Η αμερικανική ακραία σκηνή των τελευταίων 10 ετών λατρεύει να παράγει συγκροτήματα με δημοτικότητα μέσης εμβέλειας, τα οποία με τη σειρά τους ικανοποιούνται με τη διατήρηση μιας obscure αύρας πέριξ τους. Οι Ash Borer ανήκουν σε αυτήν τη φουρνιά, μαζί με ονόματα όπως οι Yellow Eyes, οι Fell Voices, η ομήγυρη της Crepusculo Negro, η παρέα της Colloquial Sound, και άλλοι. Κάθε κυκλοφορία τους, λοιπόν, είναι κι ένα τρανταχτό γεγονός εντός του μαυρομεταλλικού κοινού, χωρίς όμως ο ντόρος να διαρρέει εκτός των ορίων της σκηνής, με τον τρόπο που γίνεται π.χ. στην περίπτωση των Liturgy ή των Deafheaven –κάτι με το οποίο είναι μάλλον σύμφωνοι τόσο οι σχετικοί μουσικοί, όσο και οι ακροατές.
Οι Ash Borer έχουν ήδη δώσει διαπιστευτήρια με 2 πολύ καλά άλμπουμ και κάποιες περιφερειακές κυκλοφορίες (demo και split), κινούμενοι σε ένα σκοτεινό ατμοσφαιρικό ύφος που δεν φοβάται να αφήσει τη λύσσα να κυριαρχήσει. Και τον Δεκέμβριο έσπασαν μια τριετή σιωπή, με το επιβλητικά εικονογραφημένο The Irrepassable Gate.
Ο νέος δίσκος συνεχίζει εντός των πλαισίων που μας είχαν συνηθίσει: αμείλικτο black metal, με σκοτεινές ατμόσφαιρες και απειλητικές μελωδίες, απλωμένο σε διάρκεια. Διαρκή ανεβοκατεβάσματα της ταστιέρας στήνουν έναν χορό κυκλικών, αποστεωμένων (και αρκούντως παγωμένων) riffs, που πάνε να δημιουργήσουν επιβλητικότητα μέσω της ασταμάτητης ορμητικότητάς τους –εδώ έχουμε παράδοξα ηχοτοπία, τα οποία δημιουργούν οξείες γωνίες με κιθαριστικές παραφωνίες και ψήγματα σχεδόν industrial «λαμαρινιάς». Τα φωνητικά τοποθετούνται στο βάθος της παραγωγής, κατατασσόμενα προς το βραχνό άκρο της φασματικής κλίμακας, με την έμφαση να πηγαίνει στη χροιά και όχι στο στιχουργικό περιεχόμενο.
Όλα αυτά θα μπορούσαν να αποτελούν συστατικά ενός πολύ καλού δίσκου παγερού black metal, κατά τα πρότυπα του προηγούμενου άλμπουμ των Αμερικανών, Cold Of Ages. Εδώ όμως η μπάλα χάνεται ελαφρώς εντός των στροβιλικών διαδρόμων της σύνθεσης: οι δαιδαλώδεις πτυχές των κομματιών είναι υπερβολικά φορτωμένες με αλλαγές, και λόγω της λυσσαλέας φύσης του υλικού το αποτέλεσμα μοιάζει με ένα μείγμα που δεν έχει δεχτεί ποιοτική επεξεργασία και σμίλευμα. Αυτό που σου μένει μετά από αρκετές ακροάσεις είναι μονάχα μια αίσθηση παλινωδίας· σαν το συγκρότημα να ψηλαφεί μισότυφλο τις προηγούμενες κυκλοφορίες, μη μπορώντας να κατασταλάξει σε ακριβές όραμα. Γι' αυτό και φαίνεται να έχει χαθεί κάτι από την οστέινη μαυρίλα του παρελθόντος.
Ίσως είναι η επιμονή των Ash Borer σε ένα πολύ συγκεκριμένο ύφος αυτή που φταίει για τη συνθετική ζαλάδα του The Irrepassable Gate. Ίσως και να φταίει η χρόνια επαφή μου με το υλικό τους, η οποία με κάνει να βλέπω τον φετινό δίσκο ως σχετικά αδύναμο βήμα. Στις πρώτες ακροάσεις αφέθηκα να παρασυρθώ από την ορμητικότητα των κομματιών, θεωρώντας πως θα έβρισκα την ουσία τους με τον καιρό. Ένα «κλικ», όμως, που δεν ήρθε ποτέ. Όπως και να έχει, οι Ash Borer μου δίνουν εδώ την εντύπωση ότι βρέθηκαν σε τέλμα. Γνωρίζοντας το παρελθόν τους, θαρρώ πως μπορούν να ξεκολλήσουν, έστω κι αν θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουν τον ήχο τους.
{youtube}nLGZvPm3qy4{/youtube}
