Δεν ξέρω αν γίνεται και σε άλλο μέρος του κόσμου τόση συζήτηση, όση στην Ελλάδα, σχετικά με την παραδοσιακή μουσική και τη συνύπαρξή της με τα σύγχρονα ρεύματα. Το γιατί συμβαίνει αυτό έχει πολλές εξηγήσεις (η Χούντα, τα διάφορα συμπλέγματα, η μόνιμη αναρώτηση για το αν τελικά «ανήκομεν εις την Δύσιν», και πάει λέγοντας), πάντως εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε ως νεωτερισμό κάθε σχετική προσπάθεια. Συνέβαλε σίγουρα σε αυτό και η πρόσφατη αγγλόφωνη «λαίλαπα», η οποία μάς έκανε πολλές φορές να νομίζουμε ότι, αν κοιτάξουμε απ' το παράθυρο μας, θα δούμε το Big Ben ή το Άγαλμα της Ελευθερίας.
Το Μαύρο Δεντρί, το μίνι άλμπουμ που υπογράφει η ομώνυμη καλλιτεχνική οντότητα, συμμετέχει στον αδιάκοπο διάλογο του σήμερα με το χθες με έναν δικό του, κάπως μεσοβέζικο τρόπο. Ο Ορέστης Καραμανλής (πρώην μέλος των Interstellar Overdrive, αλλά και συνθέτης με ηλεκτροακουστικά ενδιαφέροντα) και ο Ηλίας Βαμβακούσης (τραγουδοποιός με τη δική του διακριτή πορεία) ηχογράφησαν τα 6 αυτά τραγούδια αντλώντας σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό κατευθείαν από το σκοτεινό πηγάδι της ανώνυμης δημιουργίας, μένοντας αρκετά πιστοί στο στιχουργικό και μελωδικό κλίμα που αναγνωρίζουμε ως σφραγίδα της και περιορίζοντας την παρεμβατικότητά τους στον ενορχηστρωτικό τομέα –και πάλι με ιδιαίτερη προσοχή.
Ας ξεκαθαρίσω ότι βρίσκω το Μαύρο Δεντρί ιδιαίτερα προσεγμένο άκουσμα και ότι χάρηκα πολύ τη διαδικασία της ακρόασης. Καραμανλής & Βαμβακούσης έστησαν μια συλλογή η οποία συνδυάζει συνοχή και ποικιλία: μελοποίησαν αρκετά εύστοχα διάφορες μαντινάδες, συμπληρώνοντάς τις με δικούς τους στίχους, έπαιξαν κατ' ενδιαφέροντα τρόπο με τη διανομή στον ερμηνευτικό τομέα (πετυχαίνοντας νομίζω περισσότερο με την επιλογή της Χριστίνας Μαξούρη στα “Μαύρο Δεντρί” και “Μυρτιές”) και πλούτισαν τον ήχο με μυριάδες λεπτομέρειες και ηχοχρώματα (παραδοσιακά και σύγχρονα). Είναι δουλειά που ανταμοίβει τις επαναληπτικές ακροάσεις το Μαύρο Δεντρί, καθώς είναι αδύνατον να συλλάβει κανείς αμέσως όσα όμορφα συμβαίνουν στην περιφέρεια του ηχητικού φάσματος.
Κάπου στη διαδρομή, όμως, χάθηκε πιστεύω η ευκαιρία να συνεισφέρει τούτη η εργασία κάτι αληθινά ουσιαστικό στην εξέλιξη του διαλόγου που λέγαμε προηγουμένως. Ωραίες, λιτές και εύστοχες οι μαντινάδες, δηλαδή –όμως οι συμβολισμοί τους και η εν γένει γλώσσα τους αφορούν μια διαφορετική εποχή. Το σπαρταριστό «τώρα» απαιτεί θεωρώ άλλες λέξεις και άλλες διαθέσεις. Και οι μελωδίες, όμως, μάλλον παραείναι καθαρές από προσμίξεις: μοιάζουν θαμπωμένες από τη γοητεία του «τότε», οδηγώντας σε ένα τελικό αποτέλεσμα που θα μπορούσε να έχει τον υπότιτλο Παράδοση Redux.
Όλες οι παραπάνω ενστάσεις έχουν, φυσικά, να κάνουν περισσότερο με το τι θα περίμενε κανείς ως αποτέλεσμα της σύμπραξης δύο νέων και ικανότατων μουσικών επί του συγκεκριμένου «καμβά» και όχι με την αστοχία σε αυτό που εκείνοι επιχείρησαν τελικά να κάνουν. Όπως προείπα, το Μαύρο Δεντρί έχει φτιαχτεί εμφανώς με μαστοριά και αφοσίωση κι έχει να προσφέρει πολλά στον ακροατή. Μακάρι, λοιπόν, να υπάρξει κάποια στιγμή και η συνέχειά του. Μια συνέχεια που θα προχωράει την όλη ιδέα στο επόμενο στάδιο.
{youtube}Bmib4ffUrjM{/youtube}
