Με έβαλε σε πάρα πολλές, γόνιμες σκέψεις ο νέος δίσκος των Acid Baby Jesus.
Τι νόημα ύπαρξης έχουν τόσο αναχρονιστικοί δίσκοι το 2017; Τι μπορεί να μας προσφέρει μία δουλειά που ακούγεται επίκαιρη μόνο αν βρισκόμασταν στα μέσα προς τέλη των 1960s; Υπό ποιο πρίσμα μπορεί όντως να απολαύσει κανείς σήμερα τέτοια άλμπουμ; Και γιατί να έχουν όλα αυτά τόση σημασία, όταν κάτι ακούγεται τόσο ευχάριστα, όσο η 3η επίσημη κυκλοφορία της εγχώριας τετράδας;
Φαίνεται πως, όσο μπαίνουμε βαθύτερα στην εποχή που το μουσικό κύκλωμα έχει αποδεχτεί την κυριαρχία του retro και του vintage –ένα σιωπηρό «έγκλημα», στο οποίο όλοι οι παίχτες είναι συνυπεύθυνοι (αυτή όμως είναι μία άλλη ιστορία)– τόσο λιγότερη σημασία έχουν οι φρέσκιες ιδέες στη ροκ σύνθεση. Αντίθετα, ως πρωταρχικό κριτήριο αναδεικνύεται το πόσο μοναδικά θα οικειοποιηθεί κανείς τα κεφάλαια της μουσικής ιστορίας που έχει επιλέξει να αφηγηθεί εκ νέου και πόσο διασκεδαστικό θα ηχεί το τελικό αποτέλεσμα της όλης διαδικασίας.
Προσωπικά, ακούγοντας το Lilac Days δυσκολεύτηκα να αφεθώ στην καλοπέραση, στη μελαγχολία και στην ευρεία γκάμα συναισθημάτων που δυνητικά προσφέρει, γιατί κάθε λίγο και λιγάκι ένιωθα την ανάγκη να σταματήσω τη ροή και να ψάξω το «αυθεντικό πράγμα», το πασιφανές δηλαδή ερέθισμα που πληροφορεί και υπερκερνά καθένα από τα 9 κομμάτια. Αν όμως είσαι 16άρης και τώρα ανακαλύπτεις τη μαγεία της ψυχεδέλειας ή 60άρης που νοσταλγεί αδιακρίτως τα παλιά ή ακόμη και 35άρης ο οποίος έχει λύσει τα παραπάνω θέματα με κάποιες εσωτερικές συμφωνίες, τότε ναι, με αυτό το άλμπουμ θα περάσεις πολύ καλά.
Αν κάνουμε δηλαδή τα στραβά μάτια στο όνομα του good, ol’ fun, το δισκάκι είναι ένα americana, ψυχεδελικό καλούδι, γεμάτο από στιγμές μελωδικής διαύγειας. Οι Lilac Days, που ισοδυναμούν με τις μέρες της αθωότητας για τη μπάντα, τελείωσαν. Μαζί με εκείνες αποτελεί παρελθόν και η εποχή κατά την οποία οι Acid Baby Jesus βάσιζαν τους δίσκους τους είτε σε lo-fi, γκαραζοψυχεδελικούς δυναμίτες (Αcid Baby Jesus, 2011), στεκόμενοι άνετα δίπλα σε ονόματα της συναρπαστικής σκηνής του Orange County, είτε σε μία πιο διονυσιακή, επηρεασμένη από ντόπια στοιχεία αντίληψη της ψυχεδέλειας (Selected Recordings, 2014). Στο πρώτο τους λοιπόν άλμπουμ για τη νέα τους δισκογραφική στέγη –τη λονδρέζικη Fuzz Club Records– σκοτώνουν τις δικές τους μέρες των λουλουδιών και φτάνουν στην πιο μυαλωμένη και ισορροπημένη συλλογή τραγουδιών που έχουν γράψει μέχρι σήμερα.
Έτσι, το βάρος δεν δίνεται πια στην παραγωγή εκρηκτικών hits ταχείας καύσης, αλλά στη συγγραφή πιο ήπιων και ολοκληρωμένων συνθέσεων, που υπηρετούν ένα ευρύτερο σύνολο. Επιπλέον, η έμπνευση για τους Acid Baby Jesus μοιάζει να έρχεται κατευθείαν από τη βασική πηγή και όχι από τις δευτερεύουσες, δηλαδή τα αναβιωτικά σχήματα επόμενων δεκαετιών. Για παράδειγμα τα “No Such Thing As Twice” και “Down The Ley Lines” ακούγονται σαν να μην έχει μεσολαβήσει τίποτα μουσικά ανάμεσα στον ήχο της Βρετανικής Εισβολής και το σήμερα. Αν λοιπόν αντιμετωπιστούν ως εγκάρδιοι φόροι τιμής στους Byrds ή στους Beatles του Rubber Soul, τότε βγαίνει κάποιο νόημα, αλλιώς τα πράγματα γίνονται λίγο άβολα.
Το “Me & Panormita” θυμίζει τα πρώτα τους βήματα, ενώ με το “Guide Us In” φανερώνουν και τις post-punk ευαισθησίες τους. Τα δύο τελευταία τραγούδια, είναι και τα πιο ξεχωριστά: στο "Vile Man", με τις αφρικανικές επιρροές, ο Νώντας Παππάς τραγουδάει σαν ένας πιο εξευγενισμένος και τρυφερός Ariel Pink, ενώ στο μελοδραματικό κλείσιμο "Love Has Left My House Today" καταφέρνουν να συνδέσουν τους Animals, τους Rolling Stones και τους πρώιμους Pink Floyd με τους Pavement.
Στην τελική αποτίμησή του, το Lilac Days είναι ένα τίμιο και καλοδουλεμένο άλμπουμ αναβίωσης. Για τον ήχο των Acid Baby Jesus αποτελεί ένα βήμα μπροστά, για τον ρου της μουσικής ιστορίας, όμως, είναι μία ακόμη ακίνδυνη, νοσταλγική ματιά προς το παρελθόν. Κατανοώ βέβαια ότι τέτοιες μπάντες χτίζουν την ταυτότητά τους μέσα από ένα άθροισμα διαχρονικών ερεθισμάτων. Αλλά η αλήθεια είναι πικρή: αν δεν τολμήσουν κάτι που να έχει μία ελάχιστη έστω συνάφεια (και) με το παρόν, θα ξεχαστούν σύντομα, όπως μιλιούνια ανάλογων συγκροτημάτων, μπροστά στη σκιά των αξεπέραστων επιρροών τους.
{youtube}MwrGpaa7zRU{/youtube}
