Hail Spirit Noir - Mayhem In Blue

«Βαθιά η ρίζα του κακού, ούτε το χέρι του Θεού δεν τη φτάνει».

Με αυτήν τη φράση ξεκινάει ο 3ος δίσκος των Hail Spirit Noir, ως επίκληση σε ένα άχρονο γνωμικό, που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι και αυτοαναφορικό. Μπορεί η μπάντα να μην πάταγε ποτέ αυστηρά σε black metal χωράφια, αλλά η κατεργάρικη/παιχνιδιάρικη σατανική οπτική αποτελεί πιστό τους σύντροφο μέχρι και σήμερα, και ενίοτε λειτουργεί πολύ πιο αποτελεσματικά από την τυπική σατανολατρεία που κυριαρχεί στο είδος. Πιστοί λοιπόν στη συχνότητα δισκογραφικής παραγωγής, 2 χρόνια μετά το ομολογουμένως εξαιρετικό Oi Magoi, οι Θεσσαλονικείς επανέρχονται με ένα 40άλεπτο άλμπουμ, στο οποίο προσπαθούν να ωθήσουν ακόμη πιο πέρα τα όρια αυτού που οι ίδιοι αποκαλούν «psychedelic black metal».

Από την έναρξη ακόμα, με το “I Mean You Harm”, ανιχνεύεται μια αυξημένη διπολικότητα στον ήχο: από τη μια τα synths έχουν γιγαντώσει τον ρόλο τους, πρωτοστατώντας στην πλειονότητα της δομής των κομματιών, δημιουργώντας μια πανδαισία φαντεζί ηχοχρωμάτων, μια ατμόσφαιρα πανηγυρικής αισθητικής, μια βύθιση στα θέλγητρα του Σατανά. Από την άλλη, τα ακραία σημεία είναι εδώ πιο πειστικά από ποτέ· εξεπλάγην ευχάριστα με το α-λα-Monumental Possession κτηνώδες φινάλε του πρώτου τραγουδιού, όπως και με τις αβυσσαλέες blast beat καταβάσεις του “Lost In Satan's Charms”.

Η ακραία πτυχή των φωνητικών έχει λοιπόν βελτιωθεί σε απρόσμενο βαθμό, αντλώντας σαφείς επιρροές από την ανορθόδοξη πηγή που ακούει στο όνομα Aldrahn. Οι δε κιθάρες, όταν δεν σέρνονται υποδόρια ως ερπετά, ακροβατούν μεταξύ ψυχεδελικής κομψότητας, progressive ευελιξίας και μιας kraut rock μανίας. Αυτή λοιπόν η διπολικότητα, ενώ θα μπορούσε να ηχεί άκρως παράταιρη, καταλήγει –λόγω συνθετικής δεινότητας– σε ένα συμπαγές προσωπείο. Σε έναν ηχητικό κατακλυσμό που φέρει την προσωπική σφραγίδα του σχήματος, με κεντρικό παρονομαστή το αλλόκοτο θέαμα.

Το Mayhem In Blue μοιάζει με φαντασμαγορικό λούνα παρκ, σε κάθε αξιοθέατο του οποίου υπάρχουν κρυφές πτυχές άξιες θαυμασμού. Από τις μηχανιστικές αναλαμπές του “Riders To Utopia” μέχρι την κελαρυστή επιθετικότητα του “The Cannibal Tribe Came From The Sea”, και από την 1970s κινηματογραφική ατμόσφαιρα του “How To Fly In Blackness” έως τους κυματισμούς του ομώνυμου του δίσκου τραγουδιού, το κράμα ιερουργεί πάνω στα χαλάσματα των μουσικών ορίων. Το κομμάτι μάλιστα που ίσως αποκαλύπτει καλύτερα το πνεύμα του συνόλου είναι το περιπλανητικό, ουροβορικό αφήγημα “Lost In Satan's Charms”, με τα 11 λεπτά του να ξεχειλίζουν από πανέμορφες φωνητικές γραμμές, ουσιώδεις prog κιθάρες, black metal που υψώνεται προς τους ουρανούς και ένα ψυχεδελικό περιτύλιγμα πανταχού παρόν –εύκολα παίρνει θέση ανάμεσα στα καλύτερα κομμάτια της χρονιάς.

Τρία στα τρία, λοιπόν, για τους Hail Spirit Noir, οι οποίοι παραμένουν στις επάλξεις του εγχώριου (και όχι μόνο) ακραίου και παράδοξου ήχου. Παρά την αύξηση του ρόλου των πλήκτρων και τα (μεγαλύτερα, σε σχέση με παλιότερα) μακροβούτια στο 1970s τοπίο, η καρδιά του Mayhem In Blue παραμένει σκοτεινή· φαίνεται πως όντως το σκοτάδι είναι πολύ βαθιά θαμμένο εντός του συγκροτήματος, σε σημείο που ούτε το χέρι του Θεού δεν φτάνει να το ξεριζώσει.

{youtube}nQ1oop-wvjs{/youtube}