Homeshake ονομάζεται το σόλο πρότζεκτ του Καναδού κιθαρίστα Peter Sagar, πιο γνωστού για τη συνεργασία του με τη μπάντα του Mac DeMarco.
Η χαλαρή γκρούβα, σε συνδυασμό με τη γοητευτικά βαριεστημένη αφήγηση, είχαν τραβήξει το ενδιαφέρον μου στο ανεπίσημο ντεμπούτο In The Shower του 2014 (είχε προηγηθεί η κασέτα The Homeshake Tape το 2013), κυρίως για το ανάλαφρο κοστούμι με το οποίο φρόντιζε να ντύσει ένα όχι και τόσο ανάλαφρο είδος, το R'n'B. Εκεί δηλαδή που, κατά το σύνηθες, ανέμενες να ακούσεις ιστορίες για biaaatches, ιδρωμένα κορμιά, μεγάλα πάθη και φλογερούς έρωτες, εμφανιζόταν ένας ωραίος nerdy τυπάκος, έριχνε τους τόνους και έλεγε τα δικά του με χαλαρά beats, μέσα σε μια (όνομα και πράμα) cool ατμόσφαιρα. Με πανταχού παρούσες τις στενά συγγενικές jazz και funk αναφορές και με μια αξιοπρόσεκτα lo-fi αισθητική, ξεχώριζε, ενώ προσέθετε και το δικό του χαρακτηριστικό στίγμα, συνεχίζοντάς το ικανοποιητικά και στο Midnight Snack (2015).
Αλλά στο Fresh Air, η αέρινη αύρα –φαντάζομαι εξαιτίας της κατηγοριοποιούν τον Sagar σε ένα είδος με το όνομα «yacht rock» (indie/synth pop, vaporwave, hypnagogic pop είναι μερικοί ακόμα χαρακτηρισμοί...)– φλερτάρει με τα όρια της κατατονίας. Αν μπορούσα δηλαδή να του απευθυνθώ σε υποθετικό διάλογο, θα προχωρούσα στην εξής φράση: «Είπαμε ρε συ Peter, cool, μια χαρά, αλλά εσύ το ξέχασες μέσα στο ψυγείο».
Τι κι αν τα synths που αισθητά προστέθηκαν, βάζουνε στο παιχνίδι τα 1980s με ωραίο τρόπο; Τι κι αν μπορείς να βρεις εδώ κι εκεί έξυπνες ιδέες και μελωδίες; Οι τόσο αργές στροφές, σε συνδυασμό με την (αυτή τη φορά) τόσο μελαγχολική και παραιτημένη ερμηνεία, πρέπει να σε πετύχουν σε ανάλογη φάση για να καταφέρεις να ακολουθήσεις. Και να πεις ότι ακούω (μόνο) thrash ή hardcore punk όλη μέρα, να βγω παράξενος· αλλά έχω πήξει στην αμπιεντιά τελευταία. Συγχωρέστε μου την υπερβολική αυτοαναφορά, πρόκειται όμως περί συνεισφοράς στους παραπάνω συλλογισμούς.
Τώρα που είπα αμπιεντιά, διαβάζοντας μια συνέντευξη του μουσικού σχετικά με το Fresh Air, εξέφραζε την επιθυμία το επόμενο δημιούργημά του να είναι μια ambient κυκλοφορία –δεν ξέρει όμως πώς να το κάνει. Χιουμοριστικά και με μπόλικη σιγουριά, μπορούμε πάντως να πούμε ότι είναι σε καλό δρόμο!
Αυτό που μου έμεινε τελικά μετά από αρκετές ακροάσεις, σε βαθμό κολλήματος, είναι τι διάολο μου θυμίζει το 7ο κομμάτι με τίτλο “Timing”. Έχει μια τόσο χαρακτηριστική μελωδία που, όσο κι αν έψαξα και στο κεφάλι μου και στο διαδίκτυο, δεν μπόρεσα να βρω απάντηση. Κάποιος που είχε την ίδια απορία έγραψε το “Within” των Daft Punk, αλλά δεν μπορώ να πω ότι καλύφθηκα.
{youtube}_qSGvyWGa_k{/youtube}
