Είναι περίεργο που το άκουσμα και μόνο των A Victim Of Society προκαλεί νοσταλγία ή και αποστροφή για ένα πολύ πρόσφατο, εγχώριο παρελθόν.
Αναφέρομαι στην τριετία 2012/2014, όταν η συζήτηση για την ύπαρξη ή μη κάποιας σκηνής είχε (ξανά)φουσκώσει, το hype των συγκροτημάτων ξεπέρναγε και έβαζε σε δεύτερη μοίρα την ίδια τους τη μουσική, ενώ παράλληλα οποιοδήποτε «πολιτισμικό» προϊόν παρήγαμε –και εξήγαμε– έπρεπε (σχεδόν εμμονικά) να αντανακλά τη μιζέρια και την αναταραχή που έχει επιβάλλει στον Έλληνα η νέα τάξη πραγμάτων της καλπάζουσας κρίσης.
Σε αυτήν την αττική (κυρίως) πραγματικότητα είχε προσγειωθεί, ηθελημένα ή μη, και το ντούο των Βαγγέλη Μακρή & Φώτη Ντούσκα, με τον οικεία σκοτεινό τους ήχο, γεμάτο παραμόρφωση, αποπνικτικά κιθαριστικά μοτίβα, παγωμένα drum machines και ξεθωριασμένα φωνητικά. Ήχος που έδενε γάντι με το κλίμα της εποχής και έφτασε στην κορύφωσή του το 2014, με την επίσημη κυκλοφορία του ντεμπούτο τους Distractions στην Inner Ear.
Τα χρόνια όμως περνάνε και τα πράγματα αλλάζουν, και μερικές φορές αυτό είναι για καλό.
Πλέον οι A Victim Of Society έχουν γίνει τρίο με την προσθήκη του ντράμερ Παντελή Καρασεβδά (Chickn, Colorgraphs), έχουν απομακρυνθεί από τον ήχο εκείνον που παρότρυνε κάθε μουσικογραφιά να βάζει το όνομα των Suicide δίπλα από το δικό τους και η μουσική την οποία φτιάχνουν είναι σημαντικότερη από το hype τους. Κουραστήκαμε βέβαια –και έτσι σταματήσαμε– να εξάγουμε και τέχνη που ηδονίζεται αποκλειστικά με το αισθητικά «ενοχλητικό», αυτή όμως είναι μία άλλη συζήτηση.
Όπως έχει πει το ίδιο το γκρουπ, δεν έγραψαν το Freaktown με concept κίνητρα. Αλλά τόσο η ουσία των ιστοριών που αφηγούνται μέσω των κομματιών, όσο και ο καταιγιστικός ρυθμός του δίσκου, επιτυγχάνουν να αποτυπώσουν την εμπειρία του να είσαι ένα ανθρώπινο ον σε μία σύγχρονη, αντιφατική μεγαλούπολη σαν την Αθήνα. Παντού γύρω μας υπάρχουν δηλαδή ψεύτες (“Liar”), ψωνάρες που ψοφάνε για προσοχή (“Attention Whore”), άνθρωποι που προσπαθούν να ξεχάσουν για να μην πονάνε (“Amnesia”) και όλοι μας τελικά, μέσα σε αυτήν τη μοντέρνα παράνοια, είμαστε υποψήφιοι για το τρελοκομείο (“Potential Mental Patient”).
Και αν η ζωή που ξεδιπλώνεται μέσα από τον θεματικό πυρήνα των τραγουδιών μοιάζει φοβερά ρεαλιστική, τότε το ροκ που παίζουν οι A Victim Of Society σε αυτήν τη 2η τους κυκλοφορία είναι φτιαγμένο από ακόμη πιο αληθινά υλικά: μυρίζει αίμα και ιδρώτα, είναι επικίνδυνο και καθηλωτικό· σε αρπάζει από τον λαιμό και σε αφήνει να πάρεις όσες ανάσες χρειάζεται για να μην πνιγείς από ασφυξία.
Αρχικά, η ύπαρξη ενός κανονικού και ταλαντούχου ντράμερ (το ανατολίτικο σόλο στο “Would You Care” είναι μία πολύ πειστική απόδειξη των ικανοτήτων του) απελευθερώνει το δίδυμο, επιτρέποντάς του να απεγκλωβιστεί από την τόσο συγκεκριμένη αισθητική που παρουσίασε στο ντεμπούτο του. Όχι ότι το Freaktown δεν στηρίζεται σε επαναλαμβανόμενα ρυθμικά μοτίβα: ακριβώς αυτό συμβαίνει κι εδώ. Με τη διαφορά, όμως, ότι αποφεύγει να επικεντρωθεί σε ένα μοναδικό ύφος παράδοσης των ιδεών του.
Έτσι, έχοντας πάντα ως βάση το πυρηνικό rock ‘n’ roll, κάθε κομμάτι ποτίζεται με ένα κράμα από παρακλάδια της ιστορίας του είδους. Η ψυχεδέλεια σερβίρεται υπογείως και γίνεται αντιληπτή μόνο ως υποψία, κυρίως μέσα από πολύ συγκεκριμένα riffs, όπως αυτά του “Potential Mental Patient” και του “Liar”. Και τελικά γίνεται ένα με μία post-punk τσογλανιά (το “Amnesia” με τους δυσδιάκριτους ελληνικούς στίχους είναι σκέτη αλητεία), φέρνοντας στο μυαλό πρώιμους Fall να τζαμάρουν με εκείνες τις Sonic Youth κιθάρες που μετέτρεπαν τον θόρυβο στην πιο γλυκιά μελωδία.
Αυτό το ψυχεδελίζον post-punk γίνεται λοιπόν κεντρική συνιστώσα του νέου ήχου της μπάντας. Αν μάλιστα προσθέσουμε και τα διάσπαρτα ηλεκτρονικά στοιχεία στο ομότιτλο του δίσκου κομμάτι (στη λογική που τα χρησιμοποιούσαν νεοϋορκέζικες μπάντες των naughties σαν τους Yeah Yeah Yeahs και τους LCD Soundsystem), τότε σχηματίζουμε μία πολύ καλή εικόνα για την ιδέα του ροκ που πραγματεύεται το Freaktown. Βάλτε επίσης στην τελική εξίσωση και τη φανταστική παραγωγή, η οποία παίρνει την πενιχρή lo-fi από το υπνοδωμάτιο και τη σέρνει ντελικάτα στο στούντιο, συλλαμβάνοντας ένα απίστευτα ζωντανό στοιχείο στην ηχογράφηση, που κάνει τον δίσκο να βιώνεται ως μία σχεδόν live εμπειρία για απνευστί κατανάλωση.
Ναι, ασφαλώς και μπορούμε να κατηγορήσουμε τους A Victim Of Society –όπως και κάθε άλλη μπάντα της εγχώριας «σκηνής»– για εμμονή με το παρελθόν και ξαναζεσταμένες ιδέες. Αλλά, διάολε, όταν το ροκ είναι τόσο σαρκώδες και ζωντανό, ώστε να σε κολλάει στον τοίχο και να σου ξυπνάει τα πιο πρωτόγονα ένστικτα, τότε όλες οι ενστάσεις γίνονται αέρας κοπανιστός.
Αυτή είναι τελικά η κορύφωση του ρεύματος της ροκ επανεφεύρεσης που προτείνουν αρκετά εγχώρια γκρουπ. Μέχρι την επόμενη, πιστέψτε ότι το ροκ ζει, χωρίς τύψεις. Τουλάχιστον όλες αυτές οι μπάντες έχουν βαλθεί να μας το αποδείξουν. Και το Freaktown μοιάζει ως η πιο πειστική ένδειξη όλων, στα στενά όρια του δικού μας μικρόκοσμου.
{youtube}WmSEFvozOis{/youtube}
