Ειλικρινά, δεν περίμενα ποτέ να υπάρξει άλλο άλμπουμ των Magnetic Fields που να σταθεί επάξια δίπλα στο 69 Songs (1999), δίσκο που κατέχει περίοπτη θέση στην καρδιά μου, τόσο σε επίπεδο φιλοδοξίας, με το αριθμητικό concept να σε ιντριγκάρει εξαρχής, όσο και σε περιεχόμενο.
Όμως η μπάντα-όχημα της χαρισματικής ψυχολογίας του τραγουδοποιού Stephen Merritt επιστρέφει με ένα μουσικό ημερολόγιο φτιαγμένο με τα πιο αγνά υλικά, με τον ίδιο να πασπαλίζει τις θολές μνήμες του με σκόρπιες αναφορές στην pop κουλτούρα και με γενναιόδωρες περιγραφές. Το 50 Song Memoir εμπεριέχει 50 τραγούδια, ένα για κάθε χρονιά από το 1966 μέχρι το 2015, τα οποία περιγράφουν σύμπασα τη ζωή του 50χρονου Merritt. Έρχεται δε χωρισμένο σε 5 CD, με το καθένα να περιέχει από 10 κομμάτια γεμάτα χυμούς.
Τα νέα τραγούδια του Merritt είναι συνεκτικά, λαχταριστά και αλλόκοσμα. Πρόκειται για μια δουλειά που τρέφεται και αναπτύσσεται με τη συναισθηματική συμμετοχή του ακροατή. Μια δεκαετία ζωής χωράει σε καθένα από τα 5 μέρη μιας ανάγλυφης, μουσικής αυτοβιογραφίας, η οποία αίρει τους περιορισμούς μιας συμβατικής κυκλοφορίας.
Πατινάρει στα γεγονότα της δεκαετίας του 1960 αναπολώντας την αθωότητα, την πρώτη ανθρώπινη επαφή, τις μητρικές συμβουλές και τις μικρές τραγωδίες. Αναρωτιέται για την καταγωγή του, θυμάται μια γάτα του, μνημονεύει την Judy Garland στην ασπρόμαυρη τηλεόραση, τους ξυπόλυτους χίπις, μια συναυλία των Jefferson Airplane, την αστερόστονη της disco το 1976, τη χιονοθύελλα του 1978, τα synths της «νεοκυματικής» εφηβείας, τις ντισκοτέκ, τη λαίλαπα του AIDS, την πρώτη κατάθλιψη, τις χυλόπιτες, τα Levi’s 501, τα δάκρυα, τα one night stand. Καθώς και άλλα αμέτρητα σημαντικά και ασήμαντα περιστατικά, όσα διαμόρφωσαν αυτό το παράξενο και ελαφρώς διαταραγμένο παιδί, που δεν ένιωσε ποτέ βολικά μέσα στο σώμα του, στην εκάστοτε ηλικία του και στο ίδιο το μυαλό του. Κι όλα αυτά, δίχως να ξοδεύεται σε pop trivia και φυσικά χωρίς να γίνεται υπερβολικά αυτοαναφορικός –πραγματικό επίτευγμα διακριτικότητας και ήθους, αν αναλογιστεί κανείς τη φύση του concept album.
Τα τραγούδια του Merritt μας τον παρουσιάζουν σαν σκοτεινό ξαδελφάκι ενός Burt Bacharach ή σαν το εκκεντρικό διδυμάκι ενός Paul McCartney –τα ερμηνεύει δε όλα με τη λατρεμένα βαρύτονη οκνηρία του. Αυτός λοιπόν ο άτιμος είρωνας μας κάνει δώρο ένα πολυπρισματικό άλμπουμ, προϊόν της μεσόκοπης κρίσης ενός υπέροχου μυαλού. Αφήστε όμως τη λύση του κάμπριο αυτοκινήτου για τους κρετίνους. Εδώ καλούμαστε να συμμετάσχουμε στο μπλαζέ ψυχόδραμα του Αμερικανού τραγουδοποιού, για τον οποίον τα λάθη, τα πάθη, τα λησμονημένα όνειρα και η ματαιότητα του έρωτα είναι περισσότερο προϊόντα χημικών ενώσεων του εγκεφάλου, παρά λυγμόλαλοι αυτοσκοποί. Τα νοήματά του σχηματίζουν έτσι ένα κεκλιμένο έδαφος προς την πόρτα που ανοίγει στη ζωή του.
Αναλογιστείτε λίγο μερικούς τίτλους: “Dreaming Ιn Tetris”, “How I Failed Ethics”, “Eurodisco Trio”. Χωρίς να μας πει τίποτα, γνωρίζουμε τα πάντα για εκείνον, για το γούστο του στα βιβλία και στις τέχνες, για την ηθική του, την αισθητική του και τις σχέσεις του. Ο ίδιος ποτέ δεν ακούγεται μελό ή ευάλωτος, σε πρώτο επίπεδο. Τα σχήματα όμως που χορεύουν στις μνήμες του, δεν έχουν προηγούμενο. Ελάχιστοι μορφοποίησαν τόσο καλά τα βιώματά τους, μέσα σε εύσχημα pop τραγούδια.
Η βαθμολογία του δίσκου θα μπορούσε να είναι «8» ή «10». Τίποτα λιγότερο από γενναιοδωρία για έναν σοφό φίλο, ο οποίος μου εξιστόρησε τα πάντα σε ένα πλήρες ταξίδι 2,5 ωρών. Το περίμενα ότι οι μελωδίες θα μπορούν να τραγουδιούνται παντού και θα ήταν έξυπνες. Αλλά δεν περίμενα με τίποτα ότι η ματιά ενός επιτηδευμένα κυνικού 50άρη θα γεννούσε μερικές μπαλάντες που σε κόβουν στα δύο, όπως λ.χ. το “I Wish I Had Pictures” –κάτι σαν “In My Life” για τη γενιά μας.
O Merritt μεγαλώνει και χαίρομαι που μεγαλώνω μαζί του. Οι μελωδίες του ωριμάζουν καθώς κάθονται στα αυτιά, βγάζουν περικοκλάδες στην καρδιά μας και στο τέλος κουμπώνουν στο δικό μας θυμικό. Σε λίγα χρόνια θα μιλάμε για ένα από τα ακρογωνιαία άλμπουμ της δεκαετίας. Κυριολεκτώ.
{youtube}ERq0zR2ySus{/youtube}
