Το 2014 o Ιταλός Cristiano Crisci, ηχογραφώντας ως Clap! Clap!, κυκλοφόρησε στην εγγλέζικη Black Acre (Romare, Blue Daisy κ.ά.) το ντεμπούτο του, με τίτλο Tayi Bebba.
O συνδυασμός αφρικανικών φωνητικών και ρυθμολογιών με field recordings, hip hop και με παλιές αλλά και νέες ηλεκτρονικές επιμιξίες (house, UK Bass, juke, footwork) προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση, τόσο για το εξωτικό του θέματος, όσο και για την ουσία –το γεγονός δηλαδή ότι τα υλικά έδεσαν αποτελεσματικά μεταξύ τους. Απέκτησε μάλιστα κι έναν διάσημο θαυμαστή, τον Paul Simon (βλ. Simon & Garfunkel), ο οποίος δήλωσε στο Rolling Stone πως το άλμπουμ είναι ένα αριστούργημα, με περιεχόμενο μουσική που καταφέρνει να ακουστεί παλιά και νέα ταυτόχρονα· καλώντας ακολούθως τον Crisci να συνεργαστούν στην παραγωγή του δικού του τελευταίου άλμπουμ, Stranger To Stranger (2016).
Τρία χρόνια αργότερα ο Clap! Clap! επιστρέφει με το A Thousand Skies ακολουθώντας την ίδια επιτυχημένη συνταγή, πιστός για άλλη μια φορά στο καινοτόμο και αιρετικό πνεύμα των συζεύξεών του. Μουσικές της Δυτικής και Νότιας Αφρικής συναντούν έτσι άλλες, από τη Μέση Ανατολή, και μπλέκονται με καλειδοσκοπικά beats, γεφυρώνοντας ξανά το παρελθόν με το παρόν και κάνοντας φανερό τι μπορεί να γεννήσει το κεφάλι ενός ορεξάτου και ανυπόταχτου στις γνώριμες φόρμες δημιουργού.
Εξ ορισμού διαπολιτισμικό το άλμπουμ, λοιπόν, με συμμετέχοντες τον Νοτιοαφρικάνο folk τραγουδιστή Bongeziwe Mabandla, τον John Wizards, τον soul πειραματιστή HDADD και το ντουέτο των OY. Περιέχει programming αλλά και ζωντανά παιξίματα από τον Crisci, χαμηλότερο τέμπο από τον προκάτοχό του, μια αέρινη ταξιδιωτική αύρα, ευρυγώνιες ματιές στη σύγχρονη παραγωγή και κάμποσα εξαίρετα κομμάτια, που στέκονται επάξια αυτούσια ή ως σύνολο. Το "Ode To The Pleiades", για παράδειγμα, αν είχε εμφανιστεί στα 1970s θα έγραφε με συνοπτικές διαδικασίες «progressive» στην ούγια με τις τόσες εναλλαγές που το διαπερνούν· το "Elephant Serenade" αποκτά ξεχωριστό ενδιαφέρον με τη συνδρομή των συμπαθητικών θηλαστικών στα samples, ενώ το "Witch Interlude" έχει μια ιδιαιτέρως γοητευτική μυστηριακή απλότητα.
Σημείο των τωρινών καιρών, το A Thousand Skies, ενώ κρύβει μέσα του το hip hop, την jazz, αλλά και το punk παρελθόν του δημιουργού του, εξερευνά ταυτόχρονα φρέσκους αισθητικούς ορίζοντες, χαρτογραφώντας και ριψοκινδυνεύοντας.
Με όχημα λοιπόν την κεντρική ιδέα γύρω από την οποία δομείται –το ταξίδι δηλαδή ενός κοριτσιού στα άστρα– συνδράμει στη χρονική και χωρική περιήγηση του ακροατή σε γνώριμα και άγνωστα εδάφη, προσφέροντας εν τέλει κι αυτό τον οβολό του στα ακατάπαυστα μπασταρδέματα τα οποία γεννούν το καινούριο και εξασφαλίζουν τη συνέχεια στην τέχνη (εδώ στη μουσική), ως ακόμα ένα παρακλάδι της ευρύτερης ύπαρξης, που μόνο μέσα από συνεχή ανακατέματα καταφέρνει να υφίσταται και να εξελίσσεται.
{youtube}4UA0vmBkgl8{/youtube}
