Κοιτάω ξανά και ξανά το ημερολόγιο για να σιγουρευτώ ότι έχουμε 2016 και δεν ήμαστε κάπου ανάμεσα στην περίοδο 1986/1988, όταν η μία thrash κυκλοφορία έβγαινε μετά την άλλη.
Megadeth, Anthrax, Death Angel, Destruction, Sodom –για να αναφέρουμε μόνο τους «παλιούς»– είχαν νέες κυκλοφορίες μέσα στη χρονιά. Και εάν βάλουμε και τους Metallica (που δεν τους λες πια thrash, αλλά OK) και τα άλμπουμ των Slayer (2015) και Kreator (αρχές του 2017), μπορούμε να ισχυριστούμε ότι ξαναζούμε μια καλή εποχή για τον ήχο. Θυμίζουμε ότι το thrash metal είχε κάνει τον κύκλο του στα 1990s, ώσπου οι Testament έδωσαν το «φιλί της ζωής» το 1999 με το The Gathering: τόσο στο ιδίωμα, όσο και στην καριέρα τους, η οποία βρισκόταν στα κάτω της. Από τότε κινούνται σε ανοδική πορεία, με αποκορύφωμα το The Formation Of Damnation του 2008, που πολλά μουσικά περιοδικά είχαν ως το άλμπουμ εκείνης της χρονιάς.
Η επιτυχία ύστερα του Dark Roots Of Earth (2012) είχε ως αποτέλεσμα το συγκρότημα να είναι συνεχώς στον δρόμο, με μεγάλες περιοδείες. Οι πρώτες κουβέντες ήθελαν μια νέα δουλειά να έρχεται το 2014, μα τελικά ο βασικός συνθέτης Eric Peterson κατάφερε να βρει διαθέσιμο χρόνο μόλις τον Απρίλιο του 2016 για να γράψει υλικό –με τη σκέψη μάλιστα ότι, εάν δεν τα κατάφερνε, δεν θα έβγαινε καινούριο άλμπουμ ούτε φέτος. Η πίεση βέβαια να ηχογραφηθούν τα πάντα σε 2 μήνες, έφερε εντάσεις. Λαλίστατοι, ο μεν τραγουδιστής Chuck Billy αναφέρει ότι ήταν το πιο δύσκολο άλμπουμ που έχει κάνει, καθώς δεν υπήρχε χρόνος να κάνει πρόβες, ο δε κιθαρίστας Alex Skolnick πετάει τα καρφάκια του ότι έγινε «κάπως βιαστικά» και πως ο ίδιος «δεν είχε μεγάλη συνθετική συνεισφορά», με τον Peterson να απαντάει σε στυλ αυτά τα τραγούδια έγραψα, εάν σας αρέσει!
Ξεκινώντας από τα γύρω-γύρω, οι Testament έχουν στο μπάσο και στα ντραμς τους Steve DiGiorgio και Gene Hoglan, αντίστοιχα. Το να αναφέρουμε πού έχει παίξει ο καθένας, είναι μάλλον περιττό –αρκεί μόνο να πούμε ότι το δίδυμο συμμετείχε στο Individual Thought Patterns των Death. Στη μίξη έχουμε ξανά τον Andy Sneap, ο οποίος συνεργάζεται με τους Αμερικανούς για 5η φορά, ενώ το βασικό θέμα έχει να κάνει κυρίως με την Αδελφότητα του Όφεως. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στο εξώφυλλο με την Ύδρα, το τρικέφαλο λευκό φίδι το οποίο «κολλάει» με το θεματικό στοιχείο του άλμπουμ.
Το Brotherhood Of The Snake «βρωμάει» Testament από μακριά. Είναι πιο heavy σε σχέση με τις 2 προηγούμενες καταθέσεις τους, με ξεκάθαρα συναυλιακά τραγούδια όπως το ομώνυμο και το “The Pale King”, και τον Billy να ερμηνεύει περισσότερο «καθαρά» σε σχέση με το παρελθόν. Δεν διστάζουν επίσης να ενσωματώσουν hard rock στοιχεία στο “Seven Seals” και στο “Born In A Rut”, με το άλμπουμ να διαθέτει έτσι αρκετή ποικιλία, δίχως γενικά να ξεφεύγει από το thrash πλαίσιο. Αυτό τώρα που ισχυρίζεται τόσο ο Skolnick, όσο και ο Chuck Billy, ίσως φαίνεται σε μερικά από τα σόλο του πρώτου: σε ορισμένα κομμάτια, δηλαδή, έχεις την εντύπωση ότι υπάρχουν απλά για να υπάρχουν, καθώς δεν κολλάνε στο σύνολο. Το μοναδικό τραγούδι που ανήκει ξεκάθαρα στον Skolnick είναι το “Nepture’s Spear”, που βέβαια προϋπήρχε γραμμένο από τα sessions του Dark Roots Of Earth: το μελωδικό του σημείο είναι ίσως η καλύτερη στιγμή του δίσκου.
Αποφεύγοντας την παγίδα να κυκλοφορήσουν μια δουλειά μεγάλη σε διάρκεια, οι Testament δίνουν στους οπαδούς ένα άλμπουμ που σίγουρα θα αρέσει. Συναυλιακά τραγούδια, αψεγάδιαστη παραγωγή και επιμέρους στιγμές στις οποίες μπορείς να «ψαρώσεις» με κάποιο riff του Peterson , με τα ντραμς του Hoglan ή με κάποιο σόλο του Skolnick. Το θέμα είναι εάν το Brotherhood Of The Snake θα αντέξει στον χρόνο. Δεν έχει το μεγάλο τραγούδι που να ξεχωρίζει και δεν είμαι σίγουρος ότι μετά από λίγο καιρό ένας μέσος οπαδός θα το ακούσει ξανά ή θα πάει να ακούσει κάποιο άλλο της πρόσφατης ιστορίας των Καλιφορνέζων. Προσωπικά δεν μπορώ να το αποθεώσω και ίσως η βαθμολογία να ήταν χαμηλότερη. Εφόσον όμως δεν βάζουμε μισά, του δίνω κάτι παραπάνω για την παραγωγή, το εξώφυλλο και το συνολικό concept.
{youtube}wkHT86Ei7DY{/youtube}
