Η μουσική του ιδιότροπου Ariel Pink ακόμα μπορεί να παράγει ψυχεδελική ζαλάδα, δημιουργώντας μια φούσκα που σε καλεί να μπεις μέσα της για να μην σε αγγίζει η ασχήμια τριγύρω. Οι μελωδίες του, όσο πιο σχιζοφρενικές και πολύχρωμες, τόσο περισσότερο λειτουργούν σαν ασπιρίνη απ’ τη μουντάδα του αστικού τοπίου ή της προαστιακής οκνηρίας.
Ο 11ος δίσκος του είναι αφιερωμένος στον εκκεντρικό τραγουδοποιό Bobby Jameson, ο οποίος έδρασε στο περιθώριο της δεκαετίας του 1960, προτού χαθεί ακόμα κι απ’ τις λίστες των παραγνωρισμένων μουσικών λόγω παρανομίας, άγριων εξαρτήσεων και ψυχολογικών προβλημάτων, που είχαν σαν αποτέλεσμα ο κόσμος να τον θεωρεί νεκρό μέχρι πολύ πρόσφατα. Την obscure φύση του Jameson ζήλεψε μάλλον o Ariel Marcus Rosenberg Rosenberg και έβαλε έτσι μπροστά τους μουσικούς πυλώνες της φαντασίας του, ώστε να ηχογραφήσει κάμποσα παραισθησιογόνα lo-fi τραγούδια, με το πορτραίτο του κατεστραμμένου καλλιτεχνικά Jameson να κοσμεί το στούντιο.
Όσοι είναι εξοικειωμένοι με την υπναγωγική δύναμη της pop του Ariel Pink θα απολαύσουν «μπιτλικά» πειράματα όπως το “Another Weekend” και τραγούδια όπως το “Death Patrol”: μοιάζουν με ξεχασμένα ψυχεδελικά nuggets από συλλεκτικά maxi singles της δεκαετίας του 1970. Το πνεύμα των Animal Collective διαφαίνεται στο "Kitchen Witch", ο τραγουδοποιός βγάζει τον Prince από μέσα του στο "I Wanna Be Young", ενώ οι τραγανιστές κιθάρες κουμπώνουν ωραία με την ειρωνεία στο περιπαικτικό “Santa’s In The Closet”.
Ο δίσκος περιέχει pop δωματίου, η οποία μοιάζει να ακούγεται από φθαρμένες κασέτες VHS. Τα synths έχουν βάλει σκοπό να σε σαγηνεύσουν για να σου δημιουργήσουν δυσφορία λίγο αργότερα και να σε γοητεύσουν ξανά μετά. Στις απολαυστικές στιγμές συγκαταλέγεται βέβαια και το "Bubblegum Dreams", το οποίο μοιάζει με κλασικό gay ύμνο που επηρεάστηκε απ’ τον Phil Spector για να θρέψει μουσικά το ψωνιστήρι στη Sunset Srip.
Ο αταξινόμητος μουσικός είναι εδώ περήφανα αντι-ραδιοφωνικός: δεν λειαίνει τις γωνίες των τραγουδιών και αφήνει τις ατέλειες να βγάζουν μάτι, σαν σιδερένια εξογκώματα σε βελούδινο στρώμα. Ακούστε τον στο "Dreamdate Narcissist" να επιδίδεται σε μια κωμική stand-up παράσταση, που μιλάει για τα τοτέμ των ανέσεων του μοντέρνου τρόπου ζωής («Netflix and chill» και «She's sending me an Uber 'cause she wanted some dick»). Η μεγαλύτερη ικανότητά του είναι να συλλαμβάνει τις μελωδίες και αμέσως να τις αφήνει ελεύθερες στον αέρα, πριν προλάβει να τις εξημερώσει.
Όμως, για να είμαστε δίκαιοι, ο νέος αυτός δίσκος μοιάζει περισσότερο με παρέλαση από psych-pop ονειρώξεις, παρά με καλλιτεχνική πρόταση αξιώσεων. Το Dedicated Τo Bobby Jameson τελικά ακούγεται σαν το bonus disc με τα πρώιμα demo ενός αριστουργηματικού ψυχεδελικού δίσκου που δεν έχει ακούσει κανείς.
{youtube}nwe76N7J0EI{/youtube}
