Υπάρχει μια ανάγκη στο κοινό, από την οποία δεν είμαστε απαλλαγμένοι ούτε όσοι βλέπουμε τη μουσική (και) ως κριτικοί: να νιώθουμε ότι υπάρχουν ακόμα ήρωες στα ηχητικά πεδία που αγαπάμε, είτε μεγάλοι παλιοί που το 'χουν, είτε νέοι οι οποίοι βγάζουν στο επείγον τώρα τις δουλειές εκείνες που αργότερα θα μνημονεύονται ίσως ως τα κλάσικζ των χρόνων μας.
Η ανάγκη είναι ανθρώπινη, μα συνάμα είναι και δρόμος γλιστερός. Είμαι άλλωστε σίγουρος ότι έχετε διαβάσει πολλές κριτικές για «δισκάρες» βετεράνων, που τελικά δεν ήταν παρά αξιοπρεπή αναμασήματα, αλλά και για «δισκάρες» νέων ονομάτων, που σε ορίζοντα διετίας/τριετίας από την κυκλοφορία τους έχουν κιόλας χάσει τη μάχη με τη διαχρονικότητα.
Οι Metallica, βέβαια, δεν χρειάζονται πλέον τη δισκογραφία ώστε να υπερασπίζονται το στάτους τους –κάτι που αποτελεί παράγοντα εξήγησης αυτών των 8 χρόνων απουσίας. Όχι μόνο γιατί είναι ένα από τα τελευταία ονόματα με γιγάντιο πλανητικό εκτόπισμα, αλλά και επειδή, όπως μπορούμε να σας πιστοποιήσουμε και όσοι είδαμε υπό βροχή τη μεγαλειώδη συναυλία στο Terra Vibe (στο Sonisphere του 2010), παραμένουν μια απίστευτη μπάντα επί σκηνής. Διαθέτουν δε τέτοιον κατάλογο, ώστε αν ακούσεις ότι πρόκειται να 'ρθουν κοντά στο σπίτι σου αγοράζεις εισιτήριο με κλειστά τα μάτια, δίχως να σε νοιάζει αν έχουν ή δεν έχουν καινούριο άλμπουμ.
Στην πραγματικότητα, λοιπόν, δεν υπάρχουν και πολλά να πεις για το Hardwired... To Self Destruct, επί της ουσίας. Κρίθηκε ότι ήταν καιρός να εμφανιστεί ένας δίσκος, τον έβαλαν κάτω και τον έβγαλαν, εξασφαλίζοντας μάλιστα ότι όλα θα κυλούσαν με ασφάλεια αυτή τη φορά, αφού στην κονσόλα κάθισε ο easy going Greg Fidelman –που δεν θα είχε περίεργες και αμφιλεγόμενες ιδέες ώστε να ριψοκινδυνεύσουν, όπως έγινε 8 χρόνια πριν με τον Rick Rubin.
Τα πάντα στο Hardwired... To Self Destruct είναι παστρικά, τακτοποιημένα, επαγγελματικά: παιξίματα, ήχος, κλιμακώσεις, εντάσεις, οι επιδόσεις της φωνής του Hetfield, όλα τικάρουν με ευκολία τα όποια «κουτάκια» θέσει κανείς. Οι Metallica θυμούνται το thrash παρελθόν τους χωρίς να παρεκκλίνουν δραματικά από την πορεία που χάραξαν μετά τα 1990s, μάλλον το διασκεδάζουν, κλείνουν και λίγο το μάτι στους Iron Maiden; Στην πορεία, μάλιστα, το διασκεδάζεις κι εσύ, αφού όλο και κάτι θα σε πιάσει από τα νέα κομμάτια τους. Θα 'ναι το "Atlas, Rise!"; Θα 'ναι το "Moth Into Flame"; Θα 'ναι το "Spit Out The Bone";
Στον βαθμό επομένως που θέλουμε να κοροϊδευτούμε (μόνοι μας, μεταξύ μας, όπως αγαπάτε), μπορούμε να ονειρευτούμε το Hardwired... To Self Destruct ως μεταλλική «δισκάρα» βετεράνων που γύρισαν για να δείξουν στους ψάρακες πώς παίζεται η καλή μπάλα η σκληρή. Δεν θα λέμε και εντελώς ψέματα, άλλωστε, αφού πράγματι οι Metallica διαθέτουν ζηλευτή απόδοση: νεότεροί τους, ας πούμε, πρέπει να ιδρώσουν για να φτάσουν στον όγκο που τόσο αβίαστα βγάζει εδώ ο Trujillo. Ως plan B, γίνεται και να το παίξουμε μετριοπαθείς, μιλώντας για ένα άλμπουμ με ορισμένα καλά κομμάτια, που όμως δεν χρειαζόταν να απλωθεί σε 78 λεπτά και μπορούσε να ζήσει μια χαρά και χωρίς στιγμές σαν τα "Hardwired", "Murder One" (πολύ χλιαρό για σαλούτ στον Lemmy) ή "Confusion".
Αν τώρα δεν θέλουμε να κοροϊδευόμαστε, αυτό που πήραμε φέτος από τους Metallica είναι ένα άριστο προϊόν. Ένα εκ νέου πακετάρισμα/σερβίρισμα διαφόρων πραγμάτων που κάποτε αγαπήσαμε (πολύ, ορισμένοι από μας) και που αναγόρευσαν τους Metallica σε Τιτάνες. Το οποίο όμως δεν διαθέτει το παραμικρό ρίσκο, δεν διακυβεύει σε τίποτα τη ασφάλεια της ευθείας του, δεν έχει ούτε μια γωνίτσα επικίνδυνη.
Ασφαλώς και δεν είναι άθλιο το Hardwired... To Self Destruct. Αλλά δεν έχει την παραμικρή σχέση με εκείνους τους Metallica δίσκους που σε έκαναν να νιώθεις σαν να έχεις μπει με το Fiat στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας, βλέποντας τη νταλίκα να σου έρχεται κορνάροντας. Είναι ένα άλμπουμ με το οποίο μπορείς αν θες να θωπεύσεις μερικές μνήμες από μακρυμάλλικες εποχές με μπύρες σε μπάρες υπό δυνατές κιθάρες, μα που μπορείς ταυτόχρονα να πάρεις και ως δώρο Χριστουγέννων στο 13χρονο ξαδερφάκι σου που την έχει δει λίγο ροκ ή στο κορίτσι σου, που αγαπημένος της καλλιτέχνης θα είναι φορέβα ο Σωκράτης Μάλαμας.
{youtube}JFAcOnhcpGA{/youtube}
