Εκεί όπου μισοσβήνονται οι αδρές γραμμές που χωρίζουν όσα κουτάκια φτιάχνουμε για να συνεννοούμαστε (ή για να αυτο-εγκλωβιζόμαστε, δεν θέλουμε όλοι τα ίδια), ανθίζει το Πράγμα. Μια δυνατή ελληνική λέξη, ικανή να κουβαλήσει μια αίσθηση μυστηρίου, γράφεται με λατινικούς χαρακτήρες, έτσι για να μπερδέψει εξαρχής το ντόπιο με το παγκόσμιο. Εσύ, πάλι, δεν είσαι βέβαιος πώς να γράψεις Sissi Rada: είναι οι Sissi Rada, συγκρότημα; Ή η Sissi Rada, η Σίσσυ Μακροπούλου δηλαδή, παρέα με τη μπάντα της; Και πού στέκεται ο ίδιος ο δίσκος; Πρέπει να δούμε μια ντεμπούτο δυναμική πίσω από αυτό το «πρώτος ολοκληρωμένος»; Ή να τον τοποθετήσουμε στο κάδρο ως συνέχεια όσων ξεκίνησε το ΕΡ Personae του 2013;
Οι απαντήσεις δεν έχουν και τόση σημασία· σημαντικότερες είναι βασικά οι ερωτήσεις, γιατί δείχνουν μια θέληση για παιχνίδι εκτός πλαισίων από τη Μακροπούλου και τους συνεργάτες της. Και το Πράγμα την επικυρώνει, αναδεικνυόμενο σε εφιάλτη του παραδοσιακού management και των διαδεδομένων στη μουσική βιομηχανία εργαλείων «προώθησης»: διεκδικώντας το δικαίωμα να εμπνέεται απ' όπου του καπνίσει, εγκαταλείπει την ασφάλεια του (όποιου) «target group» και ρίχνεται στην περιπέτεια οριοθέτησης ενός προσωπικού ήχου, που η ίδια η Μακροπούλου έχει στο παρελθόν περιγράψει ως «coquettish-classical-electro-doom pop».
Ως εδώ, όλα καλά; Όχι απαραίτητα.
Στον 21ο αιώνα, κάτω από τη γυαλάδα του mainstream, παίζει αρκετά το στυλ «τρελή κι αδέσποτη»· κυρίως στον χώρο μιας εναλλακτικώς σκεπτόμενης pop culture, η οποία έχει βρεθεί αντιμέτωπη με κάμποσα αδιέξοδα. Για να το πω με λίγα λόγια, στη διεθνή δισκογραφία δεν είναι και τόσο ασυνήθιστο για όσους δεν θέλουν να ακολουθήσουν το ασφαλές μονοπάτι του (όποιου) revival, να τα ρίχνουν όλα στο μπλέντερ –και όπου τους βγάλει. Και μετά, όλα γίνονται σχετικά. Έως πολύ σχετικά, στον κόσμο ενός ιντερνετικού τύπου, όπου ανεξέλεγκτα χρίζεσαι «κριτικός» και «συντάκτης». Μια άρπα λ.χ. δίπλα σε indie ανησυχίες ή ένας ερμηνευτικός τρόπος που πηγάζει από τον κόσμο της Δυτικής λόγιας κληρονομιάς για να συναντήσει την Tori Amos του "Cornflake Girl", μπορεί να φανεί εξίσου προωθημένος και εξίσου τυχοδιωκτικός, ανάλογα με το ποιος ακούει και πόση μουσική έχει ακούσει.
Στο Pragma, πάντως, κερδίζει σαφώς το προωθημένο. Και όχι βάσει προθέσεων και καλού «βιογραφικού»· κι ας διαθέτουν κάμποσο από αυτό οι Sissi Rada, μουσικοί με ικανότητες και φαντασία, οι οποίοι φαίνεται μάλιστα να έστυψαν αρκετά το μυαλό τους για το πώς θα πραγματώνονταν όλα. Για να περιγράψουμε τώρα τα «όλα», θα χρειαστεί ένα παράλληλο σύμπαν. Στο οποίο η Judy Garland δεν πήρε ποτέ υπερβολική δόση βαρβιτουρικών, μα έζησε και τα 1990s και μπήκε στο στούντιο με παραγωγό τη Björk· στο οποίο ο Miles Davis συνυπήρξε με το ηλεκτρονικό sound design του Nicolas Jaar και ο απόηχος των 1980s δίσκων της Λένας Πλάτωνος βρήκε διεθνή αναγνώριση, συναντώντας τις ποπ πιρουέτες της Róisín Murphy.
Ακούγονται ωραία τα παραπάνω, μα μόνο εύκολα δεν είναι. Όμως το ενορχηστρωτικό δαιμόνιο των Sissi Rada δημιουργεί τις συνθήκες και η ερμηνευτική εκφραστικότητα της Μακροπούλου έρχεται κατόπιν να τα ζωντανέψει όλα μπροστά σου, με έναν τρόπο που είναι δυνατός μόνο αν τα έχεις πραγματικά κάνει κτήμα σου, αφομοιώνοντάς τα στη δική σου καλλιτεχνική οντότητα.
Συνειδητά πολυδαίδαλο, μα μακριά από επιπολαιότητες και ακαδημαϊκά ακροβατικά, το Pragma είναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες δίσκους που εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια στην εγχώρια παραγωγή. Με τραγούδια ολίγον λοξά, που συχνά έχουν ακόμα πιο «λοξούς» στίχους ("Little White Boat", "Σουσουράδα", "Seirinas", "Clouds"), όμως δεν σκορπάνε στον αέρα με τη λήξη της ακρόασης. Μένουν μαζί σου, έστω κι αν δεν σου αλλάζουν τη ζωή. Μπορεί σε κάποιο επόμενο βήμα, να επιτευχθεί κι αυτό.
{youtube}kxUQJtRj8j0{/youtube}
