«Ήσυχα Τραγούδια Για Ανέμελα Λιβάδια»: το πιάσατε το υπονοούμενο, έτσι; Διά της ειρωνείας, ο Γιάννης Αγγελάκας καθιστά σαφές ότι οι καιροί είναι κρίσιμοι και ότι δεν είναι ώρα να κάνει κανείς την πάπια. Έτσι κι εκείνος επανέρχεται, 3 χρόνια μετά την Γελαστή Ανηφόρα, με τραγούδια τα οποία έχουν να πουν πράγματα (και) για το ζοφερό παρόν (μας).
Στα 10 κομμάτια του δίσκου, ο Αγγελάκας συμπράττει με τους 100°C, το συγκρότημα που για κάτι παραπάνω από έναν χρόνο τώρα τον συνοδεύει στις ζωντανές του εμφανίσεις. Πρόκειται για ένα κιθάρες-τρομπέτα-σαξόφωνο-τύμπανα σχήμα, το οποίο διανθίζεται με τα ηλεκτρονικά κόλπα του παραγωγού Coti K., στήνοντας έναν ήχο που αποτελεί κράμα των διαφόρων πραγμάτων που δοκίμασε κατά την 30χρονη πορεία του ο Θεσσαλονικιός τραγουδοποιός.
Όπως είχα γράψει και με αφορμή τη φθινοπωρινή εμφάνισή του στην Τεχνόπολη (εδώ), η αίσθησή μου είναι ότι η παραγωγή του Αγγελάκα από ένα σημείο και μετά «έκατσε» σε ένα συγκεκριμένο ύφος, το οποίο έκτοτε αναπαράγεται λίγο-πολύ αυτούσιο. Αυτή η διαπίστωση έρχεται τώρα να επιβεβαιωθεί από όσα ακούω στον νέο του δίσκο. Το εναρκτήριο “Μόνο Από Τη Λύπη Σου”, για παράδειγμα –παρότι μπουκάρει ορεξάτο– κουβαλά μια έντονη στάμπα από την εποχή του Από 'Δω Και Πάνω (2005). Παρόμοια αίσθηση αφήνουν και τα υπόλοιπα κομμάτια, παραπέμποντας κατά περίπτωση σε διαφορετικές εποχές από την καλλιτεχνική πορεία του, με το γνωστό «επιμελώς ατημέλητο» στυλ να είναι πανταχού παρόν.
Ομολογουμένως, δεν είναι μόνο η ανακύκλωση των ηχητικών/ενορχηστρωτικών τρόπων που κάνει τον δίσκο να ακούγεται κάπως χλωμός, αλλά και η ίδια η συνθετική φλέβα του Αγγελάκα, η οποία εμφανίζεται ντεφορμέ. Παρότι κάποια λίγα τραγούδια ακούγονται πραγματικά εμπνευσμένα (“Μια Χαρά”, “Μόνο Από Τη Λύπη Σου”, “Νεάντερταλ” –παραβλέποντας στο τελευταίο την ευκολία της καρικατουροποίησης του Χρυσαυγίτη), συνολικά μένουν ισχνές εντυπώσεις στο τέλος της ακρόασης, αφού πολλά πράγματα είναι σαν να φτιάχτηκαν με αυτόματη γραφή. Στίχοι δε όπως «έξω απ' την άγρια ψυχή σου είν' όλα θλιβερά και μαραμένα», μοιάζουν να ψαρεύτηκαν από κάποιο εγχειρίδιο με τίτλο “100+1 Τρόποι Για Να Γράψετε Σαν Τον Γιάννη Αγγελάκα”. Ακόμα και η διασκευή στο “Δε Θέλω Τα Ματάκια Σου” του Βασίλη Τσιτσάνη, μοιάζει αχρείαστη και κομματάκι ανεξήγητη ως επιλογή.
Υπάρχει, βέβαια, πάντα πρόχειρη η αρμαθιά από δικαιολογίες που όλοι μας λίγο-πολύ επιστρατεύουμε για τα μουσικά τοτέμ: έχει κάνει το χρέος του/μεγάλωσε πια/τι άλλο να κάνει/αυτός είναι, δεν αλλάζει. Σε όλες ενυπάρχουν ψήγματα αλήθειας, ενδεχομένως πάντως αδικούμε τους καλλιτέχνες χρησιμοποιώντας τις. Γιατί, ας πούμε, κάποιος που έχει πατήσει τα 50 να θεωρείται εκ προοιμίου «τελειωμένη υπόθεση» σε ό,τι αφορά το ρίσκο και την αναζήτηση νέων τρόπων; Αν το σκεφτούμε, θα βρούμε σίγουρα κάποιους που έσπασαν αυτές τις προκαταλήψεις, πράγμα που εύκολα θα οδηγήσει στη μετατόπιση όσων στάνταρ χρησιμοποιούμε συνήθως.
Ό,τι κουβέντα έτυχε να κάνω ή να ακούσω για τον φετινό δίσκο του Αγγελάκα είχε να κάνει κυρίως με την επιλογή του να συνεργαστεί με μια από τις «μεγάλες» δισκογραφικές εταιρείες (λέγε με Feelgood), κόντρα σε όσα υποστήριζε παλαιότερα. Είναι ένα γεγονός που καταδεικνύει την έλλειψη ενθουσιασμού για τα Ήσυχα Τραγούδια Για Ανέμελα Λιβάδια, από την άλλη όμως αδικεί έναν καλλιτέχνη ο οποίος, αν μη τι άλλο, αποδεικνύει και πάλι τα ερμηνευτικά του κότσια, υποστηρίζοντας στο φουλ όσα έχει να καταθέσει.
{youtube}KEY41-Dd0GQ{/youtube}
