Όταν κοίταξα, για τις ανάγκες αυτής της κριτικής, το πώς έχει μεγαλώσει η δισκογραφία των Krallice, εξεπλάγην. Παρόλο που 6 άλμπουμ σε 8 χρόνια δεν είναι κάτι πρωτοφανές, τους είχα στον νου μου τους Νεοϋορκέζους ως τη μπάντα που ακόμη ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει 3ο άλμπουμ: για περίπτωση δηλαδή καλλιτεχνών που έχουν κάνει δικαιολογημένο θόρυβο με το ντεμπούτο, μετά κάπου σκάλωσαν στον 2ο δίσκο, και περιμένεις πλέον να δεις αν θα ορθοδρομήσουν, χωρίς όμως να αφιερώνεις και μεγάλο μέρος της προσοχής σου προς εκείνους. Έτσι, παρόλο που εδώ και κάποια χρόνια κατέγραφα μηχανικά το ότι δισκογραφούσαν, ακούγοντας στα πεταχτά την κάθε κυκλοφορία τους, ήμουν σχεδόν πεπεισμένος πως ακόμη περιμένουμε τον 3ο δίσκο ενός σχετικά υποσχόμενου σχήματος.
Κάπως έτσι βρέθηκα μπρος στο Prelapsarian, το 6ο κατά σειρά full-length δημιούργημά τους, το οποίο με έκανε με το Escher-ικό εξώφυλλο να ρίξω συγκροτημένη ματιά επί αυτού. Το ότι γενικά οι Krallice έχουν μετακινηθεί σε πιο avant-garde μονοπάτια είναι λίγο-πολύ γνωστό, ακόμη και για εμάς που δεν τους ακολουθούμε αγκαζέ. Οπότε η τσιτωμένη δραστηριότητα την οποία συνάντησα με το που μπήκα στο υλικό, δεν με έπιασε απροετοίμαστο.
Αν πρέπει να χαρακτηρίσω με μονάχα μία λέξη το υλικό, τότε θα το έλεγα αεικίνητο. Προσεγγίζοντας τα σύνορα του τεχνικού thrash με death βαλίτσες στα χέρια και ένα υπερβατικό black metal διαβατήριο, ο δίσκος δείχνει με το καλημέρα την πολυπλοκότητά του. Σαν παίκτες οι Krallice είναι αναμφισβήτητα ταλαντούχοι, γεγονός που δεν διστάζουν να τονίσουν στο Prelapsarian: τα πράγματα που γίνονται στο δίπολο κιθάρες-τύμπανα είναι χειρουργικής ακρίβειας· τα μη συμβατικά μετρήματα και χρόνοι προωθούν μια αναμενόμενη avant-garde ατμόσφαιρα, όπως και ο συνδυασμός ουρλιαχτών με τσαμπουκαλεμένα crust-ίζοντα φωνητικά.
Εκεί όμως που φοβόμουν πως θα αναλώνονταν για μία ακόμη φορά σε άκρατη τεχνική επιδειξιμανία και κυκλωνικής ταχύτητας αλλαγές και μόστρες –οι οποίες προσωπικά με κουράζουν και μου φαίνονται άνευ ουσίας– από το πρώτο κιόλας κομμάτι φάνηκε πως εδώ υπάρχει ένα πλαίσιο που νοηματοδοτεί όλες αυτές τις πιρουέτες. Επιτέλους, οι Krallice γράφουν ξανά κομμάτια με χαρακτήρα. Κρατώντας χαμηλά τη συνολική διάρκεια, ενσωματώνοντας πολλές μελωδίες ως σημεία συναισθηματικής επαφής με το ακροατήριο, χτίζουν δραματικότητα μέσα σε ένα πεδίο καθαρού ήχου και «λεπτής» παραγωγής, η οποία θυμίζει τους κλινικούς πειραματισμούς της intelligent black σκηνής στην αλλαγή της χιλιετίας. Θεματικά το πλαίσιο παραπέμπει στον ενδοσκοπικό αποκρυφισμό, με όλες τις μουσικές μικροκορυφώσεις να αντικατοπτρίζουν τον αγώνα προς την υπέρβαση του υλικού κόσμου.
Δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο να προσδώσεις συναισθηματικό (ή γενικότερα κάποιο εύληπτο) νόημα σε ένα υλικό με μεγάλη τάση επιδειξιομανίας: είναι ένας κανόνας στην ισχύ του οποίου γενικά πιστεύω. Αυτό νομίζω ήταν και το πρόβλημα με τις ενδιάμεσες κυκλοφορίες των Krallice, και ο λόγος για τον οποίο δεν τις έχω καν καταχωρήσει συνειδητά. Εδώ, ευτυχώς, τα πράγματα γίνονται πιο μεστά, παρά την αναμφίβολη τεχνική που υπάρχει εντός. Κι έτσι οι Αμερικανοί προσφέρουν 30 λεπτά εσωτερικού, ακραίου και αρκετά έξυπνου metal, κάθε ακρόαση του οποίου δεν τείνει να καταντάει μαρτύριο μετά τα 5 πρώτα λεπτά.
{youtube}nMMum_Gdnss{/youtube}
