Grandaddy - Last Place

Το 2000 οι Grandaddy κυκλοφόρησαν το 2o και σπουδαιότερο άλμπουμ τους, το μελαγχολικό έπος The Sophtware Slump. Η κυκλοφορία εκείνη, παρότι έφερε την αναγνώριση της μπάντας από τους κριτικούς, αποδείχθηκε μια μάλλον στριμόκωλη μεζούρα, με την οποία μετρήθηκε έκτοτε η δισκογραφική τους παραγωγή –με αναμενόμενα αποτελέσματα...

Η αλήθεια είναι ότι το γκρουπ του Jason Lytle δεν κατάφερε ποτέ να δει το εμπορικό/οικονομικό αντίκρισμα εκείνων των διθυράμβων. Κι έτσι διαλύθηκε έπειτα από το Just Like The Fambly Cat (2006), αφήνοντας τον ηγέτη του να ακολουθήσει σόλο πορεία. Ώσπου, έπειτα από την ανάστασή τους για συναυλιακούς σκοπούς το 2012, ήρθε φέτος και η δισκογραφική επιστροφή, με ένα συμβολικά(;) τιτλοφορημένο άλμπουμ.

Στο Last Place οι Grandaddy ακούγονται ίδιοι κι απαράλλαχτοι, σαν να μη σταμάτησαν ποτέ. Κάτι τέτοιο δεν αποτελεί κακό νέο από μόνο του, τουλάχιστον για εκείνους που βρήκαν κάποτε παρηγοριά στα συγκινητικά τους τραγούδια. Εδώ είναι, λοιπόν, οι χαρακτηριστικές τους κιθάρες, εδώ και τα ρετροφουτουριστικά πλήκτρα τους, εδώ και η σαν παγωμένη στον χρόνο φωνή του μπροστάρη. Το «τελευταίο μέρος» των Grandaddy θα μπορούσε κάλλιστα –σε μια πρώτη ανάγνωση– να ταυτίζεται με το πρώτο...

Οι δεύτερες και τρίτες αναγνώσεις, πάντως, δεν οδηγούν σε ιδιαίτερα αισιόδοξα συμπεράσματα. Γιατί, στη δεκαετία απουσίας της μπάντας, άλλαξαν όλα τριγύρω, κάνοντας τη μουσική της (και τη ματιά της) να απέχει αισθητά από το τώρα. Ο τρόπος για παράδειγμα με τον οποίον η τεχνολογία ορίζει σήμερα τις ζωές των ανθρώπων, απέχει παρασάγγας από εκείνον με τον οποίον τις διείπε στις αρχές του αιώνα –κι έτσι ο προβληματισμός των στίχων του Lytle, με τους παραλληλισμούς ανάμεσα στις μηχανές και στους ανθρώπους, ακούγεται πια κάπως ξεπερασμένος.

Ακόμα κι έτσι, βέβαια, το Last Place έχει να παρουσιάσει κάποιες συνθέσεις που στέκονται στο επιθυμητό ύψος. Το εναρκτήριο “Way We Won't”, λ.χ., φέρνει μια ποπ δροσιά που την πιάνεις με τη μία, ενώ το “I Don't Wanna Live Here Anymore” μοιάζει με αρχετυπική έκφανση της ψυχοσύνθεσης του Lytle («I just moved here, but I don't wanna live here anymore» –το ίδιο και το “That's What You Get For Gettin' Outta Bed”. Όσο για το “Jed The 4th”, εύκολα θα αναγνωριστεί από τους φίλους της γραφής του ως sequel του “Jed The Humanoid”, από το προ 17ετίας αριστούργημά του.

Εντούτοις, η συνολική αίσθηση που αφήνουν αυτά τα 12 νέα τραγούδια απέχει αισθητά από τη συμπυκνωμένη δύναμη του The Sophtware Slump. Ενώ σε εκείνο το magnum opus ό,τι κι αν δοκίμαζαν οι Grandaddy έμοιαζε να τους βγαίνει (και μάλιστα αβίαστα), εδώ μένει συχνά η αίσθηση μιας υπερπροσπάθειας, αλλά με υποπολλαπλάσια αποτελέσματα. Γενικά, από το Last Place δεν λείπει η σπίθα, απουσιάζει όμως η φωτιά. Στη θέση της απομένουν μερικά σήματα καπνού, ως δήλωση παρουσίας και ως παράγωγα μιας προσπάθειας τροχοδρόμησης προς το ένδοξο παρελθόν.

Στις αρχές Μαΐου, οι Grandaddy έχασαν για πάντα τον μπασίστα τους Kevin Garcia, στη νεότατη ηλικία των 41 ετών. Η απώλεια αυτή τους οδήγησε στην ακύρωση της περιοδείας που είχαν προγραμματίσει προς υποστήριξη του Last Place, ενώ το αν θα συνεχίσουν (και με ποιους όρους) παραμένει άγνωστο. Αν πάντως ο τίτλος του τελευταίου τους άλμπουμ αποδειχθεί προφητικός και η εν λόγω δουλειά αποτελέσει πράγματι την έσχατη κατοικία του πνεύματος της μπάντας, κάθε άλλο παρά άσχημο ή άβολο θα είναι το κλείσιμο για τον Jason Lytle και την παρέα του.

{youtube}2w8gxStEaic{/youtube}