Τη συμπαθώ την Aimee Mann, γαμώτο. Ο τρόπος που η ζεστή φωνή της τυλίγεται γύρω από τρυφερές, μελίρρυτες μελωδίες, τρύπωσε στην καρδιά μου, κυρίως με τα τραγούδια που χάρισε στο soundtrack του Magnolia (1999). Η ίδια ανήκει άλλωστε σε μια γενιά γυναικών τραγουδοποιών της δεκαετίας του 1990, από τη Fiona Apple μέχρι και την Cat Power, που επιβιώνουν ακόμα, ανάμεσα σε συνταγές γιατρού και παρτιτούρες. Γυναίκες με παραπανίσια εξυπνάδα, των οποίων η καλλιτεχνική αυτοέκφραση και οι αποτοξινωτικές μελωδίες γίνονται σωσίβια, ώστε να μπορούν να αντέχουν το βάρος τους.
Στο πρώτο της άλμπουμ μετά από 5 χρόνια, η πολυσχιδής τραγουδοποιός αντιμετωπίζει μετωπικά την ψυχική νόσο και τα τραύματα που γεννάει στις καθημερινές σχέσεις. Από την αρχή άλλωστε της καριέρας της έδινε φωνή σε ήρωες που δεν ήταν θύματα των υπολοίπων ή γεννημένοι losers, μα αυτοκαταστροφικοί σαμποτέρ των ίδιων τους των ζωών. Σε εραστές που απεχθάνονται την οικειότητα, σε αστούς που χρησιμοποιούν τον σαρκασμό για να καλύψουν τον τραυματισμένο τους εαυτό, σε αταξινόμητους κοινωνικά ανθρώπους, όσους τρέχουν ασθμαίνοντας προς μια κάποια ευτυχία –μόνο και μόνο για να σωριαστούν εξαντλημένοι στα μισά της διαδρομής– αλλά και σε αφελείς που επιχειρούν πτώση στο κενό, πεπεισμένοι ότι θα προσγειωθούν ελαφρά στο έδαφος σαν πούπουλα.
Τα τραγούδια του Mental Illness μοιάζουν να μην ηχογραφήθηκαν απλώς, αλλά να απελευθερώθηκαν στην ατμόσφαιρα· σαν αποδημητικά πουλιά που δεν αντέχουν άλλο να παριστάνουν τα κατοικίδια στα μπαλκόνια αστικών διαμερισμάτων. Από τις soft-rock γραμμές των Bread μέχρι τις mid-tempo μπαλάντες του Elliott Smith, η Aimee Mann αφηγείται folk ιστορίες, ενδεδυμένες με βασανισμένο περιτύλιγμα και με μαύρο χιούμορ. Προκειμένου λοιπόν να οικειοποιηθούμε τραγούδια όπως το “Lies Of Summer”, το οποίο αφηγείται μια βάναυση σχέση με έναν παθολογικό ψεύτη (και για κάποιον λόγο φέρνει στον νου τον Neil Young του “Harvest Moon”), το διπολικό δράμα του “Rollercoasters” ή το "Knock It Off", μια ιστορία διαχείρησης ενός πρώην που δεν δέχεται το τέλος της σχέσης («Come on, get in the car –it’s over»), η ακρόαση πρέπει να συνοδεύεται από ανάγνωση των στίχων για να αποδώσει τα δέοντα.
Τα τύμπανα, το πιάνο και τα διακριτικά έγχορδα δεν παίρνουν ποτέ το πάνω χέρι, κάνοντας έτσι το Mental Illness έναν δίσκο εύκολο να χαθείς μέσα του. Φυλάξτε το “You Never Loved Me” για ένα μελαγχολικό βράδυ και το “Stuck In The Past” για όταν χρειαστείτε ένα μικρό καταφύγιο παρηγοριάς, φιλοτεχνημένο με ειλικρίνεια και ψυχοθεραπευτική διάθεση.
Τη συμπαθώ την Aimee Mann, γαμώτο· αλλά τον αντίκτυπο των τραγουδιών του Magnolia, δεν τον έφτασε ξανά. Επιλέγω όμως να κρατήσω τις τρυφερές της ερμηνείες σε στίχους όπως το «My heart is a poor judge / It harbours an old grudge», καθώς επιμένουν να θυμίζουν αληθινά αισθήματα στην ψηφιακή, φωτοσοπαρισμένη φαντασία που κατακλύζει τις μέρες μας.
{youtube}fhThS-PJOFE{/youtube}
