Τώρα που κλείνεις πια τη μπαλκονόπορτα σαν σουρουπώνει στην πόλη και βάζεις ένα παγάκι λιγότερο στον μεσημεριανό καφέ, δείχνει κατάλληλη στιγμή για να «αποχαιρετήσεις» το Love You To Death, τοποθετώντας το κάπου στη δισκοθήκη ή τέλος πάντων αρχειοθετώντας τον MP3 φάκελο σε εκείνο το folder όπου βάζεις τη μουσική.
«Όλα στο μυαλό είναι», λέει από την άλλη το κλισέ –και δίκιο έχει. Όμως αυτός ο δίσκος σε βάζει να σκέφτεσαι παράδοξα πράγματα, τύπου ότι οι δίδυμες Tegan & Sara Quin έχουν την ικανότητα να βάζουν κάτι από τις ηλιαχτίδες και τη διάθεση του καλοκαιριού βαθιά μέσα στις μελωδίες (βλέπε π.χ. το "Dying To Know"), δίνοντας στην ηλεκτρονική τους ποπ μια ακαταμάχητη νοστιμιά, την οποία δεν διαθέτουν ούτε άλμπουμ αποτιμημένα ως «σπουδαιότερα» για το πού οδεύει η μουσική των καιρών μας.
Από όλες τις απόψεις, το καναδικό ντουέτο χτίζει εδώ πάνω στον ακομπλεξάριστο ορίζοντα που άνοιξε το Heartthrob του 2013. Δεν επαναλαμβάνουν όμως τη συνταγή –όπως αδίκως έχουν κατηγορηθεί. Αντιθέτως: εμβαθύνουν σε αυτήν, πλάθουν στρογγυλότερες μελωδίες, συνεισφέρουν καλύτερα φωνητικά, ενώ επενδύουν και στον Greg Kurstin για μια παραγωγή που να μην ξενίζει στην Ευρώπη. Πάντως το θέμα δεν είναι κατασκευαστικό. Οι Tegan And Sara διακρίνονται από μια απρόσμενη για τα (36) τους χρόνια νεανική διάθεση, η οποία καθορίζει τη ματιά τους στις υποθέσεις της καρδιάς, οδηγώντας σε ερωτοτράγουδα κομψά, τα οποία διατηρούν την απλότητα ενός εφήμερου καλοκαιρινού ρομάντσου, χωρίς να γλιστράνε στην απλοϊκότητα.
Έτσι, με μια γλώσσα διατύπωσης από την οποία δεν λείπουν οι LGTB αναφορές, φτάνουν σε ένα repeat value που θα έκανε περήφανους τους Pet Shop Boys ή υποτιμημένες από την εναλλακτική κριτική μπάντες σαν τους Erasure, χωρίς ταυτόχρονα να εγκαταλείπουν την άλμπουμ λογική με την οποία γαλουχήθηκαν στα δικά τους indie folk χρόνια. Περιττό να γράψω εδώ πόσο σπάνιες είναι οι περιπτώσεις ποπ δίσκων που λειτουργούν σαν σύνολα και όχι ως τόποι φιλοξενίας μερικών singles-πυροτεχνημάτων. Τα "Boyfriend", "BWU" και "U-Turn" δεν είναι έτσι παρά οι πιο προβεβλημένες κορυφές μιας ποπ που δεν συμβιβάζει τη συναισθηματική της ευφυία χάριν της ευθυμίας που τη διέπει και δεν χάνει το ταμπεραμέντο της ούτε όταν μελαγχολεί (στο "100x").
Το κριτικό consensus των καιρών μας, βέβαια, θεωρεί τρομερά un-cool να ασχολούμαστε με μπάντες οι οποίες βρίσκονται στον 8ο δίσκο, διαθέτουν διανομή από πολυεθνική και έχουν υπερβεί ηλικιακά τη Σταύρωση του Ιησού. Αφήστε που πίσω από την προσεκτικά διαλεγμένη γλωσσίτσα διαφόρων μέσων («δεν είναι κακό άλμπουμ») κρύβεται η έχθρα όσων στο βάθος δεν θα συγχωρήσουν ποτέ την Tegan και τη Sara που προτίμησαν τις synth pop χαρές του mainstream, εγκαταλείποντας το πολυλιβανισμένο στερέωμα της indie folk τραγουδοποιίας.
Αυτά ωστόσο είναι για όσους ανησυχούν μην και τους μετρήσουν με το εναλλακτικόμετρο και τους βρουν λειψούς. Οι υπόλοιποι, ίσως ν' ακούμε στο Love You To Death τον καλύτερο ποπ δίσκο του 2016. Ποπ, λέω. Όχι indie pop, soul pop, dream pop και δεν ξέρω τι άλλο επιστρατεύσουν όσοι αισθάνονται ένα με την πλέμπα, έτσι και μιλήσουν για «σκέτη» ποπ.
{youtube}PpfJfSG_c1g{/youtube}
