Φειδωλός, απέριττος και ουσιαστικός στέκει στον πρώτο του προσωπικό δίσκο ένας από τους πιο γνωστούς μπασίστες στους τζαζ κύκλους των Αθηνών... 

Δεν κρύβονται πίσω από την αγορίστικη, σέξι λαγνεία και τον rock 'n' roll τσαμπουκά του εξαιρετικού για τους κώδικες της σκηνής τους εξωφύλλου, μα αποδεικνύονται αντάξιοι των υποσχέσεών του...

Μετά τη νεο-αναβίωση των ψυχεδελικών 1960s, ας υποδεχτούμε επισήμως και μια 1980s νεο-αναβίωση, προσαρμοσμένη στα ακόμη πιο σκοτεινά, γκρίζα και ενίοτε δυστοπικά σύγχρονα αστικά περιβάλλοντα...

Ανά στιγμές νομίζεις πως ακούς τους Asia να συνεργάζονται με τους INXS, αποδεικνύοντας ότι ο Αμερικανός τραγουδοποιός μας δουλεύει κανονικότατα. Όμως το ευχαριστιόμαστε με την ψυχή μας...

Ρομαντικές μπαλάντες ζηλευτής ζεστασιάς, από τις οποίες δεν λείπει μια κάποια τσαχπινιά, αρκετή για να τις ξεκολλάει από τα μέλια όταν χρειάζεται...

Χωρίς να ξεφεύγει από τα μέχρι στιγμής δεδομένα του, ο Νορβηγός συνθέτης και πιανίστας παραδίδει έναν όμορφο δίσκο για το Θείο και τον Έρωτα –ή, αν θέλετε, για τον Έρωτα για το Θείο...

Ο ρομαντισμός, η φυσιολατρική πνευματικότητα και η πηγαία συναισθηματικότητα κάνουν την επιστροφή των Νορβηγών να στέκεται πολύ ψηλότερα από τα περισσότερα γεννήματα των reunions

Τίμια τραγούδια γεμάτα περήφανες μνήμες από τα έξαλλα 1990s, που προσφέρονται για ολονύχτιες, μοναχικές αυτοκινητάδες...

Γράφουν επιθετικά όχι γιατί έτσι προστάζει μια καναπεδάτη «αντί» νοοτροπία, μα επειδή αποτυπώνουν κάτι από τη βία των σύγχρονων δρόμων, κάτι από την τρομακτική στιγμή που βουτάς το χέρι στον κάδο με τα σκουπίδια...

Αν και ο Θεσσαλονικιός συνθέτης δείχνει να θέλει ν' αποφύγει τα «hooks», τα καταφέρνει καλά και με αυτά, δίνοντας στον Φοίβο Δεληβοριά το ωραιότερο τραγούδι που δεν έγραψε ο ίδιος...

Οργισμένη, υπερσύγχρονη electro pop, ένας εξαιρετικός δίσκος ευθύβολης και δριμείας διαμαρτυρίας απέναντι στα σύγχρονα κακώς κείμενα της Αμερικής και του κόσμου μας...

Οι σπουδαίες στιγμές, απουσιάζουν. Πάντως ο Cave δεν τραγουδάει σαν «καμένος» από τη μοίρα, αλλά ως ένας άνθρωπος που θέλει να εξωραΐσει τη λύπη του και να την περάσει στην αιωνιότητα...

Το βεγγαλικό σουξέ "Lost On You" είναι πάντως ένα από τα πιο ολοκληρωμένα radio-friendly ερωτοτράγουδα που ακούσαμε τελευταία...

Έρχεται κάποτε η στιγμή που κάθε σοβαρή καλλιτεχνική οντότητα θέλει να πάει κάπου αλλού. Και αυτό το «αλλού», για εκείνους που κινούνται στα όρια του ήχου, είναι σχεδόν πάντα υποχρεωτικό να βρίσκεται προς το «κέντρο»· προς κάτι που είναι, επομένως, πιο προσιτό...

Λείπει ένα «attack», που θα βοηθούσε τους Θεσσαλονικείς να διεισδύσουν βαθύτερα στις εντυπώσεις του ακροατή, πάντως η δουλειά τους διεκδικεί επάξια μια παρουσία στο σημερινό γίγνεσθαι...

Δεν έχει τίποτα να αφηγηθεί, δεν έχει μελωδίες να μουρμουρίσεις, δεν έχει παραγωγή να θαυμάσεις, δεν έχει έστω ένα funk beat της προκοπής να σε κουνήσει...

Όταν το «πάρε μια ζακέτα κι αχρείαστη να 'ναι» μεταφράζεται σε μουσική...

Ο Sin αγαπάει την americana και στα δικά της νερά επιχειρεί να κολυμπήσει...

«Θα είναι σαν να αργοβουλιάζεις στη ζεστή κινούμενη άμμο ή σαν να πεθαίνεις από υποθερμία».