Πότε θυμίζοντας την Joni Mitchell, πότε την (ύστερη) Loretta Lynn, η Αμερικανίδα τραγουδοποιός φτιάχνει έναν ακόμα καλό δίσκο με ιστορίες από τη Μέση Ηλικία, με όπλο τους στίχους και τις αφοπλιστικές της ερμηνείες...

Σκληρός μα και πιασάρικος την ίδια στιγμή, γεμάτος πανέμορφες μελωδίες, είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους των Αμερικανών, αλλά και ένα άκουσμα πολύ αντιπροσωπευτικό του τι εστί progressive metal...

Εξωγήινο όπως και το άπειρο του σύμπαντος, χαρακτηρίστηκε δίκαια ως «το δικό τους Discreet Music», με τα τοπία να αποφεύγουν τα κλισέ και τις (αναλογικές) ambient κοινοτοπίες...

Συνεχίζει να λοξοκοιτάει στα τρόπαια της Madonna, αλλά συνεχίζει την ίδια στιγμή να καταγράφει και μια αυτόφωτη pop ντίβα, που αρνείται να τρώει από τα έτοιμα...

Οι μέρες της κατανυκτικής μεγαλοπρέπειας έχουν περάσει για τη μεγαλύτερη black metal μπάντα των δύο τελευταίων δεκαετιών. Πλέον η μεγαλοπρέπεια είναι καταστροφική, σαν τη μοιραία αποκάλυψη της πραγματικής όψης του Δία στη Σεμέλη...

Μια επιτηδευμένα πολύπλοκη κακοφωνία θορύβου με jazz rock περάσματα, νουάρ διάθεση και ηλεκτρονικά μοτίβα, καταλήγει σε έναν προσβάσιμο δίσκο, που στέκει ως ο καλύτερος του σκληρού ήχου για τη φετινή χρονιά...

Πατερημά και αρχαιολατρείες, ηλεκτρικές κιθάρες, μπουζούκια και σαντούρια, οι Doors και οι Aphrodite's Child, σε ένα εγχώριο ντεμπούτο με τόλμη, όραμα και ρίσκο...

Μακριά από κάθε ανάγκη για καινοτομία, δηλώνουν την απεριόριστη λατρεία τους για τους Celtic Frost με άξεστα riffs, αγροτική τραχύτητα και λασπερές θίνες από μπάσο και τύμπανα...

Θαλερός και συχνά καταπληκτικός, ο Γιώργος Νταλάρας ξαναγίνεται εδώ ο λαϊκός τραγουδιστής που πολλοί αγάπησαν, σε μια κατάθεση όμως υπερβολικά ασφαλή και κατά βάση νοσταλγική...

Οι επαναστατημένες, πυρετώδεις, βαθιά ανθρωπιστικές λέξεις του Γιώργου Δάγλα μεταμορφώνονται σε 8 ιδιότυπες jazz metal καντάδες, δίνοντας έναν καταπληκτικό δίσκο...

Τιτλοφορημένο από μια βουνίσια κορυφή της Κρήτης και με καλεσμένους τον Ψαραντώνη και τον Bonnie "Prince" Billy, είναι ένα εύφορο και σπουδαίο επιχείρημα για όσους υποστηρίζουν ότι η μουσική είναι μία...

Ένα άλμπουμ ταμάμ για easy listening καταστάσεις, αλλά χωρίς κάτι να το ξεχωρίζει από τη γλυκανάλατα ήπια ατμόσφαιρα που κατακλύζει τα «εναλλακτικά» μας ραδιόφωνα και στέκια...

Όλα άψογα και με γούστο παιγμένα, όπως πάντα. Υποψιάζεσαι όμως ότι δεν ίδρωσε κανείς για να σκεφτεί τα τι, τα πώς και τα γιατί, αφήνοντας έτσι τα πάντα στον αυτόματο πιλότο...

Αποδοκιμάζει το ποπ φτιασίδωμα, ξεσκονίζει τα soul βινύλια, διαβάζει τις βιογραφίες της Nina Simone και του Curtis Mayfield και ανακαλύπτει ξανά την R&B αισθαντικότητα των 1960s...

Χορευτικό, υπνωτικό, λυσσαλέο και επαναστατικό, προτάσσει μια δυστοπική κριτική της εγχώριας καθημερινότητας και θυμίζει ιλιγγιώδη περιπλάνηση ανάμεσα σε ελικοφόρες μηχανές και νέον οθόνες...

Κινούμενοι και πάλι στα ενδιάμεσα μεταξύ παράδοσης/συγχρονικότητας και τοπικότητας/οικουμενισμού, φτιάχνουν έναν δίσκο αντάξιο της ιστορίας τους, με μερικά πραγματικά όμορφα τραγούδια...

Με την αντιφατική μέθοδο του οριοθετημένου αυτοσχεδιασμού και με χρήση φυσικών οργάνων δίπλα στα κυρίαρχα synths, οι Αμερικανοί φτιάχνουν ένα ανθρώπινα ζεστό και εσωτερικό άλμπουμ...

Χωρίς στείρους νεοχιπισμούς, σερβίρουν ένα πανσεξουαλικό χαρμάνι από post-psych groove και απαστράπτουσες κιθάρες, δοξάζοντας τη Διονυσιακή ψυχεδέλεια των 1960s...

Η καθημερινότητα των απόκληρων στην Αθήνα αποτυπώνεται γλαφυρά, ενίοτε με αναίδεια και τσαμπουκά, από ένα παιδί μεταναστών που κρατάει κομπολόι και δηλώνει «μαύρος Ελληνάρας»...

Από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που ακούσαμε σε επίπεδο πρότασης στην εγχώρια δισκογραφία των τελευταίων χρόνων: ένα σημαντικό στιγμιότυπο που γενικά πέτυχε, παρά τις επιμέρους αστοχίες...