To καθόλα έντιμο συγκρότημα των Elbow συντηρεί τον σχετικά άχαρο ρόλο των τελευταίων εκφραστών του «old-school» εναλλακτικού ροκ της Βρετανίας, με αποτέλεσμα να φαντάζει (άδικα) μπανάλ στο κοινό που ενθουσιάζεται με πυροτεχνήματα.
Ο 7ος δίσκος τους Little Fictions κάνει καλή δουλειά στο να διατηρεί τη ραφιναρισμένη ομορφιά του παρελθόντος τους, χωρίς να αφήνει την αίσθηση πως μένουν στάσιμοι σε όρους εκφραστικότητας. To Seldom Seen Kid (2008), με όλη εκείνη την αυτοκαταστροφική υγρασία που το χαρακτήριζε, ήταν βέβαια το αριστούργημά τους: μια συλλογή alt-rock καλουδιών που έμοιαζαν να απευθύνονται σε άδηλες ψυχές.
Το Little Fictions υστερεί σε έμπνευση συγκρινόμενο με εκείνο, αλλά φιλοδοξεί να πάει ένα βήμα παραπέρα το αρσενικό σύμπαν των Βρετανών. Όμως πραγματικά, δεν υπάρχει κάποια αποκάλυψη ή έστω ένας ευχάριστος αιφνιδιασμός στο καλοσχεδιασμένο μεν, μονοκόμματο δε καινούριο υλικό τους. Το τραγούδι που θα έδινε ευπρόσωπη ταυτότητα σε ένα ροκ ιδίωμα για μελαγχολικές συντροφιές που κάνουν cocooning παρέα με τις αγωνίες τους σε μικρά διαμερίσματα στην καρδιά του χειμώνα, δεν έρχεται ποτέ. Αντίθετα, τα περισσότερα ακούγονται σαν να μην είναι μεστωμένα, σαν να μην διαθέτουν ρυθμικές ραχοκοκαλιές· μοιάζουν με ανώριμα φρούτα.
Οι «βουνοκορφές» είναι έτσι λίγες στο Little Fictions. Το "Magnificent (She Says)" σε ζεσταίνει και σε κάνει να θες να ακούσεις οτιδήποτε και να επακολουθήσει –πρόκειται για τραγούδι που θα μπορούσε να ανήκει και στις τρυφερές στιγμές των Tindersticks. Το "Gentle Storm" είναι μια ερωτική μπαλάντα που αποτελείται μόνο από κρουστά και σκόρπια πλήκτρα, από αυτές που μόνο οι Radiohead μπορούν να φτιάξουν με μαεστρία. Το "All Disco" θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μία από τις πιο lo-fi στιγμές του Peter Gabriel. Στο επικής διάρκειας "Little Fictions", πάλι, ακούς κάτι από την αφηγηματικότητα του Paul Simon. Σε όλα τα παραπάνω, η πνιγηρή, γάργαρη φωνή του Guy Garvey δεν χολοσκάει για περιττά δράματα, δεν παραληρεί με λυγμούς και πτώσεις, βαριέται να γελάσει, αλλά ούτε για απαισιοδοξία έχει όρεξη.
Ό,τι χάνει σε εμπνεύσεις το Little Fictions, το κερδίζει σε συναίσθημα, παρασύροντάς μας στον βαρύγδουπο ειρμό ενός δράματος: στα λίγα αξιοσημείωτα highlights, χτίζει ατμόσφαιρα γύρω από ασήκωτα πάθη και φορτισμένα συναισθηματικά ζητήματα. Σημαντικό ρόλο σ’ αυτό έπαιξε και η αντικατάσταση του ντράμερ Richard Jupp με τον session μουσικό Alex Reeves –πράγμα που επηρρέασε περισσότερο απ' όσο θα περίμενε κανείς το αποτέλεσμα.
Σε κάθε περίπτωση, οι Elbow καταφέρνουν και προσδίδουν συναισθηματικό ψήγμα σε κρυφές γωνιές του δίσκου τους. Όμως, αν και τα νέα κομμάτια έχουν στόχο την εξέλιξη του ήχου τους, ακούγονται κάπως τεμπέλικα στην ανάπτυξη. Ένα παράδοξο που διαπερνάει όλο τον δίσκο, αφήνοντας μια ενοχλητική αίσθηση που εμποδίζει την απόλαυση.
{youtube}XQl5KYiiFDI{/youtube}
