Ελάχιστη σημασία έχει το στατιστικό στοιχείο της επιστροφής των Slowdive μετά από 22 χρόνια, μιας και το νέο τους άλμπουμ λειτουργεί πέρα από χρονικές συντεταγμένες. Η καινούρια μάλιστα κυκλοφορία τιτλοφορείται απλώς με το όνομά τους και μοιάζει με επετειακό πάρτι, όπου όλοι οι παρευρισκόμενοι βρίσκονται σε κατατονία.
Πάντοτε αντιμετώπιζα τους Slowdive σαν αντι-δημιουργικούς στιλίστες, οι οποίοι θέλγονται μονάχα από ατμόσφαιρες ως αισθαντικό περίβλημα. Ακόμα και στο αντικειμενικά υψηλής ποιότητας Souvlaki (1993), ζητούμενο παρέμενε η «ατμόσφαιρα». Σαν κουκούλι που υφαινόταν γύρω από τα τραγούδια, ως στιλιστικός αυτοσκοπός.
Όσο όμως γοητευτικά ονειροπόλος και να είναι ο συμπαγής ήχος τους, όσο ανάγλυφη και αν αποτυπώνεται η ατμόσφαιρα την οποία πράγματι δημιουργούν οι κιθάρες και τα πλήκτρα, δεν αποτελούν πανάκεια για την έλλειψη στιβαρών συνθέσεων.
Επέστρεψαν λοιπόν οι Slowdive, για να θρέψουν το daydreaming των απανταχού shoegazers. Αλλά το κιθαριστικό ambience του νέου τους δίσκου, δεν φέρνει ψυχική ανάταση στο τέρμα της διαδρομής.
Ωστόσο, αν παρακάμψουμε τη χασμωδία της shoegaze αυτοαναφορικότητας, υπάρχουν και κάποιες ωραίες στιγμές εδώ. Στο "Sugar For The Pill", ας πούμε, φαίνεται να έχουν γράψει τη μουσική που όφειλαν να έχουν γράψει οι xx, ενώ στο "Falling Ashes" ακούγονται σαν να υπέγραψαν ένα τραγούδι που περιμέναμε από τους Low. Από την άλλη, το "No Longer Making Time" είναι ένα μπανάλ τεστ ρομαντισμού, ενώ το "Slomo" αποδεικνύεται νεοκυμαντική άσκηση ύφους, η οποία καταλήγει σε οκνηρία.
Το συγκρότημα δεν λαθεύει βέβαια εκφραστικά στον τρόπο με τον οποίον επιχειρεί αυτό το συνονθύλευμα παχύρρευστων θορύβων. Για πρώτη όμως φορά, τα μέλη του ακούγονται σαν να κουτουλάνε στα όργανά τους εξαιτίας ακατανίκητης νύστας.
Οι αμετανόητοι φετιχιστές του noise rock και οι εμμονοληπτικοί shoegazers πιθανότατα να καταδιασκεδάσουν με το Slowdive, όμως αυτά τα σκόρπια, ξεψυχισμένα φωνητικά εδώ κι εκεί και οι ασπόνδυλες αναπτύξεις, υπερίσχυσαν της πειθούς που το συγκρότημα είχε δείξει στην πρώτη του περίοδο.
Κρατήστε λοιπόν το "Star Roving" ως την πιο περιπετειώδη στιγμή του άλμπουμ και αφήστε τα υπόλοιπα τραγούδια στη μοναξιά τους, να αναρωτιούνται τι πήγε στραβά ατενίζοντας μελαγχολικά τα παπούτσια τους.
{youtube}ogCih4OavoY{/youtube}
