρεμό του Amalfi, παγωτό φιστίκι στα στενά του λιμανιού του Positano και μοναχικές, τηλεφωνικές κλήσεις ερωτικών εξομολογήσεων, το σούρουπο στην ατελείωτη αμμουδιά του παραθεριστικού κέντρου Passoscuro.
Αυτή είναι η νοσταλγική εικόνα της βαθιά καλοκαιρινής και μεσογειακά κοσμοπολίτικης Ιταλίας που φαντασιώνονται οι Γάλλοι Phoenix στον 6ο τους δίσκο. To Ti Amo είναι ένα ρομαντικό γράμμα σε μία κινηματογραφική και αμόλυντη, προ Μπερλουσκόνι Ιταλία, αλλά και μία πράξη απόδρασης από τους σκοτεινούς καιρούς μέσα στους οποίους γεννήθηκε.
Η δημιουργία του δίσκου τοποθετείται χρονικά και χωρικά στο επίκεντρο των οδυνηρών εξελίξεων, καθώς η ιστορία θέλει μέλη των Phoenix παγιδευμένα στο στούντιο που βρίσκεται κοντά στο μουσείο Pompidou, στην καρδιά του Παρισιού, κατά τη διάρκεια των αιματηρών επιθέσεων στο Bataclan. Παρ’ όλα αυτά, επέλεξαν να ηχογραφήσουν μία συλλογή τραγουδιών που κινείται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση, όντας ένα μήνυμα ενότητας και ελπίδας: μία δήλωση πως, ακόμη και στις πιο περίεργες μέρες της ανθρωπότητας, υπάρχουν κάποιες σταθερές που δεν θα μας τις στερήσει κανείς, όπως η αγάπη και ο ρομαντισμός.
Για να αποτυπώσει την παραπάνω αίσθηση, η μπάντα από τις Βερσαλλίες επιλέγει το πλέον ταιριαστό ηχητικό χαλί: italo-disco μπερδεύεται με ανέμελη electro-pop, υγρά synths λιώνουν από τη ζέστη και γίνονται ένα με κιθάρες που θυμίζουν μεταγενέστερους Strokes, ενώ τα φωνητικά του (ορισμού του) cool-as-fuck Γάλλου hipster δανδή Thomas Mars ακούγονται αέρινα και δροσερά, επιδεικνύοντας την ίδια άνεση τόσο στα Αγγλικά, όσο και στα Ιταλικά.
Το εκπληκτικό της υπόθεσης είναι πως όλα τα κομμάτια βρίσκονται περίπου στο ίδιο επίπεδο: κανένα δεν ξεχωρίζει από την αρχή όπως και κανένα δεν υστερεί ποιοτικά με εμφανή τρόπο, όλα όμως υπηρετούν πιστά και διασκεδαστικά το concept. Το εναρκτήριο single “J-Boy” είναι ένα sci-fi νουάρ χωρίς αίσιο τέλος, ενώ το πολύγλωσσο μήνυμα αγάπης στο ομότιτλο κομμάτι θυμίζει αισθητικά τους (συμπατριώτες και φίλους των Phoenix) Daft Punk, όντας γεμάτο από μουσικόφιλες αναφορές: εδώ κι εκεί αναφέρονται οι Buzzcocks, ο Μπετόβεν, η ψυχεδέλεια και το «unsophsticated soft rock», σε μία ιστορία (απέλπιδας) έκκλησης για αγάπη.
Η nu-disco έχει επίσης την τιμητική της στο killer χορευτικό χιτάκι “Tuttifrutti”, που δείχνει προορισμένο για vintage πίστες κρουαζιερόπλοιων και ξενοδοχείων, ενώ οι στίχοι της αφρώδους synth pop του “Lovelife” συνυφαίνονται με την ιστορία του γλυκόπικρου, υγρού και funky “Goodbye Soleil”, σαν συρραφές σκηνών από cult βιντεοταινία εποχής. Τα “Fior Di Latte” και “Fleur De Lys” (το τελευταίο εμπεριέχει μάλιστα κι ένα sample από Fela Kuti), πάλι, είναι δύο μάλλον άστοχες στιγμές ευρωπαϊκής FM pop· η άλλη πλευρά του νομίσματος για το εγχείρημα των Phoenix στο Ti Amo.
Ο δίσκος κλείνει με μία τριλογία, η οποία μοιάζει με τα τελευταία κεφάλαια ενός αδιέξοδου, καλοκαιρινού ρομάντζο. Το “Role Model”, μέσα από τα αλλεπάλληλα κύματα από synths, τις soft rock, ονειρικές κιθάρες, και στίχους σαν το «So sudden, d'you hear the quiet summer breeze outside?», στήνει το σκηνικό. Η ερωτική ένταση χτίζεται μέσα από τα electro, υδάτινα μονοπάτια του “Via Veneto” και την αναπάντητη ερώτηση «Who could ever find a better way to get lost with you?», ενώ η κορύφωση έρχεται με τη φανταστική τηλεφωνική συζήτηση στο “Telefono” (εμπνευσμένη πιθανώς από αντίστοιχες του Mars με τη γνωστή σκηνοθέτιδα και σύζυγό του, Sophia Coppola) και την ερώτηση πώς μπορεί να κοιμηθεί όταν ξέρει ότι αυτή είναι ξύπνια («Yeah I'm just calling to say/How can I sleep when you're wide awake»), στην πιο συναισθηματική και ειλικρινή ομολογία του δίσκου: σχεδόν μπορείς να ακούσεις τις βαθιές ανάσες, τις άβολες παύσεις, τις δεύτερες σκέψεις, τις στιγμές αμφιβολίας, τον ωκεανό να απλώνεται και να τους χωρίζει.
To Ti Amo τελικά δεν είναι απλώς η φαντασίωση μιας ρομαντικής Ιταλίας. Είναι περισσότερο η αναζήτηση μιας διαφορετικής ζωής από αυτήν που ορίζει το σκοτάδι των ημερών μας, η εύρεση ενός τόπου μέσα μας όπου θα αναπνέουν τα ουσιώδη της ζωής. Οι Phoenix απλώς μας το υπενθυμίζουν, με το κομψό, γαλλικό τους στυλ, στην πλέον κατάλληλη εποχή: το κατακαλόκαιρο.
{youtube}TwjMiWgCi8E{/youtube}
