Το ότι η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δεν είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη ως πηγή θεματικής έμπνευσης στον μαυρομεταλλικό χώρο, είναι κάτι το σχετικά παράδοξο. Με τα (φαντασιακά ή μη, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία) χαρακτηριστικά που έχει αποκτήσει στο συλλογικό ασυνείδητο –η στρατιωτική πυγμή, ο αντιχριστιανισμός, η ηθική χαλάρωση και η υπερβολή όσον αφορά τις έκλυτες απολαύσεις– θα περίμενε κανείς πως αρκετά συγκροτήματα θα αντλούσαν από τον συμβολισμό της· κάτι που όμως δεν συμβαίνει. Αλλά οι Βέλγοι Cult Of Erinyes, γνωστοί στους underground κύκλους για το Blessed Extinction του 2013, στρέφονται θεματικά προς τη Ρώμη για το 3ο τους άλμπουμ, επιλέγοντας μάλιστα για τίτλο το όνομα του 2ου αυτοκράτορά της, Tiberivs (με την «απαραίτητη» αναχρονιστική ορθογραφία).
Στα προηγούμενα βήματά τους οι Cult Of Erinyes κινούνταν εντός παραδοσιακών πλαισίων, ξεχωρίζοντας για τη μαεστρία με την οποία διαχειρίζονταν τη λύσσα, οδηγώντας σε ένα αποτέλεσμα που ακουγόταν σαν άρτια σύγχρονη εξέλιξη του κλασικού ήχου των Mayhem. Στο Tiberivs μας καλωσορίζουν με ένα intro που θέτει το απαραίτητο ιστορικοφανές κλίμα δια μιας μικρής αφήγησης, κι έπειτα ξεχύνονται σε ένα riff βγαλμένο θαρρείς από τη μήτρα των Judas Iscariot –σκοτεινό, ψυχρό κι επιβλητικό.
Από εκεί και πέρα, όμως, τα πράγματα αρχίζουν να μπερδεύονται, με σωρεία παρωχημένων κιθαριστικών μανιερισμών (mid-tempo ως επί το πλείστον). Τα κομμάτια διαδέχονται το ένα το άλλο έχοντας να επιδείξουν ελάχιστα αξιόλογα σημεία, τα οποία περιορίζονται σε σποραδικά εμπνευσμένα leads και σόλο, καθώς και σε κάποια βελούδινης υφής αρπίσματα, που σε τυλίγουν σαγηνευτικά πριν σε πνίξουν –αυτά είναι και τα μόνα που μένουν μετά την ακρόαση.
Το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου πάσχει από ασάφεια και έλλειψη οράματος, θυμίζοντας μια μέτρια προσπάθεια για μίξη του occult κινήματος με τον τραχύ νορβηγικό ήχο. Παρά την πολύ καλοδουλεμένη παραγωγή, οι Βέλγοι κλυδωνίζονται σε σχεδόν demo (όσον αφορά την ουσία) απόπειρες, με αποτέλεσμα την κυριαρχία μονοδιάστατων κομματιών χωρίς βάθος και προσανατολισμό, που ηχούν σχεδόν διεκπεραιωτικά. Η μικρή αναλαμπή στο τελευταίο, δωδεκάλεπτο “For Centuries To Come” –με το φανταστικό κλείσιμο– δεν αρκεί δυστυχώς για να σώσει το άλμπουμ, όπως και η Αυτοκρατορία δεν κατάφερε να φρενάρει την πορεία προς την παρακμή και τη διάλυση.
Εν τέλει, λοιπόν, ο δίσκος θυμίζει πράγματι το πνεύμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας –όχι όμως αυτό της σθεναρής και θριαμβευτικής περιόδου της, αλλά εκείνο της ασθενικής ύστερης. Μοιάζει με την εικόνα μιας παρηκμασμένης οντότητας, η οποία αδυνατεί να ελέγξει τα επιμέρους τμήματά της, παλινωδώντας σε μια άβυσσο χάους (με την κακή έννοια). Ίσως φέρει μάλιστα στο μυαλό και την αρκετά σκυθρωπή φήμη του ίδιου του Τιβέριου.
Οι Cult Of Erinyes σκάλωσαν εδώ πέρα, παραδίδοντας μια μέτρια δουλειά. Ας ελπίσουμε πως το πρώτο αυτό παραστράτημα, θα είναι και το μοναδικό τους.
{youtube}6TqzgRR5MpA{/youtube}
