Οι Νορβηγοί επιστρέφουν μετά από 8 έτη σιωπής με Tim Burton ατμόσφαιρα σε ιλουστρασιόν δυστοπία, κατανυκτική κλεισούρα και κιθάρες με ήχο τσιτσιριστό, γεμάτο κόκκο...

Υπάρχουν ενδιαφέρουσες ιδέες και αρκετά να θαυμάσεις στην πρώτη σόλο δουλειά του Κίμωνα Χαραλάμπους (τη φωνή του, πρώτα-πρώτα), λείπει όμως η απογείωση...

Ψυχαγωγούν πλέον μόνο τον εαυτό τους, με ένα installation που εκπέμπει σήμα ζωής και ακούγεται σαν μπάσταρδο τέκνο του Flying Lotus και του Paul McCartney...

Στίχοι αιχμηροί, με φαντασία και ξεκάθαρο πολιτικό βάρος, αλλά και beats ικανά να βάλουν τα πράγματα σε κίνηση κι από μόνα τους, σε έναν δίσκο «πρώτης γραμμής» για το φετινό χιπ χοπ...

Κομψή ποπ γραφή, που επιτρέπει στους hip Unknown Mortal Orchestra να περπατήσουν ακομπλεξάριστα δίπλα στον Ντέμη Ρούσσο των 1970s και στους Fleetwood Mac της κλασικής εποχής να τα πουν επί τροχάδην με τους Toro Y Moi...

Η βαρβαρική ξεραΐλα των Graveland διασταυρώνεται με τις δασικές ιαχές των πρώιμων Behemoth, σε έναν δίσκο που βυθίζεται εντός ενός βαλτικού παγανισμού...

Μια απαραίτητη επιστροφή, που θυμίζει τα χρόνια όταν λέγαμε «alternative» και συνεννοούμασταν, δίχως να νιώθουμε προδομένοι από χαζοκιθάρες που βολοδέρνουν στον μουσικό τύπο αποσπώντας ανόητους διθυράμβους...

Ένας παράξενος συνδυασμός μελαγχολίας και ελπίδας, μοναξιάς και συντροφικότητας, ματαιώσεων και υποσχέσεων. Χωρίς εκρήξεις πικρίας, μα και δίχως την έξαψη του ακράτητου ενθουσιασμού...

Ένα συμπαγές, ακομπλεξάριστα ροκ άλμπουμ, το οποίο οφείλει τα μέγιστα στην αμερικανική, παλιομοδίτικη κληρονομιά που σμιλεύτηκε εκεί γύρω στα τέλη των 1960s-αρχές των 1970s...

Δίσκος βασισμένος σε μια περιπετειώδη, διεστραμμένη μελωδικότητα, που μπλέκει αστικούς, βιομηχανικούς θορύβους με την αρχέγονη σεξουαλικότητα της samba και τον ρομαντισμό της bossa nova...

Η εγχώρια μπάντα που πόσταραν κάποτε και οι xx δίνει έναν όμορφο indie δίσκο με ηλεκτρονικές παρεμβολές, που ψάχνει τις βαθύτερες ανάγκες κάτω από τις γλυκόπικρες στιγμές της καθημερινής ζωής...

Αν και δεν υπάρχουν καραμπινάτες κακοτεχνίες, ο δίσκος πάσχει από τραγούδια που ανακυκλώνουν χωρίς πηγαιότητα τα ερωτικά, υπαρξιακά και λοιπά θέματα που πλέον έχουμε ακούσει αμέτρητες φορές...

Σύγχρονη pop με (έντονες) ηλεκτρονικές ανησυχίες και αναφορές στη Grimes και στους Moderat, από μία ανήσυχη, δημιουργική και ανοιχτόμυαλη μουσικό...

Άλμπουμ περιπλανώμενο, γοητευτικό και «τυχοδιωκτικό», σε φυσική αλληλουχία με τις αστικές νευρώσεις, που γεμίζει με αυτοπεποίθηση το κενό μεταξύ των Κόρε.Ύδρο. και του The Boy...

Ένας δίσκος με όξινα αμβλυγώνια riffs, μελωδίες και επικούς, ακουστικούς ήχους με Bathory χροιά, που όμως είναι κατάλληλος για να κάτσεις να πιεις μια μπύρα όσο τον ακούς...

Μπορούν ακόμα να αντλήσουν από μέσα τους την ορμή της νιότης, βάζοντάς σε στη μπρίζα με μουσικές φτιαγμένες να τραγουδιούνται δυνατά και εν χορώ...

Διαδρομές επίκαιρες, περιπετειώδεις, με αφετηρία τους επιγραμματικούς στίχους του ποιητή Τάκη Μιχόπουλου -με το πνεύμα της Λένας Πλάτωνος, μα με τρόπους του 21ού αιώνα...

Μια σκοτεινότερη του συνηθισμένου gothic κυκλοφορία, με «βαριά» την αίσθηση της αγγλικής ομίχλης να σέρνεται πάνω από γοτθικά μνήματα, μα ανώριμη συνθετική αντίληψη...

Οι μελωδίες του παραμένουν ακαταμάχητες στη μετάδοση μιας μητροπολιτικής ευδαιμονίας, τον καταπίνει όμως το φάντασμα ενός λοβοτομημένου Paul Simon, που παίζει με ψευδοντίσκο τρικ και tropicalia τερτίπια...

Μία ακόμα δόση από απέριττα και καλογραμμένα τραγούδια, από μια μπάντα που δεν αποζητά την ηχητική περιπέτεια, μα εμμένει στη συναισθηματική ασφάλεια της indie pop...