Suicidal Tendencies - World Gone Mad

H πρόκληση της φρεσκάδας και της αέναης επαφής με την επικαιρότητα, είναι δίκοπο μαχαίρι όταν αποτελεί προτεραιότητα για συγκροτήματα που επιβιώνουν στον χρόνο. Είναι κάτι που μπορεί εύκολα να κάνει οποιονδήποτε να ακούγεται παρωχημένος. Οι Suicidal Tendencies παίζουν πάντως εύστοχα αυτό το παιχνίδι και δεν στέκονται στις εντυπώσεις.

Οι Καλιφορνέζοι παραμένουν επίκαιροι με τρόπο θελκτικό και καταφέρνουν να ελίσσονται ανάμεσα στο punk, στο μεταλλικό funk και στο progressive, διατηρώντας προσωπικό στυλ και χωρίς να προβαίνουν σε εκπτώσεις στην αποτελεσματικότητα. Πέραν της συνέπειας που έχουν δείξει τις τελευταίες 2 δεκαετίες, στα θετικά προστίθεται και το νέο line-up, το οποίο ανοίγει την όρεξη των οπαδών: στο μπάσο ο Ra Diaz, στην κιθάρα ο Jeff Pogan και φυσικά στα τύμπανα ο Dave Lombardo –«θορυβώδης» θρύλος των Slayer, που κάθεται πλέον σε νέα καρέκλα. Ακλόνητος παραμένει βεβαίως ο Mike Muir, ο οποίος μοιάζει μάλιστα ουσιαστικά ανανεωμένος.

Ώρα λοιπόν για σοβαρό thrash, κάτι που διαφαίνεται από το εναρκτήριο single "Clap Like Ozzy"· ένα instant classic, που μαζί με το "The New Degeneration" δημιουργούν από νωρίς μια συμπαγή ατμόσφαιρα στον δίσκο, χαρακτηριζόμενη από ωραίες εναλλαγές στο tempo και εκρήξεις που επιβάλλουν επαναληπτικές ακροάσεις. Από τα επιθετικά σόλο μέχρι τα κρουστά που έχουν βαλθεί να καταστρέψουν ηχοσυστήματα με το γάντι, οι over the top εκρήξεις ισορροπούνται με μικρές εκλάμψεις ευπρόσδεκτου χιούμορ, αλλά και με οξυδερκείς κινδυνολογίες για την ψηφιακή εποχή.

Το συγκρότημα δείχνει λοιπόν να έχει κατακτήσει το «είδος» του και πλέον απολαμβάνει να χάνεται στις ηχογραφήσεις του. Πραγματικά, οι Suicidal Tendencies φαίνονται να λατρεύουν να ηχογραφούν νέο υλικό, σαφώς δε πιστεύουν στη δεξιοτεχνία τους. Αν και δεν υπογράφουν κανά αριστούργημα, μονάχα στο ομώνυμο κομμάτι "World Gone Mad" είναι που χωλαίνουν σοβαρά στη διάρκεια του παρόντος δίσκου: αυτό το funk/metal πείραμα, τούς κάνει να ακούγονται σαν φτωχοί συγγενείς των Rage Against The Machine. Αλλά το πόσο φορμαρισμένοι είναι ακούγεται σε στιγμές όπως το "Damage Control" –έναν groove metal μονόλιθο με εξαιρετική χρήση του μπάσου– όπως και στο "Still Dying To Live", μια πετυχημένη progressive metal απόπειρα.

Καθώς φαίνεται, η προσθήκη του Lombardo πραγματοποίησε ένα γερό lifting στο ωραία γερασμένο πρόσωπο του συγκροτήματος, τόσο ηχητικά, όσο και μαρκετίστικα. Όμως το σύνολο του World Gone Mad είναι σε κάθε περίπτωση απολαυστικότερο από τις επιμέρους λεπτομέρειες. Το πάθος των Suicidal Tendencies χτυπάει τα ηχεία σαν γκαζωμένη (όχι όμως εκτροχιασμένη) αμαξοστοιχία. Χάρμα.

{youtube}Vxda3lSRTQE{/youtube}