Σε μια εποχή κατά την οποία η έπαρση μοιάζει να έχει στοιχειώσει την pop επικαιρότητα, ο καλιτέχνης που έντυσε μουσικά τις μέρες και τις νύχτες των ηδονιστών χίπστερ με τη διάσημη τριλογία των mixtapes του, που έκανε τους λάτρεις του top-40 να γρυλίσουν από ευχαρίστηση και τους νοσταλγούς της πολύχρωμης πλευράς των 1980s να συντονιστούν (επιτέλους) με ένα παρόν μη αναχρονιστικό, επιστρέφει πιο σεμνός από ποτέ.
Το Starboy είναι το πιο στρωτό και καθησυχαστικό άλμπουμ του The Weeknd, πιστό όμως εν μέρει στον πυρήνα της φιλοσοφίας «δες την ομορφιά πίσω από τη σεξουαλική παράνοια και τη βρωμιά», την οποία σερβίρει πολύ πετυχημένα τα τελευταία χρόνια. Το υποφωτισμένο genre του «pervert R’n’B» δοξάστηκε από τούτο τον αξιόλογο soul star, όμως το Starboy τον βρίσκει μπερδεμένο: χωρίς να μην μπορεί να ξεφύγει από τη μανιέρα του, αλλά και χωρίς να είναι έτοιμος ψυχολογικά να αγκαλιάσει χωρίς αναστολες το mainstream. Άλλωστε, όπως ομολογεί στο "Reminder", «goddamn, bitch, I am not a Teen Choice».
Όσο γοητευτικά και να ηχούν λοιπόν τα κελαρυστά hooks, όσο βελούδινες και να ακούγονται οι λεπτές, μελωδικές υφάνσεις των τραγουδιών, τίποτα δεν μπορεί να παραγκωνίσει την άβολη αίσθηση ότι ο δίσκος περιέχει παραπάνω «γεμίσματα» απ' ότι επιτρέπεται. Κομμάτια όπως το “Love Τo Lay” και το “Attention” ανήκουν στα πιο προβλέψιμα που έχει υπογράψει ο Weeknd, ενώ τα “Nothing Without You”, “Die For You” και “All I Know” συγκροτούν το πιο αδιάφορο σερί της μέχρι τώρα δισκογραφίας του. Ίσως να φταίνε τα 70 λεπτά στα οποία εκτείνεται το Starboy, διάρκεια που επέτρεψε να παρεισφρήσουν αυτές οι ασημαντότητες –η περιεκτικότητα των παλιότερών του EP ήταν η τακτική που έπρεπε να εφαρμοστεί κι εδώ.
Υπάρχουν φυσικά τραγούδια μελιστάλαχτης και αθυρόστομης soul, ιδανικά για ερωτικές ολονυχτίες (“Six Feet Under”) ή αφορμές για εκστατική pop στην πίστα ("Rockin’"), καθώς και άφθονη ηλεκτρονική funk, τίγκα στην ενέργεια. Όμως η χυμώδης ποικιλομορφία των ιδεών εξατμίζεται για πρώτη φορά τόσο γρήγορα και τελικά ξεπέφτει σε λύσεις όπως το “Secrets": έναν κατακλυσμό από 1980s κλισέ, ανάμεσα στο "Pale Shelter" των Tears For Fears και το "Talking In Your Sleep" των Romantics. Επιπλέον, τραγούδια όπως το “A Lonely Night” και το “Die For You” ζωντανεύουν το φάντασμα του Michael Jackson (της εποχής του History, όμως).
Άφησα για το τέλος τις δυνατές συνεργασίες του The Weeknd, γιατί το εύκολο (και το επιθυμητό της δισκογραφικής του) είναι κάθε κείμενο να κρεμαστεί από αυτές. Πραγματικά, το εθιστικό "Starboy" διαθέτει λυγερή μελωδία, που απογειώνει τα διαστημικά tempo των Daft Punk. Το σκοτεινό “Stargirl”, πάλι, αξιοποιεί τη μπλαζέ σαγήνη της Lana Del Ray, ενώ η αρμονική, σάρκινη soul του “Sidewalks” αγκαλιάζει το cool ραπάρισμα του Kendrick Lamar. Όσοι όμως ενθουσιάστηκαν με τον Weeknd (οι ηδονιστές χίπστερ, οι λάτρεις του top-40 και οι νοσταλγοί της πολύχρωμης πλευράς της δεκαετίας του 1980 που λέγαμε πιο πάνω), θέλουν να τον απολαύσουν μόνο, πρωταγωνιστή και περιπετειώδη.
{youtube}34Na4j8AVgA{/youtube}
