Με τίτλο-λογοπαίγνιο επιπέδου Δελφιναρίου επιστρέφουν οι Νοτιοαφρικανοί εκπρόσωποι της Zef υποκουλτούρας Ντι Άντβουρτ. Απόλυτα ταιριαστό με το trash/rap/rave ηχητικό τους προφίλ, αλλά και με την ιλαρή τους προσωπικότητα, το 4ο άλμπουμ Mount Ninji (*τεράστιο facepalm) And Da Nice Time Kid συνεχίζει απρόσκοπτα την πορεία τους προς την απόλυτη φαιδρότητα. Πετυχαίνει στον στόχο του, και μάλιστα με άνεση.
Ασεβές και σοκαριστικό για τον μέσο ...10άχρονο ακροατή, το γεμάτο στερεότυπα χαρμάνι των Ninja, ¥O-LANDI VI$$ER & DJ Hi-Tek aka GOD ακολουθεί τη συνταγή της μέχρι τώρα επιτυχίας: ανώριμο, κολπατζίδικο και ενοχλητικό fusion της rave σκηνής με το hip hop, Afrikaans style (sic). Χωρίς ουσία και χωρίς ντροπή, το όλο πακέτο των Die Antwoord έχει απωλέσει πλέον και την τελευταία ικμάδα της όποιας ιδιαιτερότητας το έκανε έστω και ελάχιστα ενδιαφέρον (ίσως και πρωτότυπο) εκεί στα τέλη της περασμένης δεκαετίας. Τότε δηλαδή που πρωτοσυστήθηκε δισκογραφικά σε ένα θολό ηχητικό τοπίο, με μια βιομηχανία που μας είχε ήδη συνηθίσει να καλωσορίζει και να γιγαντώνει οτιδήποτε περνιόταν για «διαφορετικό» και «ιδιόμορφο» (σκατένιο και μη), σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αρμέξει καμιά τυχόν ακόμα ανεκμετάλλευτη αγοραστική αγελάδα.
Οποία έκπληξη: η όλη αρτίστικη(;) πρόταση των τριών φρίκουλων από το Cape Town δεν έχει αποτελέσει την περιβόητη Απάντηση στη μουδιασμένη σύγχρονη πραγματικότητα, όπως διαλαλεί το καλλιτεχνικό τους όνομα. Και αν το $O$ του 2009 εμπεριείχε έναν βαθμό φρεσκαδούρας, που το έκανε να ξεχωρίζει, χαρίζοντάς τους μια έστω βραχυπρόθεσμη συνεργασία με την Interscope –και κατά προέκταση παγκόσμια αναγνωρισιμότητα, η οποία τους έφερε μέχρι και στο Coachella– δεν υπήρξε στην πορεία έως και σήμερα η εξέλιξη εκείνη που θα αποκάλυπτε τις αρετές που θα δικαιολογούσαν όλον αυτόν τον ντόρο.
Σχεδόν μια δεκαετία μετά, και ενώ έχουν –μεταξύ άλλων– συνεισφέρει τα μάλα στην υπονόμευση της σκηνοθετικής πορείας του πολλά υποσχόμενου Neil Blomkamp με την παρουσία τους στο φιλμ Chappie (του οποίου Blomkamp τα πρότζεκτ για ταινίες Halo και Alien πλέον αναπαύονται στην κρυογονική πτέρυγα του Νοστρόμο), οι Die Antwoord προσομοιάζουν περισσότερο με παρωδία. Ένα γελοίο και ταυτόχρονα βαρετό τσίρκο κακογουστιάς, ανύπαρκτων συνθέσεων, αποκρουστικής στιχουργίας και ακατάσχετης βωμολοχίας χωρίς προφανή λόγο –fuck for fucks sake, κάτι σαν το «η αλήθεια για την αλήθεια»...
Και ΟΧΙ, δεν είναι αστείο να ακούς τη Yolandi να διακόπτει το ραπάρισμα του Ninja για να του επισημάνει πόσο gay ακούγεται ο τάδε στίχος στο "Jonnah Hill".
Και ΝΑΙ, είναι απωθητικό να ακούς τον Jack Black να παριστάνει τον Tom Waits σε μια all time low guest εμφάνιση στο "Rats Rule" και τον εξάχρονο(!), αγνώστου ταυτότητος Lil Tommy Terror να ραπάρει «I don't want Nike's, I don't want Adidas, all I want is motherfucking wings on my penis».
Φυσικά και δεν μπορεί να πάρει κανείς στα σοβαρά τους Die Antwoord. Αυτό είναι και το ελαφρυντικό της ρηχότητάς τους, άλλωστε. Μόνο που τα όποια τους άλλοθι έχουν σωθεί, καιρό τώρα. Τίποτα αληθινά ενδιαφέρον δεν συμβαίνει στο Mount Ninji And Da Nice Time Kid, πέραν της σύνηθους γλωσσικής ποικιλομορφίας –η οποία δεν εκπλήσσει πια. Το ραπάρισμά τους είναι απλοϊκό, το rave τους παρωχημένο, η στιχουργική τους προσβλητική και το στυλ τους κενό περιεχομένου. Εκνευριστικό και ανέμπνευστο, λοιπόν, συστήνεται μόνο για κάψιμο εγκεφαλικών κυττάρων. Ας ελπίσουμε μόνο ότι ο όλος παραλογισμός θα τερματίσει στο 5ο δισκογράφημά τους, το οποίο ο Ninja έχει υποσχεθεί πως θα είναι και το τελευταίο τους.
{youtube}XXlZfc1TrD0{/youtube}
