Τον αποκαλούν «νονό» του power metal. Έχει κυκλοφορήσει δίσκους που χαρακτηρίστηκαν «κλασικοί» για το είδος με 2 διαφορετικά συγκροτήματα, ενώ με το όνομά του και μόνο έχει βοηθήσει δεκάδες μπάντες. Φέτος συμπληρώνει 30 χρόνια στη μουσική. Και αποφασίζει να το γιορτάσει με έναν ιδιαίτερο τρόπο: με το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ. Για το κάνει μάλιστα ακόμα πιο ιδιαίτερο, φωνάζει και μια σειρά από παλιούς γνωστούς/φίλους για να συμμετάσχουν σ' αυτό.
Σε ένα στούντιο στο Αμβούργο, μαζεύονται λοιπόν μια σειρά από μουσικοί με συνοδεία τζιν τόνικ, θυμούνται περασμένες ιστορίες, ξαναβάζουν ν' ακούσουν τους δίσκους που τους πώρωναν στο ξεκίνημά τους, παλιές παρεξηγήσεις λύνονται, όλα θυμίζουν (καλό) reunion συμμαθητών. Φυσικά μιλάμε για τον Kai Hansen, ο οποίος βγάζει το XXX: Three Decades In Metal, έχοντας μαζί του όχι κάποια από τα μέλη των Gamma Ray ή των Unisonic, αλλά τους Alex Dietz στο μπάσο (Heaven Shall Burn), Eike Freese στην κιθάρα & Daniel Wilding στα ντραμς (Carcass).
Κάθε guest, έχει και μια μεγάλη ιστορία με τον Hansen. Με τον Piet Sielck έφτιαξε το πρώτο του συγκρότημα (τους Gentry), ενώ ο Ralf Scheepers ήταν ο αυθεντικός τραγουδιστής των Gamma Ray –οι δυο τους ακούγονται στο "Enemies Of Fun". Οι Blind Guardian, πάλι, μπορεί να είχαν ξεκινήσει το 1988 με το Battalions Of Fear, αλλά την πρώτη φορά που τους μάθαμε οι περισσότεροι ήταν με το Follow The Blind της επόμενης χρονιάς, λόγω της συμμετοχής του Hansen. Δεν θα μπορούσε λοιπόν να απουσιάζει ο Hansi Kürsch από το XXX: Three Decades In Metal, τον οποίον και βρίσκουμε στο "Follow The Sun". Ο Hansen ήθελε μάλιστα να έχει στον δίσκο και μορφές σαν τους Udo Dirkschneider, Wolf Hoffman (Accept), Uli Jon Roth και Joacim Cans (Hammerfall), λόγω όμως διάφορων συνθηκών δεν στάθηκε δυνατόν.
Τα περισσότερα τραγούδια κινούνται στο γνωστό εδώ και χρόνια Judas Priest-meets-Accept στυλ, αν και δεν λείπουν στιγμές σαν τα “Left Behind” και “All For Nothing”, που με λίγη καλή θέληση θυμίζουν Smashing Pumpkins. Οι στίχοι αναφέρονται σε διάφορες καταστάσεις τις οποίες έχει βιώσει σε αυτά τα 30 έτη καριέρας ο Hansen, με πιο χαρακτηριστική να είναι μάλλον η περίπτωση του καλύτερου κομματιού της δουλειάς, “Fire And Ice”. Στο οποίο βρίσκουμε στην κιθάρα τον Michael Weikath, στην πρώτη δισκογραφική συνάντηση των δυο τους μετά την αποχώρηση του εορτάζοντα από τους Helloween –είναι κάπως σαν να μας λένε ότι η σχέση τους θα είναι πάντα «fire and ice», κι ας έχει λήξει πια από καιρό η κόντρα που κάποτε τους χώρισε. Δεν ξέρω εάν είναι τυχαίο, πάντως είναι το μεγαλύτερο σε διάρκεια track, δίνοντας έτσι άπλετο χώρο στον Weikath ώστε να «ξεσαλώσει» στο σόλο.
Αν κριθεί καθαρά μουσικά, το XXX: Three Decades In Metal κυμαίνεται στα ίδια περίπου επίπεδα με τις τελευταίες δουλειές των Gamma Ray –είναι δηλαδή μέτριο. Λίγο όμως ότι μέρος της προκαταβολής που εισέπραξε ο δημιουργός του δόθηκε στο Wacken Foundation υπέρ της στήριξης νέων γκρουπ σε ανάγκη, λίγο που οι Helloween ήταν από τα πρώτα συγκροτήματα που άκουσα πριν από πάρα πολλά χρόνια, λίγο ότι είμαστε στις μέρες που ανακοινώθηκε το μεγάλο reunion τους με τον Hansen και τον Michael Kiske, όλα αυτά δίνουν στο άλμπουμ ένα συναισθηματικό φορτίο, το οποίο δεν χωράει στην καθαρά λογική αποτίμηση. Εξ ου και ο ίσως τσιμπημένος βαθμός, που δέχομαι ότι μπορεί να είναι «οπαδικός», αντανακλώντας τελικά το ότι είμαι με ένα χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά, να περιμένω την ανακοίνωση της περιοδείας...
{youtube}FGkwVVYkWTw{/youtube}
