«Ο Σωκράτης είναι σταθερή αξία».
Όσο κλισέ κι αν μοιάζει η παραπάνω φράση (πολύ, αν αναλογιστούμε πόσες φορές την έχουμε ακούσει), άλλο τόσο αληθής είναι: στη σκακιέρα της δισκογραφίας, ο Σωκράτης Μάλαμας καταφέρνει χρόνια τώρα να διατηρεί τα βασικά κεκτημένα του –ίσως επειδή είναι συντηρητικός παίκτης και ξέρει να υπολογίζει καλά τις κινήσεις του.
Έτσι και στα Κάτοπτρα, τη νέα του δουλειά· καταφέρνει να βρει την κατάλληλη στρατηγική ώστε να επιπλεύσει: επιστρατεύει διάφορους στιχουργούς, κάποιους προσκεκλημένους ερμηνευτές, καθώς και μια ομάδα άξιων μουσικών (και συνήθων υπόπτων της δισκογραφίας του). Πάνω απ' όλα, όμως, φροντίζει να υπάρξει υγιώς η δική του σφραγίδα και προσπάθεια, κι είναι αυτή που γέρνει τελικά την παλάντζα υπέρ του.
Είναι τα στιβαρά τραγούδια, δηλαδή, που σώζουν την παρτίδα κι όχι οι όποιες προσπάθειες για διαμεσολάβησή τους. Τι να τις κάνει, εδώ που τα λέμε, τις Ελεωνόρα Ζουγανέλη, Νατάσσα Μποφίλιου και Λαμπρινή Καρακώστα, που θέλησε να έχει ως συμμετέχουσες; Ο καλύτερος ερμηνευτής των τραγουδιών του υπήρξε πάντα ο ίδιος. Κι αυτό το αποδεικνύει πολλάκις εδώ. Ακούστε, για παράδειγμα, το "Στου Ανέμου Το Φτερό", ένα από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου, για να καταλάβετε τι εννοώ.
Ακόμα πιο πειστικός, πάντως, και γεμάτος ζωτικότητα, ακούγεται σε εκείνα τα σημεία όπου ξεφεύγει από την ερωτική θεματολογία για να καταπιαστεί με ευρύτερου ενδιαφέροντος ζητήματα. Στο εναρκτήριο και ομώνυμο του άλμπουμ κομμάτι, ας πούμε, στο "Λέω", στο ”Με Το Κρασί Στο Αίμα” ή στο "Ο Βασιλιάς Του Θεάτρου" η μαλαμική τέχνη μοιάζει πολύ πιο συμπυκνωμένη και περιεκτική. Αλλά και στο "Έτοιμη Γιορτή" (το ντουέτο του με τον υιό Πέτρο) υπάρχει κάτι που σε κάνει να μη σταθείς στα επιμέρους, και απλώς να αφεθείς στη ροή του άσματος.
Αλλού, βέβαια, εκεί όπου οι ιδέες δεν ευδοκιμούν, είναι πιο εύκολο να επικρατήσει το deja-vu και να αρχίσεις πάλι να σκέφτεσαι ότι το «no news» μπορεί καμιά φορά να μη σημαίνει «good news». Στις εν λόγω περιπτώσεις, βέβαια, τα Κάτοπτρα διαθέτουν ως δίχτυ ασφαλείας τις συνολικά λεπτοδουλεμένες ενορχηστρώσεις, οι οποίες επιστρατεύουν τη γνωστή στρατηγική της ανάμειξης του ηλεκτρισμού με τα καθ' ημάς παραδοσιακά όργανα, με μια φρεσκάδα όμως ιδιαίτερα ευπρόσδεκτη –και με την τρομπέτα του Παντελή Στόικου να σηκώνει ένα δροσερό αεράκι.
Είναι ο πιο ζωντανός Μάλαμας που ακούσαμε εδώ και πολύ καιρό αυτός που εμφανίζεται στα Κάτοπτρα. Κι όσα επιλέγει να τραγουδήσει μοιάζουν να τον αφορούν άμεσα, ίσως επειδή πολύ συχνά μοιάζουν να σχολιάζουν τα πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα των τελευταίων 2 χρόνων, στα οποία κάποια στιγμή επέλεξε να εμπλακεί και ο ίδιος. Το γεγονός ότι το κάνει επιλέγοντας να μιλήσει μέσα από κάποιους από τους πιο άμεσους στίχους που μελοποίησε ποτέ, σίγουρα προσθέτει πολλά. Είναι, εν ολίγοις, σπαρταριστό και αναζωογωνητικό να τον ακούς να μιλάει «για δικαστές που άδικα δικάσανε/ για ψηφοφόρους που στ’ αρχίδια τους τούς γράψανε». Όσο για εκείνο το «ήρθε ο καιρός να 'ρθούμε πιο κοντά/ τόση απόσταση δε βγάζει πουθενά», ακούγεται σαν διαταγή –ή σαν αυστηρή παραίνεση από έναν στοργικό πατέρα.
Επιτέλους, μια επιστροφή του Σωκράτη Μάλαμα για την οποία μπορούμε να χαρούμε με την ψυχή μας.
{youtube}rLDJbdg_svc{/youtube}
