Πριν από μήνες ακούσαμε τις “Κλειδαριές”, πρώτο δείγμα από τη Φυλακή Υψίστης Ασφαλείας του Γιώργου Σαμπάνη (μουσική) και της Ελεάννας Βραχάλη (στίχοι), με τις φωνές του Γιώργου Νταλάρα και του Μπάμπη Στόκα. Στη συνέχεια, λάβαμε ακόμα 2 δείγματα από τον ίδιο δίσκο, την “Υπομονή” (Στόκας) και τη “Θάλασσα Εντός Μου” (Νταλάρας). Με το πρώτο, αλλά και τα επόμενα, ανέβηκαν οι προσδοκίες μας. Ή τουλάχιστον, οι δικές μου.
Στα δικά μου δηλαδή μάτια (και, εν μέρει, αυτιά) η Φυλακή Υψίστης Ασφαλείας αναμενόταν ως ένας δίσκος δύο νέων ανθρώπων που προ(σ)καλούσαν δύο τραγουδιστές καταξιωμένους σε μονοπάτια διαφορετικά. Έτσι πίστευα, αυτό περίμενα. Η δε συμμετοχή του Soumka στην παραγωγή και στην ενορχήστρωση προκαλούσε επίσης περιέργεια και ανυπομονησία, ιδιαιτέρως μετά και τα πρώτα δείγματα.
Μου άρεσε το ενδεχόμενο μιας πιο ποπ (αλλά καλαίσθητης) εκδοχής, τόσο του «μπαρουτοκαπνισμένου» Νταλάρα, όσο και του «χαμαιλέοντα» Στόκα. Ήθελα να τους ακούσω λίγο διαφορετικούς, λίγο έξω από τα νερά τους. Στο κάτω-κάτω της γραφής, αν κάτι απουσιάζει (τις περισσότερες φορές) από τις νέες παραγωγές της ελληνικής δισκογραφίας (λέμε τώρα), αυτό είναι το ξάφνιασμα. Να πεις, ρε παιδί μου: ωχ, το έκανε, το τόλμησε. Κι ας ξένισε το ακροατήριό του, κι ας έπαιξε με λιγότερους από κάτω.
Κάπως έτσι, με αυτήν τη διάθεση, έβαλα τον δίσκο να παίζει. Και τον άκουσα πολλές, πολλές φορές. Ξανά και ξανά. Και μου άρεσε. Πέρασα καλά μαζί του. Τραγούδησα, ανατρίχιασα, συγκινήθηκα. Όχι γιατί εντόπισα κάτι ιδιαιτέρως καινοτόμο ή πρωτοποριακό, όχι γιατί εμπεριέχει κανένα σπουδαίο τόλμημα από πλευράς συντελεστών του, όχι γιατί ικανοποίησε τις όποιες προσδοκίες μου στο ακέραιο, αλλά γιατί περιλαμβάνει καλά τραγούδια. Είναι αυτή η καλή ποπ, δια στόματος σπουδαίων ερμηνευτών και δια χειρός ταλαντούχων ανθρώπων, που απενοχοποιεί το είδος.
Η Φυλακή Υψίστης Ασφαλείας είναι ένας δίσκος που, όπως τον ακούω εγώ, φτιάχτηκε για τις δυο αυτές σημαντικές φωνές. Μουσικά και εκφραστικά, ο Σαμπάνης, φρόντισε να εκμεταλλευτεί όσο περισσότερο μπορούσε τις ερμηνευτικές αρετές (κυρίως σε επίπεδο έκτασης και τεχνικής) των τραγουδιστών του. Συχνά μάλιστα τους τοποθετεί στις ψηλές τους περιοχές, δίνοντας έτσι την απαραίτητη φόρτιση που χρειάζονται τα τραγούδια, προκαλώντας παράλληλα και τον θαυμασμό του ακροατή. Οι στίχοι της Βραχάλη –από τους καλύτερους που έχει γράψει (όχι στο σύνολό τους, αλλά σίγουρα οι περισσότεροι)– υπηρετούνται εύστοχα από τις μελοποιήσεις, ενώ και η παραγωγή του Soumka φέρνει στην επιφάνεια μια συζήτηση για την ποπ μουσική και τα σύνορά της.
Η δουλειά ολόκληρη εμφανίζει συνοχή και ομοιομορφία, με μοναδική εξαίρεση το “Πρώτο Θέμα”, το οποίο μοιάζει να «τρύπωσε» στον δίσκο κυρίως λόγω της ενορχήστρωσής του, αλλά και της φόρμας του. Από εκεί και πέρα, και το “Carte Postale” θυμίζει “Υπνόσακο” (μουσική: Μπάμπης Στόκας/στίχοι: Άλκης Αλκαίος), τόσο μουσικά, όσο και ενορχηστρωτικά –και αυτό μόνο τυχαίο δεν πρέπει να είναι.
Κλείνοντας το παρόν σημείωμα, μια τελευταία παρατήρηση: η Φυλακή Υψίστης Ασφαλείας προσφέρει κάτι σημαντικό, το οποίο συνδέεται με την «πολιτική» του τραγουδιού. Του τραγουδιού μας που έχει σύνορα για κάποιους. Όχθες και παρατάξεις, που δεν πρέπει να συμπράττουν ή που, αν το κάνουν, θα πρέπει να έχει προηγηθεί μια κάποια «συνθηκολόγηση». Κατανοείτε.
Αηδίες, θα πω εγώ. Σε ό,τι αφορά στο τραγούδι, η «Φυλακή» αυτή, μόνο φυλακή δεν είναι. Γιατί τι παραπάνω μπορεί να περιέχει ένας δίσκος στις μέρες μας από καλά τραγούδια; Για τραγούδια μιλάμε. Δεν μιλάμε για το φάρμακο για τον καρκίνο. Μιλάμε –απλώς και ίσως– για εκείνο το πανάρχαιο γιατροσόφι που θεραπεύει όλες τις «πληγές».
{youtube}wBRTqOJgjtE{/youtube}
