Η συμβιωτική σχέση του black metal με τη θρησκεία, και ιδιαίτερα με το θρησκευτικό αίσθημα, είναι ένα από τα παράδοξα αυτής της μουσικής. Δεν μιλάω για περιπτώσεις αποκλειστικά χριστιανικών συγκροτημάτων, που ξύνουν νορβηγικά (αυτό δηλαδή που κάποτε βαπτίστηκε άχαρα ως «unblack metal»), αλλά για το μυσταγωγικό συναίσθημα δέους το οποίο αποτελεί οντολογικό συστατικό του είδους, από το δεύτερο κύμα κι έπειτα. Η παραδοξότητα, βέβαια, ραγίζει ελαφρώς αν αναλογιστούμε ότι το απόκοσμο δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο του σκοταδιού, μα κεντρικός στόχος μεγάλου μέρους της λατρευτικής τελετουργίας.
Όσον αφορά τις πεποιθήσεις τους, οι Σουηδοί Reverorum Ib Malacht μας συστήθηκαν για τα καλά με το προ τριετίας ιντριγκαδόρικα ονομαζόμενο De Mysteriis Dom Christi: μια δημιουργία ρωμαιοκαθολικής θεματικής, με το θεοσκότεινο μαύρο μέταλλο να γονατίζει στα στασίδια πλάι-πλάι με την ambient. Στο φετινό Ter Agios Numini η μπάντα παραμένει αφοσιωμένη στη χριστιανική δοξολογία, επιμένοντας σε μια παρανοϊκά θεοσκότεινη και αγχωτικά διαβρωτική πτυχή αυτής. Ασφαλώς, η ατμόσφαιρα εδώ δεν έχει να κάνει με παραδοσιακή δοξολογία, αλλά με το τι συμβαίνει στο κελί του μοναχού το βράδυ, κατά «τη σκοτεινή νύχτα της ψυχής», όπως την περιέγραψε ο Άγιος Ιωάννης του Σταυρού.
Εν μέσω ψιθύρων, σερνάμενων αλυσίδων, ουρλιαχτών που σου κόβουν την ανάσα –αναδυόμενα μέσα από τη σιωπή– μα και παλινδρομούντων ψαλμωδιών, το 3ο ολοκληρωμένο πόνημα των Σουηδών είναι ένα κλειστοφοβικό μαρτύριο. Χαλαρά δομημένο όσον αφορά την ανάπτυξη των κομματιών, αποτυπώνει μια ονειρική πορεία μέσα στους εφιάλτες κάποιου που η πίστη του δοκιμάζεται από πλήθος πειρασμών. Πειρασμοί, όμως, που δεν απεικονίζονται ηχητικά. Αντί αυτών, έχουμε τους ήχους της αιώνιας φρίκης, οι οποίοι προβάλλονται στο συνειδητό του δοκιμαζόμενου: ένα κολάζ της αίσθησης του ανθρώπου που έχει χάσει την πίστη του και τυραννιέται· μια κατανυκτική βουτιά στην απελπισία.
Κιθάρες ελάχιστες, που δεν ακολουθούν συνηθισμένες λογικές, μα απλώνουν λιτές φτερούγες θορύβου και κακόβουλα τοποθετημένους μικροφωνισμούς. Τύμπανα ελαφρώς θαμμένα στο σύνολο, τα οποία συντελούν στο ηχητικό χάος με ξερακιανά blast-beats, μα και μια αναπάντεχη Bauhaus ανόρθωση κάπου στη μέση του “Long Into The Time Beyond”. Παραμορφωμένα φωνητικά μπουκωμένα στα εφέ με σαφή επιρροή από Attila Csihar, αλλά και επιβλητικές ψαλμωδίες. Μια κυριαρχία της αρρυθμίας βασισμένη στις industrial λούπες και στους ambient και noise πειραματισμούς. Κι όλα αυτά σε 2 βασικά κομμάτια, 20 περίπου λεπτών το καθένα, με τα 2 instrumental ιντερλούδια να λατρεύουν την υποβλητική σιωπή. Το πρώτο «κανονικό» κομμάτι, “Long Into The Time Beyond”, είναι τρομακτική εμπειρία, ειδικά αν ακουστεί νύχτα σε απομόνωση.
Το Ter Agios Numini είναι μια αποτρόπαια ματιά στη χριστιανική σκοτεινή νύχτα της ψυχής. Οι Reverorum Ib Malacht αφήνουν όμως μια υπόνοια ξημερώματος στο φιλτραρισμένο μέσα από παράσιτα χαρμόσυνο τελείωμα του δίσκου. Πρόκειται για μια ambient λογικής κατάμαυρη κυκλοφορία, ιδιαιτέρως υποβλητική, δύσκολα ακολουθήσιμη λογικά. Δείχνει πως η σκοτεινή πλευρά του χριστιανισμού μπορεί να κρύβεται στις ρωγμές της πίστης και όχι μονάχα στη σατανολατρεία.
{youtube}ydBTuOwW9vE{/youtube}
