Καλλιέργησε προσδοκίες και επεδίωξε να συστήσει μια καινούρια φωνή πάνω σε μια εκ νέου συνεργασία του δημοφιλούς συνθέτη με τη Λίνα Νικολακοπούλου, όμως εν τέλει αποτυγχάνει αισθητά...

Η απειλή του παρελθόντος δίνει τη θέση της στη νωχελικά παραμυθένια διάσταση, σε έναν δίσκο με metal αναφορές, μα με εμφανή την επιρροή του παραγωγού Twiggy Ramirez, μπασίστα του Marilyn Manson...

Χωράνε στο ίδιο δωμάτιο την indie pop, το kraut rock και την ψυχεδέλεια επενδύοντας σε στρογγυλές μελωδίες, οι οποίες δεν ξεχνούν τις ηδονές των hooks...

Ο Αμερικανός που βρίσκεται στάνταρ στις αναφορές για την εντυπωσιακή μετεξέλιξη του hip hop, παραδίδει εδώ ένα ικανοποιητικό σύνολο, αντιπροσωπευτικό της ιδιοσυγκρασίας και του ήχου του...

Διαθέτει όμορφα δείγματα σύγχρονης πιανιστικής τζαζ και κάποιες εκφραστικές απαγγελίες από τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, αλλού όμως δείχνει επιμονή σε μία κάπως συμβατική λογική...

Αν και τα τραγούδια διαμαρτυρίας τους θα αφυπνίσουν μόνο τους απαίδευτους, οι θρύλοι της synth pop χαλάνε με το άλλο χέρι τις φράτζες των νεορομαντικών και αρπάζουν απ' τον γιακά όσους απολιτίκ καίγονται μονίμως για «1980s reunion»...

Παρά τις περίτεχνες ενορχηστρώσεις, παρά τις μελωδικές εκλάμψεις, παρά τη γενικότερη γοητεία του ηχητικού οικοδομήματος, η μετά 40 έτη επιστροφή δεν αποβαίνει γόνιμη...

Φρεσκάρουν τον ήχο τους παραδειγματιζόμενοι από τη σόλο πορεία του Jamie Smith, μοιάζουν όμως να βαράνε σημειωτόν -απλά με λίγο πιο παιχνιδιάρικη υπόκρουση...

Εύπεπτο, σύγχρονο black metal, όσο γυαλισμένο χρειάζεται, ένα ταξίδι στη σκοτεινή πλευρά της παράκτιας Μασσαχουσέτης, εκεί όπου η ανθρώπινη φύση δεν έχει αποκλειστικά χερσαίο χαρακτήρα...

Ambient pop ηχητικά τοπία και μπόλικος μινιμαλισμός, σε ένα εγχείρημα ενδιαφέρον, που θα ήταν όμως πιο πετυχημένο αν είχε συμμαζευτεί σε διάρκεια...

Στην πιο αντιπροσωπευτική του δουλειά των τελευταίων χρόνων, ο απρόβλεπτος Καλιφορνέζος προσφέρει έναν απολαυστικό «οδηγό τσέπης» για το ρετρό βασίλειό του...

Τραγούδια μουδιαστικής πλήξης παπαριασμένα στην «υγιεινή» αντίληψη περί αρμονίας, ερμηνευμένα με εκνευριστικό ύφος πεφωτισμένης χίπισσας...

Τελικά αυτό το ρημάδι το “Choose Life”, θα είναι πάντα επίκαιρο...

Συνεχίζουν να ηχογραφούν με ρυθμούς καφενείου, συνεχίζουν όμως και να βγάζουν ποιοτική μουσική -φέτος με μια διάθεση για περισσότερο πειραματισμό...

Μοντέρνα ηλεκτρονικά, synths, κρητική λύρα και γαλήνια έγχορδα παντρεύονται σε μια λειτουργική και ουσιώδη μελωδικότητα, σε έναν δίσκο που έχει ως επιπλέον ατού τα φωνητικά προσόντα της δημιουργού του...

Αποδεικνύουν μεν γιατί παραμένουν γοητευτικοί, εξακολουθούν όμως να τρώνε από τα έτοιμα, μην αποφεύγοντας τις εύκολες «ατμόσφαιρες» με τις οποίες τριπάρουν όσοι αρέσκονται στα chill out remixes των νυχτερινών ραδιοφώνων...

Λείπουν ακόμα κάποια «χιλιόμετρα» εμπειρίας, όμως το ντεμπούτο αυτών των Σκωτσέζων ασχολείται με τη λιγδερή και διαβρωμένη πλευρά της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, αρθρώνοντας σκεπτόμενο πολιτικό στίχο...

Το ντεμπούτο του νέου σχήματος του James Cargill αναμένεται να προσελκύσει όσους θαυμαστές των Broadcast θέλουν να αναμοχλεύσουν τα παλιά, ο κόσμος του όμως είναι ιδιότυπος και χωρίς pop «καρδιά»... 

Το ντεμπούτο του νέου γκρουπ της Εύης Χασαπίδου-Watson κεντράρει αναμενόμενα στη φωνή της, έχει όμως και καλά τραγούδια, ενώ ξέρει να τηρεί τις αποστάσεις μεταξύ παρωχημένου και διαχρονικού...

Αν και έβγαλε το σουξέ που έφτασε ως την τηλεοπτική διαφήμιση της Fix και έχει το ατού μιας φωνής που παραμένει μοναδική, είναι δίσκος που βρίσκεται σε ένα άβολο μεταίχμιο...