Αν έχετε ζήσει αμήχανες στιμές σε σχολικά reunion, διαπιστώνοντας ότι ο έρωτας της νιότης σας –για την οποία χάνατε ύπνο και δάκρυα στα χρόνια της αθωότητας– εξελίχθηκε πολύ άσχημα, τότε ίσως φαντάζεστε πώς ακούγεται το Pollinator, όπως και όλα τα πρόσφατα άλμπουμ των Blondie.
Η αέναη επιστροφή της αρχετυπικής ξανθιάς performer, που ήξερε πάντα πώς να αναβλύζει χυμούς, γίνεται βέβαια κάθε φορά δεκτή με χαμόγελο και με ένα συναίσθημα ελπίδας για νέα, ωραία τραγούδια. Πάνε πια σχεδόν δύο δεκαετίες από την επανένωση των Blondie, ύστερα από μια απαραίτητη 15ετή αποχή, και το Pollinator είναι ο 3ος τους δίσκος στα τελευταία 6 χρόνια –μια υπερπαραγωγικότητα την οποία δεν ζήτησαν ούτε οι πιο αμετανόητοι οπαδοί.
Το Pollinator ακολουθεί το Ghosts Οf Download του 2014 και βρίσκει το θρυλικό γκρουπ σε εξωστρεφή διάθεση συνεργασιών. Οι Blondie δείχνουν δηλαδή εδώ να κεφαλαιοποιούν την ιερή φήμη τους, συνεργαζόμενοι με τα πνευματικά τους τέκνα για να δηλώσουν με το στανιό «παρών» στην επικαιρότητα. Μαζί τους στο στούντιο μπαίνει λοιπόν η Sia, η Charli XCX, ο Nick Valensi των Strokes και ο David Sitek των TV On The Radio.
Η φωνή της Debbie Harry, η οποία έχει περάσει πια τα 70, ακούγεται πραγματικά τόσο καθαρή και απολαυστική, όσο και στα ένδοξα νιάτα της. Χαριεντίζεται όμορφα στο μικρόφωνο, αλλά οι τσαχπινιές της δεν πιάνουν τόπο. Ίσως να φταίει που τραγουδάει δίχως επίγνωση του τόπου και του χρόνου –σαν να μη θέλει να πιστέψει ότι οι εποχές στις οποίες έβαζε φωτιά στη φαντασία μας, πέρασαν. Επιπλέον, παρόλο που η παραγωγή ανήκει στον ικανό John Congleton (ο οποίος έχει επιμεληθεί σειρά κυκλοφοριών), το πλαίσιο διάθεσης των τραγουδιών αποδεικνύεται τόσο απελπιστικά επίπεδο, ώστε η όποια φρεσκάδα ακυρώνεται, καθώς δεν έχει μελωδίες να πατήσει.
Καλύτερη στιγμή είναι ίσως το "Fun", ένα τραγούδι που ακούγεται σαν να έχει βγει από τα ομορφότερα δείγματα της ηλεκτρονικής pop των 1980s. Απολαυστικό είναι όμως και το "Long Time", το οποίο στα πρώτα του δευτερόλεπτα φέρνει στιγμιαία στο μυαλό το "Heart Οf Glass" –μαζί και κάμποσα ενστικτώδη χαμόγελα ευδαιμονίας. Η μόνη δε «αληθινή» θα λέγαμε στιγμή του δίσκου είναι το "Fragments", στο οποίο οι Blondie φέρονται σαν έμπειρο σχήμα και όχι σαν καλλιτεχνικό φαβορί μιας Eurovision. Και σιγά τη συμμετοχή του Johnny Marr...
Στην πραγματικότητα, οι Blondie δεν έχουν κυκλοφορήσει τίποτα σπουδαίο μετά το Autoamerican του 1980· από την άλλη, δεν σου πάει η καρδιά να τους κακολογήσεις. Τους χρωστάμε τόσες ξάγρυπνες νύχτες, στις οποίες φαντασιονώμασταν ότι ήμασταν στις πρώτες σειρές του ασφυκτικά γεμάτου CBGB, βλέποντας τη νεαρή Deborah Ann Harry να λαμποκοπάει βρώμικα, τραγουδώντας μεθυσμένη για τη «γυάλινη καρδιά» της.
{youtube}iEngbdIMZ6o{/youtube}
