Κάποτε, ο Φρανσουά Τρυφώ είπε στον Άλφρεντ Χίτσκοκ ότι κάθε φορά που ξεκινούσε να δει την ταινία του Η Κυρία Εξαφανίζεται (1938), ήταν αποφασισμένος να παρατηρήσει τις τεχνικές αφήγησης, το μοντάζ και να αναλύσει τη σκηνοθεσία του Μετρ. Κάθε φορά όμως, η ιστορία τον παρέσερνε και η ταινία τον μάγευε, με αποτέλεσμα να μην καταφέρνει ποτέ να αναλύσει στο μυαλό του την κατασκευή της.
Κάτι ανάλογο παθαίνω όταν βάζω να ακούσω το The Far Field των Future Islands: προσπαθώ να αναλύσω και να επεξεργαστώ τις τεχνικές των λεπτόγραμμων synths, να βρω επιρροές στα στρογγυλά κουπλέ, να ξεχωρίσω στίχους και πιθανά να εντοπίσω αδυναμίες –γιατί έτσι κάνουμε εμείς οι γραφιάδες. Όμως, κάθε φορά, χάνομαι στην αγκαλιά του γενναιόδωρου rock που έγραψε το τελευταίο συγκρότημα που αγάπησα παράφορα.
Χωρίς ψυχαναγκαστικά βαρίδια στο στυλ και δίχως ανάγκη αυτοπροσδιορισμού, οι Future Islands χτίζουν ένα συμπαγές σύνολο από εμβατηριακά ντραμς και περικυκλωτικά πλήκτρα, τα οποία μπλέκουν γλυκά με το μυώδες μπάσο και τη λαχτάρα που δείχνει ο χαρισματικός Samuel T. Herring στο μικρόφωνο. Ο απόκοσμος crooner χλευάζει στα μούτρα τις ορδές από κατασκευασμένα, ροδομάγουλα αγόρια που έπιασαν μικρόφωνο λόγω φωτογένειας. Και τραγουδάει με τη γοητευτική επικινδυνότητα ενός τύπου που νιώθει ότι ο κόσμος του ανήκει.
Τον αγαπώ βαθιά τον Herring, κυρίως γιατί νιώθω ότι είναι ο πιο ειλικρινής καλλιτέχνης στον κόσμο: σου λέει τα πάντα και δεν έχει ανάγκη να «παριστάνει» ή να αφήνει χώρο για δεύτερες ερμηνείες –σαν ένας γνήσιος ιεροκήρυκας αρσενικού πάθους, ο οποίος «ζορίζει» τις λέξεις για να βγουν από μέσα του και δίνει σχήμα στις φλεγόμενες σκέψεις που παλεύουν στο κεφάλι του. Η φωνή του γίνεται έτσι φωτεινός σηματοδότης και καθοδηγεί την υπόλοιπη μπάντα να ξεπεράσει τον εαυτό της και να αβαντάρει μουσικά τις παρορμήσεις του και όσα τον κινητοποιούν.
Το νέο άλμπουμ των Future Islands διαθέτει ανάγλυφους ρυθμούς, που γίνονται περισσότερο εθιστικοί με κάθε ακρόαση. Το σύνολο μοιάζει με επιθετική electro pop, η οποία γράφτηκε για νεορομαντικές ψυχές που δεν τις εξέφρασε ποτέ η άτεχνη ωμότητα του punk. Τραγούδια όπως το αριστουργηματικό “Ran” και το βελούδινης αισθητικής “Cave”, πατάνε σε μοτίβα που γράφτηκαν για ανθρώπους οι οποίοι χορεύουν σαν να νιώθουν άβολα μέσα στο ίδιο τους το σώμα, αλλά κατά βάθος θέλουν να τρέξουν γυμνοί στον δρόμο ή να οδηγήσουν με λυτρωτική ταχύτητα σε ανοιχτό αυτοκινητόδρομο.
Στο ημι-γοτθικό “Time On Her Side”, στο εξώστρεφο μπαρόκ του “Beauty Of The Road”, στο διαολεμένα ρυθμικό “Through The Roses” και εν μέσω της αναπόλησης του “Day Glow Fire”, οι Future Islands απευθύνονται τόσο όμορφα σε ανθρώπους που θέλουν να γλεντάνε ακόμα και τα πιο πετρώδη συναισθήματα. Γι’ αυτό και είναι ένα από τα πιο καλλιεργημένα σύνολα που δρουν σήμερα, αποτελώντας καμάρι για το σύγχρονο, ασθμαίνον εναλλακτικό rock.
Ευγνωμοσύνη απέραντη.
{youtube}MlQunle406U{/youtube}
